7 Δεκεμβρίου 2008. Έχει μόλις ξημερώσει. Ξυπνώ κι ανοίγω το ραδιόφωνο όπως κάθε μέρα. Ασυνήθιστο για έναν μαθητή πρώτης λυκείου. Βλέπω τα μηνύματα στο κινητό μου τηλέφωνο. Αντιλαμβάνομαι πως κάτι σοβαρό έχει συμβεί το προηγούμενο βράδυ. Πρόεδρος της τάξης κι από μικρός στους αγώνες. Λίγες ημέρες νωρίτερα μάλιστα έχει τερματιστεί μία πολυήμερη κατάληψη στο 2ο Λύκειο Χαριλάου, 31ο Θεσσαλονίκης. Παίρνω την τσάντα και γρήγορα φτάνω στον προαύλιο χώρο του σχολείου. Αναβρασμός.
Συζητήσεις, φωνές, αντιδράσεις. Προσπαθώ να πάρω απόσταση, να αντιμετωπίσω την κατάσταση ψύχραιμα. Γίνεται η καθιερωμένη προσευχή και μπαίνουμε για την πρώτη ώρα. Η ιδέα της αποχής έχει ναυαγήσει. Η νευρικότητα μεταφέρεται στην αίθουσα. Είμαι σίγουρος πως το ίδιο συμβαίνει και στις υπόλοιπες. Αγωνία μέχρι το πρώτο μεγάλο διάλειμμα που συμβαίνει μετά το πρώτο δίωρο. Επιτέλους επαφή με τον έξω κόσμο. Οι κινητοποιήσεις στην Αθήνα έχουν ήδη ξεκινήσει. Παίρνουμε την απόφαση να εγκαταλείψουμε μαζικά το σχολείο και να βρεθούμε στο κέντρο της πόλης που ήδη βράζει. Δεν είμαστε λίγοι, ούτε και πολλοί. Κάποιοι διστάζουν, άλλοι φοβούνται, αρκετοί αδιαφορούν.
Ξεκινάμε με τα πόδια, γρήγορα γρήγορα. Δεν λογαριάζουμε αποστάσεις και χιλιόμετρα. Κατηφορίζουμε και αυτό που θα συμβεί είναι μοναδικό. Ενώνονται μαζί μας κι ενωνόμαστε μαζί τους. Εκατοντάδες παιδιά έχουν πάρει την ίδια αυθόρμητη απόφαση εκείνη τη δύσκολη ώρα. Προχωράμε με σιγουριά. Διασχίζουμε γειτονιά -γειτονιά και το κομβόι ολοένα μεγαλώνει. Μέχρι να φτάσουμε μπροστά από τα Πανεπιστήμια. Εκεί πλέον οι δρόμοι έχουν κλείσει. Άνθρωποι κάθε ηλικίας δίνουν βροντερό παρόν. Μία από τις μαζικότερες πορείες στη νεότερη ιστορία της Θεσσαλονίκης είναι σε εξέλιξη.
Η δολοφονία ενός νεαρού ανθρώπου, ενός 15χρονου μαθητή είναι από μόνη της ικανή να πυροδοτήσει όλη αυτή την κατάσταση. Υποβόσκουν όμως και βαθύτερα αίτια όπως η οικονομική κρίση που έχει αρχίσει να διαφαίνεται, το κράτος διαφθοράς που ζει και βασιλεύει, η ολοένα αυξανόμενη ανεργία και το μέλλον των νέων. Κι ήταν οι τελευταίοι που το πρωτοστάτησαν τότε. Είχαν τη δύναμη να αντισταθούν, να φωνάξουν, να πολεμήσουν για τα θεμελιώδη δικαιώματά τους. Οι επόμενες ημέρες συνοδεύτηκαν από ταραχές σε ολόκληρη την Ελλάδα. Και μετά ήρθε το 2009 και μαζί του τα μνημόνια κι η σταδιακή φτωχοποίηση της χώρας.
Δεν έχει νόημα να φορέσουμε το κοστούμι του πολιτικού αναλυτή στην παρούσα φάση τουλάχιστον. Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία, ΣΥΡΙΖΑ και ξανά Νέα Δημοκρατία. Παραγραφές και “σκευωρίες”. Είμαστε πλέον στο 2019, κοντεύει 2020. Ο δολοφόνος είναι εκτός φυλακής. Κι εμείς δεν είμαστε πια 15, αλλά 26. Τι άλλαξε άραγε; Οι πιο πολλοί έχουν χάσει τη φλόγα τους. Έχουν αποδεχθεί την μοίρα μας κι έχουν παραιτηθεί. Άλλοι μετανάστευσαν για να σωθούν, άλλοι κυνηγούν μία θέση στον “παράδεισο” του δημοσίου, άλλοι βολεύονται με τον πενιχρό βασικό μισθό, έχοντας σκοτώσει προ πολλού τα όνειρά τους κι άλλοι συλλέγουν πτυχία με την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
Αυτός ο δρόμος όμως δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Δε θα έρθει μόνο του, “το καλύτερο αύριο”. Απαιτεί αγώνα και συνεχή προσπάθεια. Για τον διπλανό μας, για τους συνανθρώπους μας για εμάς τους ίδιους σε τελική ανάλυση. Κι όσο περισσότερο πιστέψουμε ο ένας στον άλλον και τη δύναμη της μεταξύ μας επικοινωνίας, τόσο ευκολότερα θα νικήσουμε τον ΦΟΒΟ και την τρομοκρατία που θέλουν να μας επιβάλλουν με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τις ακραίες πολιτικές τους. Μάζα άκριτη επιθυμούν, εύκολα κατευθυνόμενη. Με καλά μελετημένα επιχειρήματα και πολυδιάστατη προσωπικότητα θα τους αντιμετωπίσουμε.
Η ταξική πάλη κορυφώνεται, η μεσαία τάξη συρρικνώνεται μέρα την μέρα και τίποτα δε φαίνεται να προμηνύει κάτι αισιόδοξο στην πατρίδα μας. Ζητούμενο μία ζωή με αξιοπρέπεια. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Εκείνο το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου γεννήθηκαν ερωτήσεις. Οι απαντήσεις θα δίνονται ισόβια. Αυτό είναι το χρέος μας στην μνήμη ενός 15χρονου. Με τον πολιτισμό κόντρα στη ΒΙΑ, με την μουσική κόντρα στην καταστολή, με τη σκέψη και τη λογική κόντρα στους παρορμητισμούς της στιγμής …
Μίλτος Τόσκας