Δεν περίμενα να διαβάσω το “Ενα πεντιγκρί” του Patrick Modiano για να αποδεχτώ το μέγεθος της μαστοριάς που διαθέτει ως λογοτέχνης. Μόνο που σε αυτό το μικρό βιβλίο καταγραφής της νεότητάς του, με τρόπο μοναδικά ψύχραιμο και κάποιες φορές ηθελημένα σπαρακτικό, εξηγεί τα θεμέλια της Τέχνης του με αφοπλιστική ειλικρίνεια και πάντα τολμηρή διάθεση ανακατασκευής της μνήμης.
Γράφει ο Τέλλος Φίλης
Σε κάποια σημεία η ταύτιση του αναγνώστη είναι αναπόφευκτη, Τίτλοι βιβλίων, ανάμεσα σε οικογενειακές απορρίψεις, ταινίες ανάμεσα σε εφηβικές φυγές, θεατρικά έργα και στίχοι ποιητών που λειτουργούν ιαματικά σε εφηβικές πληγές όχι εύκολα ομολογημένες. Κι όμως τελειώνοντας το βιβλίο δεν είναι τα ονόματα, οι διευθύνσεις, τα σχολεία και οι άνθρωποι που σου μένουν, αλλά κάποιες ακριβές λέξεις ανάμεσα στις σελίδες που κάνουν αυτό το περίπου αυτοβιογραφικό βιβλίο, σπουδαία μοναδική λογοτεχνία, αυτή που τόσο υπέροχα υπηρετεί χρόνια τώρα ο κος Μοdiano:
“Μερικές φορές, σαν σκύλος χωρίς πεντιγκρί που τον άφησαν πολύ καιρό μόνο του. Αισθάνομαι την παιδιάστικη παρόρμηση να γράψω στο χαρτί, με κάθε λεπτομέρεια, αυτά που μ’ έκανε να υποστώ εξαιτίας της σκληρότητάς της και της ασυνειδησίας της. Σιωπώ. Και τη συγχωρώ. ¨όλα αυτά είναι τόσο μακρινά τώρα… Θυμάμαι ότι στο σχολείο αντέγραψα κάπου αυτή τη φράση του Λεόν Μπλουά: « Ο άνθρωπος έχει κάποια μέρη στη φτωχή του καρδιά που ακόμη δεν υπάρχουν και όπου εισχωρεί ο πόνος, ώστε να αποκτήσουν υπόσταση» . Αλλά εδώ, υπήρχε πόνος για το τίποτα, ένας πόνος που δεν μπορούσε καν να γίνει ποίημα.”
PATRICK MODIANO: “Ένα πεντιγκρί»
μετάφραση : Ελένη Τζιάφα επιμέλεια: Αλεξάνδρα Κωσταράκου
Μακέτα εξωφύλλου & συντονισμός έκδοσης: Μαρία Τσουμαχίδου Εκδόσεις ΠΟΛΙΣ Ιούνιος 2018