Η υγειονομική κρίση και το συνολικό κλίμα κόπωσης και παραίτησης της κοινωνίας δίνει έμμεσα καθημερινά το δικαίωμα στην κυβέρνηση να περνάει διάφορα νομοσχέδια δίχως ουσιαστική διαβούλευση. Αυτά όμως αφορούν το παρόν, το μέλλον και τους ανθρώπους μας. Οι έννοιες Περιβάλλον, Παιδεία, Πολιτισμός, Μεταναστευτικό δεν μπορούν να περνούν και να μην αγγίζουν τους πολίτες. Κι όμως … Ίσα ίσα χρησιμοποιούνται όταν κρίνεται σκόπιμο από ακροδεξιά λαϊκιστικά αφηγήματα που μας οδηγούν μαθηματικά στο σκοτάδι.
Μεγάλωσα σε μία οικογένεια εκπαιδευτικών, ενώ το παζλ συμπλήρωνε ο άμεσος περίγυρός μας. Το πρώτο πράγμα που θυμάμαι ως αξία, ως απόφθεγμα ζωής, ως τεράστια παρακαταθήκη είναι ότι το σχολείο πρέπει πρώτα απ’ όλα να μας κάνει σωστούς ανθρώπους και στη συνέχεια να μας τροφοδοτεί με τα απαιτούμενα εφόδια, ώστε να σταδιοδρομήσουμε στον τομέα που θα επιλέξουμε. Δυστυχώς δε το βίωσα στον βαθμό που προσδοκούσα. Οι περισσότεροι δάσκαλοι και καθηγητές που συνάντησα στη διαδρομή μου αποδέχθηκαν το απόλυτα βαθμοθηρικό σύστημα. Οι ελάχιστες εξαιρέσεις με συντροφεύουν με ζωντανές αναμνήσεις κι άμεση επαφή μέχρι και σήμερα. Με κέρδισαν και τους κέρδισα θα έλεγα σε μία διαδρομή ζωής.
Σήμερα νιώθω χρέος μου να τους υποστηρίξω δημόσια ΟΛΟΥΣ. Η συνεχής υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας τα χρόνια των μνημονίων οδήγησαν δεκάδες χιλιάδες τελειόφοιτους στην ανεργία. Ειδικά οι νέοι έκαναν πρωτοφανή υπομονή κι υπέδειξαν αξιοσημείωτη σοβαρότητα. Συνέχισαν το δυνατόν ακαδημαϊκά, με μεταπτυχιακά, με διδακτορικά, εμπλουτίζοντας τις γνώσεις τους και πάνω που άρχισε να αχνοφαίνεται η ελπίδα, επιστροφή σε μία νοσηρή “κανονικότητα”. Στην ανέχεια, στην επαιτεία, στην έλλειψη ελπίδας. Όσο αισιόδοξος κι αν είσαι δεν μένουν πολλά περιθώρια να σκεφτείς θετικά. Αναζητείς, ψάχνεις διαδοχικές εναλλακτικές. Φως; Ερωτηματικό …
Δεν είναι όμως μόνο οι νέοι. Οι πρεσβύτεροι που με κόπους κι αγώνες ετών βρίσκονται στη δημόσια εκπαίδευση βρίσκονται αντιμέτωποι με πρωτάκουστα πράγματα. Κάμερα στον “ιερό χώρο” της τάξης. Φανταστείτε να το ακούγαμε αυτό το 2012, το 2013, το 2014 και φυσικά παλιότερα. Κι όμως εν έτη 2020 ελάχιστοι είναι έτοιμοι να αγωνιστούν για την προστασία των προσωπικών δεδομένων, που έτσι κι αλλιώς βεβηλώνονται μέσω του Internet. Τα προσωπικά δεδομένα όμως είναι ανθρώπινα δικαιώματα. Το νέο νομοσχέδιο για την Παιδεία γυρίζει την Ελλάδα χρόνια πίσω, την ώρα που ο κόσμος εξελίσσεται, ξεφεύγει κι οι άνθρωποι της προοδευτικής νοοτροπίας μοιάζουν ανήμποροι να αντιδράσουν.
Είναι τυχαίο ότι πέραν από την ΟΛΜΕ καταδικάζει κι η ΔΑΚΕ, που είναι κοινό μυστικό πως πρόσκειται στη σημερινή κυβέρνηση; Κάποια πράγματα όμως ξεπερνούν τα όρια. Υπάρχουν κόκκινες γραμμές για τους ανθρώπους που επιτελούν το λειτούργημα να μορφώνουν τα παιδιά μας. Μπορεί να προσπαθούν να τους απαξιώσουν πλήρως άνθρωποι-μέλη της σημερινής κυβέρνησης σε εντεταλμένη αποστολή, όπως ο κ. Μπογδάνος: “Δε δουλεύουν, πληρώνονται και απεργούν …”, ωστόσο πρέπει να βρεθούμε εμείς που αποφοιτήσαμε με ΔΙΑΓΩΓΗ ΚΟΣΜΙΟΤΑΤΗ να τους υπερασπιστούμε. Ναι το “κακό δημόσιο” κι ας περιμέναμε πολλά περισσότερα ο καθένας προσωπικά.
Ο δρόμος προς την ακραία ιδιωτικοποίηση (και) της Παιδείας στην ταλαιπωρημένη Ελλάδα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα στην παρούσα φάση. Εμείς πρέπει να αντισταθούμε δυναμικά πριν το πρόβλημα περάσει την πόρτα μας. Μία πράξη σεβασμού, τιμής κι αφοσίωσης σε ιδανικά και θεσμούς. Ο υγειονομική κρίση έκανε στάση. Άγνωστο αν θα επιστρέψει. Είναι απαγορευτικό όμως να μας βρει “ευνουχισμένους”, παραλυμένους. Ο φόβος είναι ο χειρότερος σύμμαχος. Η βίαια καταστολή που συχνά πυκνά κάνει την εμφάνιση της σε αυτό ακριβώς αποσκοπεί. Υποχρέωσή μας η αμφισβήτηση μέχρι εσχάτων και η προάσπιση θεμελιωδών άρθρων του Συντάγματος.