Με ανάμικτα συναισθήματα παρακολουθώ εδώ και μέρες την αρθρογραφία ορισμένων συναδέλφων που μετά τις 25 του Γενάρη ανακάλυψαν ότι η περιοχή της Θεσσαλονίκης έχει υποστεί ένα βαρύτατο πλήγμα σε ότι αφορά το βιομηχανικό δυναμικό της. Ορισμένοι μάλιστα… κλαίνε με μαύρο δάκρυ για το τελευταίο θύμα της αποβιομηχάνισης, το χαλυβουργείο της Hellenic Steel στη Νέα Ιωνία, λίγες εκατοντάδες μέτρα πιο κάτω από το ερείπιο της Βιομηχανίας Φωσφορικών Λιπασμάτων. Το ανάμικτα έχει να κάνει με τ’ ότι είναι πράγματι θετικό κάποιοι, έστω με πολλά χρόνια καθυστέρηση, να ανακαλύπτουν ότι η Θεσσαλονίκη είναι ένα βιομηχανικό κέντρο σε παρατεταμένη παρακμή, αλλά παράλληλα να μην ξεχνάμε ότι η πόλη είναι μικρή, γνωριζόμαστε και θυμάμαι καλά τι έκανε ποιος, για παράδειγμα, στις 10 Γενάρη του 2006 όταν ανακοινώθηκε το λουκέτο στο εργοστάσιο της ΒΦΛ στη Θεσσαλονίκη, μιας και πιάσαμε το πρώην «τρίγωνο του διαβόλου» στη δυτική άκρη της πόλης.
Τελευταία, πέρα από τα… μαύρα δάκρια μετά από υποδείξεις του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος για το κλείσιμο του χαλυβουργείου της Hellenic Steel, είναι πολύ της μόδας και οι αναλύσεις για τα προβλήματα που δημιουργεί η διαπραγματευτική τακτική της νέας κυβέρνησης, απέναντι στους… θεσμούς, στην «πραγματική οικονομία» της Θεσσαλονίκης και της ευρύτερης περιοχής. Στη θεωρία πολλοί και πολλές σκίζουν, αλλά όταν η κουβέντα φτάνει στο πρακτικό ακούς και διαβάζεις απίθανα πράγματα για επιχειρηματίες χωρίς επιχειρήσεις, για επιχειρηματίες που πλούτισαν κάνοντας αποκλειστικά δουλειές με το ελληνικό δημόσιο, για επιχειρηματίες που δεν είναι επιχειρηματίες χωρίς τα εύκολα δάνεια από τις τράπεζες. Αυτή είναι η… πραγματική οικονομία της Θεσσαλονίκης και της ευρύτερης περιοχής; Δεν λέω υπάρχει μία παράδοση, βιομηχάνων χωρίς βιομηχανίες, που θα πρέπει να την κρατήσουμε, αλλά νομίζω πως σε κάποια φάση θα πρέπει να τελειώσει αυτό το δούλεμα. Η περιοχή έχει δυνατότητες και πλεονεκτήματα, αλλά αυτά δεν έχουν καμία σχέση με τα μπες – βγες στα γραφεία του ΣΒΒΕ και των Επιμελητηρίων.
Για να μιλήσουμε για πραγματική οικονομία θα πρέπει να ανοίξουμε την εικόνα και αυτό αφορά και την απ’ εδώ πλευρά που συνήθως κλαίει πάνω από ένα ποτήρι χυμένο γάλα, για πράγματα που θα μπορούσαν να γίνουν και ποτέ δεν έγιναν. Τώρα υπάρχουν δυνατότητες, για παράδειγμα έχει δυνατότητες να αναπτυχθεί η Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης, να αποκτήσει εξαγωγικό χαρακτήρα, να προχωρήσει σε συμφωνίες για την επεξεργασία, στα κλειστά εργοστάσια της, ακατέργαστης πρώτη ύλης, προοπτική που βρίσκεται στο τραπέζι των συζητήσεων μεταξύ των κυβερνήσεων της Ελλάδας και της Βραζιλίας. Στο ίδιο τραπέζι που μπορεί να συζητηθεί και το θέμα της ΕΛΒΟ. Κάποιοι θα πουν πως αυτά τα σχέδια είναι… εξωτικά, πως το κράτος δεν μπορεί, δεν επιτρέπεται, να σχεδιάζει, ούτε και να έχει επιχειρήσεις και είναι λογικό να το πουν γιατί είναι οι ίδιοι που υποστηρίζουν πως «πραγματική οικονομία» είναι ο τύπος με τα δέκα πούλμαν που έγινε εκατομμυριούχος, με λεφτά του δημοσίου, γιατί για χρόνια εκτελεί υπερκοστολογημένα δρομολόγια μαθητών στην επαρχία της Θεσσαλονίκης. Τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν αρκεί να τελειώσουμε με τα παραμύθια.
*Ο Θεόφιλος Σιχλετίδης είναι ένας από τους Δύο Λύκους: καθημερινά, 12 με 1, στο ρ/σ «Στο Κόκκινο 93,4»