Πολλές συντρόφισσες και πολλοί σύντροφοι από το κόμμα αρθρογραφούν για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στο εσωτερικό μας. Κείμενα στρατηγικά, συναισθηματικά, υπαρξιακά, σχεδιασμού, επίκλησης στην ενότητα, αλλά το ερώτημα για όλα αυτά τα κείμενα δεν μπορεί να αποκρυσταλωθεί σε κάτι συγκεκριμένο, καθώς πάνω στην πλειονότητα των κειμένων αυτών το διαταύτα είναι «να παλέψουμε την ενότητα και όλα τ’ άλλα θα τα δούμε». Ενότητα όμως πάνω σε τι: στις μνημονιακές πολιτικές ή στις συνεδριακές αποφάσεις, στους εκβιασμούς των δανειστών ή στην απάντηση του κόσμου της νεολαίας και της εργασίας του 61,3%, στο T.I.N.A. ή στον κοινωνικό μετασχηματισμό των από κάτω;
Βρισκόμενη με συντρόφους και συντρόφισσες την προηγούμενη περίοδο προσπαθούσα να σταματήσω να κάνω τη συνεχή αυτοκριτική για το τι κάναμε λάθος και να θυμηθώ γιατί προσωπικά οργανώθηκα στην τότε Νεολαία ΣΥΝ, και μετέπειτα στη Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ. Ο πλουραλισμός, το πολιτιστικό αντιπαράδειγμα, η ένταση της άρσης δευτερευουσας και πρωτεύουσας αντίθεσης, η πολιτική με όρους νίκης υπέρ των υποτελών, ο πειραματισμός και η φαντασία στο ρεπερτόριο δράσης, η πολιτική όχι του «αντί», αλλά του θετικού προτάγματος, η συνεχής προσπάθεια υλικής αποτύπωσης στοιχείων προς τον κοινωνικό μετασχηματισμό, η διαρκής προσπάθεια για περισσότερη δημοκρατία τόσο στο εσωτερικό μας όσο και στους κοινωνικούς μας χώρους, όλα αυτά είναι τα στοιχεία αυτών των οργανώσεων νεολαίας, και αυτά είναι στοιχεία, για να επανέλθω στα ανωτέρω «διλήμματα», που απαντούν στο ποια είναι η βάση για την ενότητα.
Το ζήτημα είναι όμως εάν θα επιλεγεί να γίνει συζήτηση πάνω στην ενότητα, και άρα στις πολιτικές απαγκίστρωσεις από το Μνημόνιο, ή θα προκριθεί μία συζήτηση που θα επιτελέσουμε τις κομματικές μας υποχρεώσεις και θα εκβιαστούμε κι εμείς να απαντήσουμε πάνω στο μη αληθές, ας μου επιτραπεί, δίλημμα GREXIT ή Μνημόνιο. Θεωρώ, πως εδώ η οργάνωση Νεολαίας όσο πυκνή κι αν είναι η συγκηρία κι όσο κι αν έχουν γίνει προσπάθειες από μεριάς Κυβέρνησης να μειώθει το κύρος αυτής της οργάνωσης (παρεπιπτώντος ας ξέρει ο κύριος Πανούσης πως και η κακή διαφήμιση εντάσεται στην κατηγορία της διαφήμισης, για να μιλήσω κι εγώ με όρους αγοράς αφού είναι ξανά στη μόδα), να λάβει εκείνες τις πρωτοβουλίες για να γίνει μία σοβαρή συζήτηση έστω την ύστατη στιγμή πάνω στο πολιτικό μας σχέδιο και τη στρατηγική μας. Προφανώς, αυτό προϋποθέτει την όντως διεξαγωγή συνεδρίου από τη μία και από την άλλη να είμαστε όλες και όλοι ακόμη στο ίδιο κόμμα μέχρι εκείνη τη στιγμή. Αλλά ως παιδί και της Νεολαίας ΣΥΝ, που δεν εγκαταλείψαμε την πλατεία Συντάγματος κατά την εκκένωσή της το 2011, έτσι δεν πρέπει να αφήσουμε το κόμμα χωρίς να δώσουμε τη μάχη, μία μάχη για την απαγκίστρωση από τα Μνημόνια, την προσπάθεια εκπόνησης ενός εναλλακτικού σχεδίου ρήξης και την εντόπιση μίας άλλης διαιρετικής τομής, αυτή τη φορά μάλλον πάνω στη δομή της Ε.Ε. Ξέρω πως μετά από μία ψήφιση Μνημονίου είναι για πολλές και πολλούς από εμάς δύσκολο να μας φανταστούμε να βρισκόμαστε σε μία συνεδριακή διαδικασία, ξέρω ότι το T.I.N.A. της Κυβέρνησης ίσως να είναι για πολλές και πολλούς και T.I.N.A. για το ίδιο το κόμμα, αλλά ξέρω επίσης πως η οργάνωης Νεολαίας, η οργάνωση εκείνης της κοινωνικής κατηγορίας που στο 18-24 ψήφισε ΟΧΙ πάνω από το 80% πρέπει να πάει να δώσε αυτή τη μάχη. Στην τελική εάν δε δώσει η οργάνωση εκείνων που δεν έχουν τίποτα να χάσουν, αλλά αντίθετα θέλουν να δώσουν και μπορούν να δώσουν, εάν δε σηκώσει την αντιμνομονιακή πολιτική και μέσα στο κόμμα η οργάνωση των πιο βίαια προλαταριοποιημένων, εάν δεν προσπαθήσει στην τελική να χαράξει εκείνη την πολιτική στρατηγική για αυτές και αυτούς που είπαν ΟΧΙ στο Μνημόνιο, στη μετανάστευση, στο τέλος της ελπίδας, μάλλον κι η ίδια η οργάνωση νεολαίας θα έχει χαθεί σε ένα υπαρξιακό ερώτημα του T.I.N.A. έστω και μόνο για ό,τι αφορά το κόμμα.
Αυτή η μάχη που πρέπει να δώσει η οργάνωση νεολαίας δε θεωρώ ότι θα πρέπει να δοθεί μόνο στο συνέδριο, εάν και εφ’όσον γίνει, αλλά θα πρέπει να ξεκινήσει για να μπορέσει μέσα από τον πολιτικό λόγο και την κοινωνική μας πρακτική να προσπαθήσουμε να εκπροσωπήσουμε και στο πολτικό και στο κοινωνικό τον κόσμο του 61,3%. Μέσα από την αλληλεγγύη και τη συνεχή πυροδότηση του κοινωνικού και μέσα από το μέτωπα του ΟΧΙ, να προσπαθήσουμε αυτός ο κόσμος να μην πάει σπίτι του αλλά να κατάλαβει ότι είναι δίκη του υπόθεση η ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών. Να προσπαθήσουμε να ξαναθυμηθούμε μαζί με την κοινωνία και να συν-κινηθούμε στο δρόμο σπάζοντας την τρομοκρατία και το φόβο.
Τέλος, το «ήρθε ο καιρός ν’ αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ’αφήσεις» είναι στίχος από ένα τραγούδι που όντως μπορέι να πει κανείς ότι είναι συνυφασμένο με την Αριστερά της ήττας, απλά όντως όταν έρχεται το τέλος της βεβαιότητας έρχεται και το τέλος της αθοώτητας και είναι μία βαθιά υπαρξιακή στιγμή για μία οργανωμένη κι έναν οργανωμένο. Από την άλλη αυτή η απόφαση μπορεί να είναι και μία κινητήριος δύναμη για να μάθουμε από τα λάθη μας και να πάμε παρακάτω την υπόθεση του κοινωνικού μετασχηματισμού, και αναφορικά με την οργάνωση Νεολαίας και τα νεολαιίστικα χαρακτηριτικά μπορεί αυτή η κινητήριος δύναμη να δημιουργήσει εκείνη τη δυναμική για μία άλλη – νέα Αριστερά.
Υ.γ.: ο τίτλος με την ευχή ότι καμιά και κανείς δε θα αποφασίσει να πάει με το T.I.N.A.
*Η Μάνια Σωτηροπούλου είναι μέλος της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ