“Τι περιμένεις να σου πω πως την παλεύω και πως ζω;
Δεν ζω!!!
πάλι με χάνω στον καπνό, έχω μπροστά μου το κενό,
και είναι τέρμα αληθινό.” Άδυσος : «Η ψυχή που κατοικώ».
Αν θα κρατούσα κάτι από το 2020 είναι οι λέξεις από αυτόν τον ποιητικό σπαραγμό του νεαρού Άδυσου από τη Θεσσαλονίκη, αντιπροσωπευτικό μέλος μιας ολόκληρης αόρατης από τα ΜΜΕ γενιάς, που τολμά και δημιουργεί, επιβιώνει κι αγωνίζεται με έναν αχαρτογράφητο από τους σιωπηλούς διανοούμενους και ακαδημαϊκούς μας , νέο κώδικα αξιών και γλώσσας.
Γράφοντας απολύτως προσωπικά, καταφέρνει να χτυπήσει στο κέντρο ενός αποτυχημένου συστήματος και να μας φέρει προ των ανομολόγητων ευθυνών μας σαν Κοινωνία και σαν ανθρώπους.
Ο σκηνοθέτης Στέργιος Φουρκιώτης μοιράστηκε την αγωνία μου και με τη δική του μαεστρία καταθέτει σαν ευχετήρια κάρτα για τη νέα χρονιά που έρχεται αυτό το βίντεο κλιπ του άγνωστου και στους δυο μας Άδυσου.
Ας τον ακούσουμε κι αν μας λέει κάτι ας το κοινοποιήσουμε αντι μιας αμφισβητούμενης κάρτας με το κλισέ: ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ
Γιατί: «Το ύψος του ανθρώπου ξεκινά από τα πόδια, και φτάνει μέχρι το κεφάλι. Από εκεί και πάνω ξεκινάει το ανάστημά του.» Αργύρης Χιόνης. Ας δώσουμε σε αυτή την αόρατη γενιά το ανάστημα που της οφείλουμε.
Τέλλος Φίλης
