Τι αποτελεί ηθική στάση για έναν πολιτικό οργανισμό;
Είναι ο ηθικός κώδικας αρχών και δεοντολογίας μιάς ιδεολογικής συγκρότησης διαχρονικά αμετάβλητος;
Επιτρέπεται -και πόσο- η μετατόπιση του άξονα αρχών ενός πολιτικού φορέα, όταν το «μικροκλίμα» των συσχετισμών το επιτάσσει;
Πότε η τακτική αναδίπλωση επιβάλλεται ως αναγκαίο κακό και πότε απαγορεύεται (από τον κώδικα αρχών) ως υποκρύπτουσα στρατηγικό αναπροσανατολισμό και πλήρη ενσωμάτωση με παράδοση των όπλων;
Η ιδεολογική και κομματική ηθική είναι σημαντικότερη από τις επείγουσες ανάγκες επιβίωσης της κοινωνίας;
Το βάρος της κοινωνικής ευθύνης είναι μεγαλύτερο ή το βάρος της ιδεολογικής καθαρότητας;
Η περήφανη «θυσία των αμνών» είναι προτιμότερη ή ο προσωρινός αλλά αναγκαστικός και επώδυνος σταυλισμός τους;
Όταν ο αγώνας ενός λαού δεν δικαιώνεται, η άδικος θυσία είναι καλύτερη από μία κακή συνθήκη ειρήνης;
Τέτοια ερωτήματα και αναρίθμητα άλλα, από την Δευτέρα 13 Ιουλίου, έχουν κατακλύσει τον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο και τις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Μόνο που τα ανάλογα ερωτήματα ουδόλως απασχολούν την κοινωνία αλλά αναφανδόν το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Ή για την ακρίβεια η κοινωνία παρακολουθεί και αγωνιά, στο μέτρο που η πολεμική που δέχεται η κυβερνητική πλειοψηφία από την κοινοβουλευτική της ομάδα οδηγεί σε ανατροπή της με οδυνηρές συνέπειες για το λαό ή ακούγοντας την ρητορική της ρήξης (χωρίς καμία αντιπρόταση και λύση) κουνάει μελαγχολικά το κεφάλι αναλογιζόμενη τι θα είχε συμβεί αν -ο μη γένοιτο- είχαν επικρατήσει οι «ασυμβίβαστοι».
Η πολιτική επιχειρηματολογία έχει, από καιρού, αντικατασταθεί από γενικές αναφορές περί «ιδεολογικών αρχών» και «πολιτικής ηθικής». Μάλιστα δε όλο και πιο συχνά γίνεται αναφορά «στο «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς που κινδυνεύει να απολεστεί, με την εμμονή του Τσίπρα και της κυβέρνησης του να ολοκληρώσουν το νέο μνημόνιο».
Ποιος διάολε θα μας εξηγήσει το ακριβές πλαίσιο που ορίζει το «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς;
Δηλαδή είναι εντός πλαισίου η στάση καταψήφισης των «προαπαιτουμένων» αλλά ταυτόχρονα και η παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, που είναι ο φορέας του 3ου μνημονίου και των δεινών που αυτό επιφέρει;
Δηλαδή είναι εντός πλαισίου η στάση υπερψήφισης κάθε Αριστερού μέτρου (για την παιδεία, την υγεία, την διακιοσύνη, την δημόσια διοίκηση, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την διαφθορά) που θα εισάγει στη βουλή η κυβέρνηση, αλλά κατά τα λοιπά (στα επώδυνα μέτρα) στηριχθείτε στην μνημονιακή αντιπολίτευση;
Η a la carte στήριξη της κυβέρνησης (από τα έδρανα της συμπολίτευσης) είναι στάση Αριστερής ηθικής ευθύνης;
Επειδή ο στόχος δεν είναι καθόλου ανεξάρτητος από την στάση που τηρεί κανείς στην διαδρομή για την επίτευξη του, παραθέτω ένα διδακτικό αφήγημα, από τις άκρως εκλαϊκευμένες φιλοσοφικές παραβολές του Μπέρτολτ Μπρέχτ, στο γνωστό βιβλίο του «Οι ιστορίες του κ. Κόινερ»:
Κάποτε επισκέφθηκε τον κ. Κόινερ ένας καθηγητής Φιλοσοφίας κι άρχισε να του μιλάει για την σοφία του.
Μετά από λίγη ώρα ο κ. Κόινερ είπε στον καθηγητή:
«Κάθεσαι ενοχλητικά, μιλάς ενοχλητικά, σκέφτεσαι ενοχλητικά».
Σαν το άκουσε αυτό ο καθηγητής θύμωσε πολύ και του είπε:
«Δεν μ’ ενδιαφέρει τι σκέφτεσαι για το άτομο μου, μ’ ενδιαφέρει να μάθω τη γνώμη σου γι’ αυτά που λέω».
Τότε ο κ. Κόινερ αποκρίθηκε:
«Αυτά που λες δεν έχουν περιεχόμενο. Σε βλέπω να βαδίζεις αδέξια και το βάδισμα σου δεν έχει προορισμό, μιλάς σκοτεινά και η ομιλία σου δεν φωτίζει τίποτα.
Βλέποντας τη στάση σου παύει να με ενδιαφέρει ο στόχος σου».