Παγκοσμίως, η πιο αναγνωρίσιμη -ακόμα και για τους πολύ νέους- εικόνα της μουσικής βιομηχανίας, των αρχών του προηγούμενου αιώνα, είναι της εταιρείας HMV που παρουσιάζει ένα σκύλο να στέκεται ακριβώς μπροστά στο χωνί ενός φωνόγραφου.
Η διαφημιστική έμπνευση δεν ήταν καθόλου τυχαία, αλλά αποτύπωνε (αν και κάπως παραλλαγμένη) μια πραγματική ιστορία. Ο Nipper (ο σκύλος) γεννήθηκε το 1884 στο Μπρίστολ της Αγγλίας και το αφεντικό του, ο Mark Barraud, πέθανε αιφνίδια το 1887. Τα δύο αδέλφια του Mark ανέλαβαν την φροντίδα του σκύλου, αλλά καθώς αυτός ήταν μελαγχολικός (από την απουσία του αφεντικού του) σκέφτηκαν να «ζωντανέψουν» τον αδελφό τους, καθώς ο μακαρίτης ο Mark είχε ηχογραφήσει την φωνή του σε μερικούς κυλίνδρους φωνογράφου (που ήταν οι πρόγονοι των δίσκων). Έτσι κάθε φορά που έβαζαν έναν τέτοιο κύλινδρο να παίζει στον φωνόγραφο, ο Nipper παρατούσε ότι κι αν έκανε, και καθόταν μποστά στον κύλινδο κοιτάζοντας απορημένος το χωνί. Νόμιζε ότι άκουγε την φωνή του αφέντη του.
Χρόνια μετά και τον θάνατο του Nipper, τα δύο αδέλφια του Mark ζωγράφισαν τον σκύλο με τον φωνόγραφο και πούλησαν τον πίνακα σε μία μεγάλη μουσική εταιρεία, έναντι 100 λιρών. Η εταιρεία χρησιμοποίησε την εικόνα συνοδευόμενη από το σλόγκαν (που έγινε το όνομα της): HMV (His Master’s Voice = Η φωνή του κυρίου του).
Εκατό και πλέον χρόνια μετά, η ίδια εικόνα (το χωνί του αφέντη και του πιστού σκύλου) ξαναζωντανεύει. Και όχι μόνο η εικόνα, αλλά και ο λόγος. Ένας άλλος λόγος (εξίσου νεκρός ) αυτός του Χερ Σόιμπλε, αναπαράγεται σχεδόν καθημερινά (όχι από φωνόγραφους, αλλά μέσω δορυφορικών Μ.Μ.Ε.) με ειρωνική χροιά, με παγερό τόνο, με σκοταδιστικό περιεχόμενο, με απάνθρωπη επιχειρηματολογία, που εμπεριέχει η φασίζουσα ψυχή όταν προβάλλεται ως ορθή πολιτική σκέψη και αναγκαία πολιτική πράξη.
Η αναπαραγωγή ενός νεκρού και εμμονικού λόγου δεν μπορεί να κρύβει εκπλήξεις, εξόν ίσως από τους αποδέκτες. Αν και πλέον οφείλουν όλοι να γνωρίζουν ότι ο -ολιστικά- φασίζων λόγος δεν κάνει εξαιρέσεις. Μας αφορά όλους. Για παράδειγμα αφορά τόσο την «αδύναμη» Ελλάδα, όσο και την «κραταιά» Γαλλία.
Έτσι ακούσαμε (κάποιοι με έκπληξη -άραγε γιατί;) τον Γερμανό Υπουργό Οικονομικών να δηλώνει (ξεσηκώνοντας θύελλα) ότι «θα χαιρόταν, εάν κάποιος πίεζε το κοινοβούλιο της Γαλλίας να εγκρίνει σκληρές μεταρρυθμίσεις» συμπληρώνοντας με ειρωνικό ύφος: «Αυτό βέβαια είναι δύσκολο. Έχουμε δημοκρατία» (ευτυχώς και κρατήθηκε χωρίς να εκστομίσει την λέξη «δυστυχώς»).
Ωστόσο ο νεκρός λόγος του Σόιμπλε, μπορεί και γητεύει ακόμα κάποιους (και εγχώριους) πιστούς, που όχι μόνο προστρέχουν να τον ακούσουν (από τα σύγχρονα χωνιά των τηλεοπτικών φωνογράφων) αλλά «γαυγίζουν» κι από πάνω, όταν πολλοί αποκαλύπτουν το μουχλιασμένο περιεχόμενο της κονσερβαρισμένης ομιλίας του.
Αίφνης, ακόμα και τώρα, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Ν.Δ. κ. Μητσοτάκης μιλώντας στην ολομέλεια, χαρακτήρισε ως «μονομερή ενέργεια» το νομοσχέδιο για την Δημόσια Διοίκηση, με το οποίο επαναπροσλαμβάνονται απολυμένοι υπάλληλοι του ευρύτερου Δημόσιου τομέα (που φρόντισε ο ίδιος να απολυθούν) προκαλώντας την αντίδραση του Υπουργού Εσωτερικών Νίκου Βούτση, που τόνισε: «Κύριε Μητσοτάκη, κάνατε ένα ατόπημα: Το νομοσχέδιο έχει εισαχθεί προ δεκαημέρου, και δεν μας έχει διαμηνυθεί από κανέναν θεσμό πως είναι μονομερής ενέργεια -και μας εγκαλείτε επ’ αυτού;»
Βρε Νίκο, δεν καταλαβαίνεις ότι ο Κυριάκος έχει μάθει και αναγνωρίζει όχι μόνο τη φωνή, αλλά και τις προθέσεις του Σόιμπλε;
«His master’s voice» λέμε.