Ξεκινάω να βγω μια βόλτα στη γειτονιά μου. Βλέπω ένα πεζοδρόμιο με ράμπα και νιώθω χαρούμενος. Είμαι τυχερός γιατί δεν υπάρχουν και πολλές ράμπες. Προχωράω λίγα μέτρα με το αναπηρικό αμαξίδιο μου και ξεκινούν τα προβλήματα. Ο μανάβης έχει απλώσει τα καφάσια με τα φρούτα του σε όλο το πεζοδρόμιο και δε μπορώ να περάσω. Λίγο παρακάτω ένα αυτοκίνητο παρκαρισμένο πάνω στο πεζοδρόμιο.
Στην απέναντι πλευρά μία καφετέρια με τραπεζάκια μέχρι και πάνω στο δέντρο. Φτάνω με τα πολλά στο φαρμακείο όπου ήταν ο αρχικός προορισμός μου και συνειδητοποιώ ότι δεν έχω πρόσβαση. Γυρνάω σπίτι μου όχι από το πεζοδρόμιο αλλά από το δρόμο. Σε μια διασταύρωση ένα αμάξι σταματάει ένα κλικ πριν πέσει πάνω μου. Κοιτάω το φανάρι του. Πέρασε με κόκκινο. Τον κοιτάω στα μάτια όπως κοίταξα και όλους τους προηγούμενους. Απλά τους κοιτάω και δε μιλάω. Δεν έχω παράπονο όμως. Όλοι μου ζητάνε χίλια συγνώμη.
Την άλλη μέρα ο μανάβης έχει βγάλει ακόμη πιο πολλά καφάσια. Το αυτοκίνητο είναι ακόμη εκεί παρκαρισμένο. Η καφετέρια έβγαλε κι άλλα τραπέζια γιατί έχει ματς και το φαρμακείο δεν έβαλε ποτέ ράμπα. Όλοι οι παραπάνω με βλέπουν στην τηλεόραση και με χαίρονται, με σταματούν στο δρόμο και μου λένε μπράβο για τον αγώνα που δίνω. Είναι όλοι ευγενικοί και δείχνουν να με αγαπούν.
Όλοι οι παραπάνω δεν είναι κάποιοι μακρινοί αχώνευτοι τύποι αλλά κάποιοι πολύ κοντινοί που μου χαμογελάνε απλόχερα με την πρώτη ευκαιρία. Αυτό όμως συμβαίνει γιατί τα χαμόγελα είναι δωρεάν. Αν πρόκειται να πουλήσουν λίγα φρούτα παραπάνω ή να κανά καφέ ή να χάσουν χρόνο ψάχνοντας παρκινγκ ή να είναι προσεκτικοί στο δρόμο αντί να χαζεύουν από δω κι από κει, ε τότε όλη η κοινωνική ευαισθησία γίνεται πολυτέλεια. Και αυτό ισχύει για όλους μας. Είτε είμαστε στο δρόμο ως οδηγοί είτε στο πεζοδρόμιο ως πεζοί. Είτε έχουμε δικό μας μαγαζί, είτε είμαστε πελάτες και περαστικοί. Μας είναι τόσο εύκολο να “ζημειώσουμε” τον διπλανό μας για να γλιτώσουμε εμείς από λίγο κόπο παραπάνω.
Πιάνω τον εαυτό μου πολύ συχνά να υποπίπτει σε τέτοιες ενέργειες. Θα διπλοπαρκάρω και θα αναγκάσω τους άλλους να μπαινουν στο αντίθετο ρεύμα με κίνδυνο να συγκρουστούν. Τρία λεπτάκια άλλωστε θα το αφήσω μόνο. Ή θα χτυπήσει το κινητό του φίλου μου που οδηγεί το αμάξι μου αλλά δε θα του πω να μην το απαντήσει γιατί θέλω να συνεννοηθεί για κάτι που με αφορά. Και την επόμενη μέρα θα είμαι καλεσμένος σε εκδήλωση με θέμα την οδική ασφάλεια και θα βροντοφωνάζω να μην μιλάμε στα κινητά όταν οδηγούμε. Θα βγω μετά στο δρόμο και δε θα ψάξω για διάβαση αλλά θα περάσω απέναντι από όπου με βολέψει γιατί δεν έχω χρόνο να περπατάω “άσκοπα” ψάχνοντας για διαβάσεις. Και αν τελικά κάτι συμβεί θα φταίει η πολιτεία που δεν έχει αρκετές διαβάσεις, θα φταίει ο οδηγός που έτρεχε και η αστυνομία που δεν τον σταμάτησε. Θα φταίει ο μαγαζάτορας που με ανάγκασε να βγω στο δρόμο και ο κάθε περαστικός που δε τόλμησε να του κλοτσήσει τα φρούτα ή τα τραπέζια.
Γι’ αυτό τους κοιτάω όλους αυτούς και δε μιλάω. Γιατί στα μάτια τους βλέπω τον εαυτό μου. Γιατί έχω ακόμη πολλά να διορθώσω μέχρι να αρχίσω να κατηγορώ. Γιατί μονάχα έτσι θα έρθει η πολυπόθητη αλλαγή. Πρέπει να βρούμε τη δύναμη και να πούμε ότι είμαστε λάθος. Χωρίς δικαιολογίες ακόμη κι αν αυτές είναι εύλογες. Οι δικαιολογίες δε βοηθούν. Το να θες να γίνεις καλύτερος άνθρωπος όμως βοηθάει. Βοηθάει εσένα, τους φίλους σου, την οικογένειας σου. Βοηθάει τους συνανθρώπους σου, βοηθάει κι εμένα στο αναπηρικό μου αμαξίδιο. Με κάνει να μη νιώθω ανεπιθύμητος!
Δημήτρης Αντωνίου
Απόφοιτος τμήματος φυσικού με μεταπτυχιακό στα οικονομικά
Συγγραφέας δύο λογοτεχνικών βιβλίων («Έτσι είναι η ζωή» και «Ας είναι όνειρο αυτό»)
https://www.dimitrisantoniou.gr/
Πηγή: www.amna.gr/macedonia