Ζούμε σε μια εποχή μεταβατική. Μια περίοδο, όπου το παλιό έχει πεθάνει και το νέο δεν έχει πάρει ακόμα τη θέση του. Το βλέπουμε παντού: στις μαζικές μετακινήσεις προσφυγικών πληθυσμών, στο κράτος-έθνος που παραλύει μέσα στο περιβάλλον της παγκοσμιοποίησης, στο όραμα της ενωμένης Ευρώπης που πεθαίνει, στις κοινωνίες που παλεύουν με το χειρότερό τους εαυτό, στις συλλογικότητες που χάνουν την έμπνευσή τους, στην επικράτηση των φαύλων, στην παρατεταμένη έλλειψη κοινού οράματος. Η γενιά μας είναι το μικρό κενό ανάμεσα στην εκπνοή και την εισπνοή της Ιστορίας, μια γενιά φαινομενικά χαμένη. Κι, όμως, αυτό το μικρό κενό είναι πολύτιμο, γιατί είναι οι συνθήκες, μέσα στις οποίες θα γεννηθεί το καινούριο κεφάλαιο της ανθρώπινης οργάνωσης.
Τώρα, είναι πιο κρίσιμο από ποτέ, κόντρα σε όλα όσα μας εξοργίζουν, κόντρα στην κατάθλιψη, κόντρα στη διάλυση του κοινωνικού ιστού, κόντρα στη ματαίωση των ονείρων μας, να έχουμε το νου μας στους δίπλα μας. Ας εκμεταλλευτούμε κάθε στιγμή, κάθε ασήμαντη αφορμή, όπως το να χαρίσουμε τα παλιά παπούτσια μας στους πρόσφυγες ή να παραχωρήσουμε τη θέση μας στο λεωφορείο. Ας στεκόμαστε, με κάθε ευκαιρία, δίπλα στους πιο αδύνατους γύρω μας, για να κρατήσουμε άσβεστη, στην καθημερινότητά μας, τη φλόγα του σεβασμού και της αλληλεγγύης. Αυτή είναι το νήμα που οφείλουμε να παραδώσουμε στα παιδιά μας. Γιατί μόνο με αυτή τη φλόγα ζωντανή, μπορεί να ξημερώσει μια καλύτερη ημέρα.
Με αυτές τις σκέψεις που στροβιλίζουν στο μυαλό μου αποβραδίς, εύχομαι σήμερα να είναι (ακόμη) μια ημέρα όπου θα γίνουμε ένα μικρό βάλσαμο ο ένας/μία για τον άλλο/η. Καλημέρα, κόσμε!