Ο Γιώργος Καζαντζής είναι ένας Αρχάγγελος του Θερμαικού, που έφτασε εδω κουβαλώντας μνήμες αρχαικές απο τις ακτές της Ιωνίας τις πάντρεψε με λέξεις του Θεσσαλονικιώτικου εσωτερικού μονολόγου και σαν σύγχρονος κοσμοκαλόγερος κοινωνεί την συναισθηματική μνήμη του τόπου, με φόρμες που οι πολλοί ονομάζουν τραγούδια, αλλά εγώ, παράξενος και μονόχνωτος με τους εύκολους προσδιορισμούς, αποκαλώ «απολυτίκια της μυστικής ζωής» των ανθρώπων την ώρα που καίγονται.
Θα μπορούσε να είναι η μελωδική ενσάρκωση του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη καθώς συνδυάζεται με την σάρκινη πεζογραφία του Γιώργου Ιωάννου.
Είναι όμως κάτι πολύ πιο εσωτερικό, βαθύ και υποχθόνιο είναι σαν μυστικό ηλεκτρικό καλώδιο που διαπερνά τόπους και ανθρώπους και καταφέρνει να τους ενώσει σε μια υπέρλαμπρη δοξολογία ενός νέου συναισθήματος.
Είναι ο τρόπος που η αληθινή απροσποίητη τέχνη σε ανατριχιάζει είτε είσαι μαθημένος, είτε άπραγος.
Ετούτο το αμήχανο κενό αέρος κάθε που συναντάς μια μελωδία που χωρίς τη θέληση σου αρχίζει και σε απογειώνει, μέχρι που αρχίζεις να πετάς σαν Ίκαρος πάνω απ’ όλους κι όλα.
Κάθε που ένα όλο και πιο δυσκολοφανέροτο δάκρυ κατρακυλά στο μάγουλό σου κι εσύ αναρωτιέσαι « γιατί;»
Το μουσικό σύμπαν του Γιώργου Καζαντζή ακουμπά σε μνήμες οικείες αλλα αγνοημένες από την ευτέλεια της εποχής και των αγορών.
Κι αυτό τις καθιστά εξ αρχής διαχρονικές , κλασσικές και αναφορικές σε κάθε ηλικία και σε κάθε ιδεολογία.
Αναρωτιέμαι πόσο σκάψιμο, πόση δουλειά και πόσες ώρες επίπονης αφαίρεσης χρειάζονται για να μετατραπεί η αρχική έμπνευσή του σε τούτα το κομψοτεχνήματα, σε τούτα τα βλησίδια , σε αυτά που οι πολλοί τα λεν τραγούδια κι εγώ ακούγοντας τα θέ λω να ανάψω ενα κερί για όσους πολύ επόνεσαν, πολυ αγάπησαν κι ακόμη επιμένουν…
*Το κείμενο αποτελεί την ομιλία του Τέλλου Φίλη στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 22 Σεπτεμβρίου 2017, από το Μορφωτικό Ίδρυμα της ΕΣΗΕΜ-Θ, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων με τίτλο «Επίμονοι Θεσσαλονικείς».