Το βράδυ της Κυριακής 12 Ιουλίου, καθώς τα μηνύματα από τη Σύνοδο Κορυφής ήταν ήδη αρκετά ανησυχητικά για την τελική έκβαση των διαπραγματεύσεων και όλα έδειχναν πως καμία έντιμη συμφωνία δεν επρόκειτο να υπογραφεί, είχα ξεκινήσει να γράφω ένα κείμενο το οποίο έμεινε ημιτελές. Έκανα εκεί αναφορά στο #thisisacoup (αυτό είναι πραξικόπημα) που είχε αρχίσει να γίνεται παγκοσμίως δημοφιλές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στην έκκληση προς τον έλληνα πρωθυπουργό να γυρίσει πίσω και να μην υποκύψει στις απαιτήσεις των δανειστών. Ήθελα να κλείσω το κείμενο με την εξής αφήγηση: «είχα κατέβει για το δημοψήφισμα στο χωριό μου και καθώς έπινα καφέ με τον πατέρα μου, άκουσα σε διπλανό τραπέζι να μιλάνε μεταξύ τους δύο γέροντες. Ρώτησε ο ένας “πώς τα βλέπεις τα πράγματα;” και απάντησε ο άλλος “απ’ αυτά που καταλαβαίνω από την τηλεόραση, ή θα έχουμε συμφωνία ή γκρέξι”».
Και ήθελα αυτός να είναι ο τίτλος του κειμένου: ΓΚΡΕΞΙ.
Να λειτουργεί ως προτροπή και ως ανακοίνωση της δικής μου θυμικής αντίδρασης. Παρά το ότι αντιλαμβανόμουν πως επρόκειτο για άτακτο, βεβιασμένο και πανικόβλητο βήμα, το οποίο δεν είχε επαρκώς προετοιμαστεί. Ενώ θα μπορούσε και θα έπρεπε να είχε προετοιμαστεί.
Βέβαια, οι εξελίξεις με πρόλαβαν και ξημέρωσε μια μαύρη Δευτέρα, 13 του μηνός. Μαύρες ήταν και όλες οι μέρες που ακολούθησαν. Δεν ήταν μόνο η τσακισμένη ελπίδα πως η αδιαμφισβήτητα ταξική ψήφος θα λειτουργούσε σαν πολιορκητικός κριός στις γερμανικές – και όχι μόνο – εμμονές και θα συνέβαλλε σε μια ευνοϊκή για το λαό συμφωνία. Δεν ήταν μόνο η διαδικασία εξπρές με την επονείδιστη μορφή του κατεπείγοντος που ακολουθήθηκε για τα μεταφρασμένο νομοσχέδιο. Δεν ήταν μόνο η εξευτελιστική συνεδρίαση της ολομέλειας με τον πρωθυπουργό απόντα στο μεγαλύτερο μέρος και τα “άιντε, παραιτήσου” που φώναζαν “σοβαρές” κατά τ’ άλλα “κυρίες” της αντιπολίτευσης στην πρόεδρο της βουλής. Ήταν όλα αυτά κι ακόμη περισσότερα. Είναι η δεύτερη συνεδρίαση για την ψήφιση των προαπαιτούμενων με τις 900 και πλέον σελίδες που κανείς βουλευτής δεν θα προλάβει να διαβάσει. Ένα ακόμη μνημόνιο, δηλαδή, που θα πάει αδιάβαστο. Είναι η πικρή διαπίστωση πως όλοι όσοι μέχρι τώρα ήταν απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ συντάσσονται με τον πρωθυπουργό και τον συμβουλεύουν να καθαρίσει το κόμμα από τους διαφωνούντες. Είναι η λυπηρή εικόνα της ανθρωποφαγίας που έχει ξεκινήσει εντός του ΣΥΡΙΖΑ, με κάποιους από τους υποστηρικτές της όποιας ρήξης να εξαντλούν την αυστηρότητά τους απέναντι σε όσους επιχειρούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.
Δεν είμαι εγώ ο φορέας κάποιας μοναδικής αλήθειας, παρά μόνο εκείνης που ικανοποιεί τις δικές μου ανησυχίες και ως εκ τούτου μπορώ να αποδεχτώ ότι υπάρχουν πλείστες όσες διαφορετικές εκδοχές της αντικειμενικής διαπίστωσης ότι το 3ο μνημόνιο, αυτό που φέρνει η κυβέρνηση Τσίπρα, είναι το πλέον σκληρό όχι μόνο λόγω του αποικιοκρατικού χαρακτήρα του αλλά και επειδή προκύπτει ως τιμωρητική αντιμετώπιση της προσπάθειας του ΣΥΡΙΖΑ να υλοποιήσει μια διαφορετική αφήγηση για την κοινωνία με στόχο να εμφανίσει τη λιτότητα ως τη μοναδική βιώσιμη επιλογή.
Αυτές τις στιγμές πολλοί από εμάς βιώνουμε μια ήττα βαριά και διαλυτική. Μια ήττα που εμένα με αρρωσταίνει και σωματικά. Μια κατάσταση που με φέρνει αντιμέτωπο με τον εαυτό μου και απαιτεί να ξεμπερδέψω άρδην με απόψεις του πρόσφατου παρελθόντος, να τις ονομάσω εσφαλμένες πεποιθήσεις και να αναγκαστώ να τοποθετηθώ εκ νέου. Δεν έχω διάθεση να παραδώσω εκείνα που είναι υπόθεση της αριστεράς σε κάποιους που δεν έχουν καμία σχέση με την αριστερά και τα κινήματα. Χαρτογιακάδες, επαναστάτες του καναπέ, σχολιαστές της επικαιρότητας, επικριτές των πάντων, υπερασπιστές της επεκτατικής επέλασης των πολιτικών που υπηρετούν τον καπιταλισμό και βάζουν τα κέρδη πάνω από τους ανθρώπους, τους αριθμούς πάνω από τις ζωές μας. Σ’ αυτόν τον αγώνα, κανένας σύντροφος και καμία συντρόφισσα δεν περισσεύει.
Είναι προφανές πως η επανεκκίνηση των δημοκρατικών διαδικασιών μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαία και έπρεπε να έχει ήδη ξεκινήσει. Η σύγκληση της Κεντρικής Επιτροπής είναι ένα από τα βήματα που μπορούν να διασφαλίσουν την ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ και να οδηγήσουν στην απεμπλοκή του από τη μετάλλαξη που συντελείται αλλά και στον απεγκλωβισμό της χώρας από τις ασφυκτικές διεθνείς δεσμεύσεις της.