Όταν, την Δευτέρα το πρωί, ο ήλιος είχε βγει για τα καλά στις Βρυξέλλες και η αντιπροσωπεία μας (μετά από 17 ώρες «βασανιστηρίων») αποχωρούσε για το αεροδρόμιο, ο Πρόεδρος Ολάντ επεφύλαξε μια ολόθερμη αγκαλιά στον Έλληνα Πρωθυπουργό.
Ο Γάλλος Πρόεδρος γνώριζε πολύ καλά ότι, εκτός από τα πολιτικά του προσχήματα, η «ανυπόληπτη» μικρή Ελλάδα (διά του Αλέξη Τσίπρα) μόλις είχε σώσει συνολικά την Ευρώπη από την αμετάκλητη και ολοκληρωτική της μετατροπή σε «Γερμανώπη». Ήξερε ότι, για πρώτη φορά, η Γερμανία είχε μερικώς έστω αναγκαστεί σε αναδίπλωση, ήξερε ότι είχε υποστεί διάρρηξη του άκαμπτου μετώπου της και κυρίως ήξερε ότι είχε ολοκληρωτικά ηττηθεί στο επίπεδο της πολιτικής επικοινωνίας ακόμα και εντός της Γερμανίας, με καθολικές αναφορές για «απροκάλυπτο πραξικόπημα» και «συμμορία εκβιαστών». Ήξερε ότι η μέρα που ξημέρωσε ήταν καλή για την Ευρώπη, ήταν κακή για την Γερμανία και ήταν μία αιμάσσουσα μέρα για την Δημοκρατία και την υπερηφάνεια των Ελλήνων.
Ο Έλληνας Πρωθυπουργός γνώριζε πολύ καλά ότι η «Ενωμένη Ευρώπη της Αλληλεγγύης» μόλις είχε «δημοσία δαπάνη» (επισήμως και ενώπιον των λαών της) ενταφιαστεί. Ήξερε ότι μόλις είχε αποτρέψει ένα Grexit ισοδύναμο πυρινικής καταστροφής με το κόστος ενός πολιτικού Τσέρνομπιλ, ήξερε ότι η επιλογή των Ελλήνων για κυβέρνηση «πρώτη φορά Αριστερά» παρά λίγο να εξελιχθεί σε Εθνικό ολοκαύτωμα (όπως είχε προετοιμάσει ο πυρήνας Σόιμπλε) και ότι τελικώς αναγκάστηκε να «αγοράσει» πολιτικό χρόνο, πληρώνοντας τεράστιο πολιτικό και προσωπικό κόστος.
Ας θέσω λοιπόν ευθέως κάποιες ερωτήσεις:
Πιστεύει κανείς ότι ο Τσίπρας επέλεξε να υπογράψει σκληρό μνημόνιο για να παραμείνει Πρωθυπουργός;
Πιστεύει κανείς ότι ο Τσίπρας επέλεξε την εφαρμογή των «φρικαλεοτήτων» ως μία έστω επώδυνη λύση, αλλά λύση;
Πιστεύει κανείς ότι έπρεπε να εξαργυρώσει το «62% Όχι» με αποχώρηση από την Ευρωζώνη, όταν οι τράπεζες -του Ντράγκι- παραμένουν κλειστές, η ρευστότητα (με Capital control) επαρκούσε μόλις για 48 ώρες, η επάρκεια σε φάρμακα δεν ξεπερνούσε τον μήνα και αλλό τόσο επαρκούσαν τα καύσιμα;
Συμφωνούμε ότι το σχέδιο «Μέρκελ – Σόιμπλε» (σμιλεμένο στην παραμικρή του λεπτομέρεια) ήταν ο εξαναγκασμός σε άτακτη -εδώ και τώρα- έξοδο (με «αλληλεγγύη» κατοχικών συσσιτίων και βοήθεια μετακατοχικής «ούντρα») για να τιμωρηθούν σκληρά οι ανυπότακτοι Έλληνες, αλλά και κάθε άλλος Ευρωπαϊκός λαός, που θα σκεφτόταν να σηκώσει κεφάλι;
Συμφωνούμε ότι, η Γερμανοκρατούμενη Ευρώπη, αφού δοκίμασε δεκάδες τρόπους να ανατρέψει την κυβέρνηση αντικαθιστώντας την με δοτούς διαχειριστές («Εθνικού» σκοπού) που καιροφυλαχτούσαν σαν κοράκια και αφού απέτυχε παταγωδώς, έβγαλε από το μανίκι τους δύο τελευταίους Άσσους: Ή φεύγετε μόνοι και σας ανατρέπει ο λαός (που έχουμε στραγγαλίσει επειδή σας στηρίζει) ή υπογράφετε σκληρά μέτρα και σας ανατρέπει η εσωκομματική σας αντιπολίτευση;
Η Αριστερά όταν χρειαστεί υποχωρεί, ελίσσεται, συμβιβάζεται, αναδιατάσει τις δυνάμεις της και αντεπιτίθεται. Παρά τα κάποτε μεγάλα της λάθη, με γνώμονα το λαϊκό συμφέρον, δεν κάνει το τελευταίο και το καταστροφικότερο όλων: Δεν παραδίδει την εξουσία στους κατακτητές, για να σώσει «την ψυχή και την υπόληψη της» παραμένοντας «άσπιλος και αμόλυντος».
Οι Αριστεροί στο πεδίο της μάχης, όταν βάλλονται από παντού, δεν αυτομολούν γιατί διαφωνούν με το «επιχειρησιακό σχέδιο» του «στρατηγού» και δεν τον ανατρέπουν. Επιζούν και το αλλάζουν.
Κάτι ακόμα, πολυφωνία και Δημοκρατία στην Αριστερά δεν είναι ο Στάλερ και ο Γουόλντορφ, οι γέροι του μάπετ σόου, που κάνουν κριτική από το θεωρείο όταν -επί σκηνής- γίνεται χαμός.