Ας το πω όσο πιο απλά γίνεται. Το νομοσχέδιο που ο υπουργός δικαιοσύνης Νίκος Παρασκευόπουλος κατέθεσε στη βουλή και ρυθμίζει θέματα των σωφρονιστικών ιδρυμάτων της χώρας είναι ίσως το πιο προοδευτικό της Ευρώπης. Πάνω σε αυτό το νομοσχέδιο, που καταργεί επιτέλους ειδικά καθεστώτα της τελευταίας δεκαετίας, παίχτηκε ένα πολιτικό παιχνίδι, φτηνό και τιποτένιο, στο οποίο περίσσεψαν οι κραυγές και οι υποκριτικές τηλεοπτικές σκηνοθεσίες οι οποίες είχαν τόση σχέση με το άδολο ενδιαφέρον για την δικαιοσύνη και την απονομή της όση ο φάντης με το ρετσινόλαδο. Αιχμή της ανοίκειας επίθεσης το θέμα της αποφυλάκισης και του καταδικασμένου για ενέργειες της 17Ν Σάββα Ξηρού. Το αντιπολιτευτικό παραλήρημα στελεχών της ΝΔ κατέτεινε στην προσπάθεια να αποδείξουν ότι υπάρχει μια υπόγεια σύνδεση, μια φιλική ροπή, μια συμπάθεια έστω, της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ με την ιδεολογία της οργάνωσης και άρα όσους ήταν μέλη της. Η προσπάθεια αυτή δεν είναι φυσικά σημερινή κρατάει χρόνια και αποτελεί την αιχμή της τυφλότητας με την οποία υποτίθεται ότι θέλουν να ανοίγουν τα μάτια στο κοινό τους οι εκπρόσωποι του συντηρητικότερου κομματιού της δεξιάς παράταξης.
Σε ότι αφορά τα τρέχοντα, η ρύθμιση την οποία μπορεί να χρησιμοποιήσει ο σχεδόν ολικά ανάπηρος Ξηρός για να αποφυλακιστεί, μετατράπηκε σε αφορμή για να λάβει η προπαγάνδα διαστάσεις κοσμογονίας. Όλοι ξέρουν, βέβαια, ότι η ρύθμιση δεν αφορά μόνο τον Ξηρό αλλά αυτό καμιά σημασία δεν έχει γι αυτούς που θέλουν να αποδείξουν ότι αυτόν ακριβώς φωτογραφίζει η ρύθμιση. Όλοι οι άλλοι μπορούν με άνεση να κάνουν χρήση της. Αν κάτι θα ευχαριστούσε τους φωνασκούντες θα ήταν μια ρύθμιση που θα επέτρεπε σε όσους έχουν τέτοια αναπηρία να αποφυλακίζονται αλλά θα απαγόρευε με ονοματεπώνυμο στον Ξηρό να την χρησιμοποιήσει. Περί αυτού πρόκειται, και στο σημείο αυτό οι διώκτες του Ξηρού ταυτίζονται ψυχολογικά μαζί του, όταν αυτός σαν ενεργό μέλος της τρομοκρατικής οργάνωσης αποφάσιζε για την ζωή ή τον θάνατο αυτών που θεωρούσε ότι ο χαμός τους θα έκανε την κοινωνία καλύτερη.
Όσοι σήμερα υποστηρίζουν ότι ο Ξηρός είναι καταδικασμένος πολλές φορές σε ισόβια και άρα θα πρέπει να πεθάνει στη φυλακή, παρότι παντελώς αδύναμος να πράξει οτιδήποτε αφού δεν δύναται ούτε να αυτοεξυπηρετηθεί, βάζουν σε πλήρη εφαρμογή την αρχή του ανθρώπου που ιδεολογικά μισούν και φοβούνται ακόμη και τώρα που χρόνια πριν έχει πεθάνει, αλλά είναι ο εφιάλτης τους, του Σαιν Ζυστ. Ο καλούμενος στα χρόνια της γαλλικής επανάστασης και «άγγελος του θανάτου» φλογερός ρήτορας της αμετακίνητης ηθικής, διακήρρυτε ότι «ένας κατεργάρης που το δικαστήριο καταδίκασε σε θάνατο λέει πως θέλει να αντισταθεί στην καταπίεση γιατί θέλει να αντισταθεί στο ικρίωμα». Και χρόνια αργότερα, σχολιάζοντας και την ατομική και την κρατική τρομοκρατία, ο Αλμπέρ Καμύ κατέληγε ότι «στο εσωτερικό αυτού του λογικού ντελίριου, στα άκρα της ενάρετης ηθικής, το ικρίωμα είναι η ελευθερία».
Ο νόμος είναι νόμος, λένε σήμερα οι συνεχιστές αυτής της έκφρασης του δικαίου. Εφόσον ο νόμος δεν απαγορεύει τα βασανιστήρια που ενδύονται το θώρακα μιας ποινής, τότε αυτά επιτρέπονται. Είναι μια διαδικασία για να ησυχάζουν οι ακροδεξιοί την συνείδησή τους. Επιπλέον, θεωρούν ότι ο νόμος είναι δική τους αποκλειστικά υπόθεση άρα είναι ηθικά άτομα. Και με τέτοια επιχειρήματα απευθύνονται σε φοβισμένους ανθρώπους, κι είναι σαν να βομβαρδίζουν ραγισμένα τζάμια. Δεν θέλουν απλώς μια φυλακή τάφο και αποτεφρωτήριο. Θέλουν επιπλέον να θάψουν όσους σκέφτονται ότι ένας τάφος δεν είναι ο κόσμος που αξίζει να οραματιζόμαστε. Κι ακόμη ότι ο κόσμος δεν γίνεται καλύτερος απλώς με την απαγγελία μιας ποινής σ’ αυτούς που την αξίζουν.
Και στο τέλος είναι τα συγγενικά πρόσωπα των δολοφονημένων από τρομοκρατικές ενέργειες. Όσοι τους επικαλούνται, κάνουν σήμερα κάτι αηδιαστικό: τους εκμεταλλεύονται πολιτικά. Και με αυτό τον τρόπο θέλουν να καταργήσουν την βασική παραδοχή του δικαιϊκού μας συστήματος: ότι τους θύτες δεν τους δικάζουν οι συγγενείς των θυμάτων. Εάν αυτό συμβεί τότε επιστρέφουμε σε λύσεις άλλων εποχών, ενός κύκλου δηλαδή που υποτίθεται ότι έχουμε κλείσει ανεπίστρεπτα ως κοινωνία.
Απέναντι σε αυτό το σύστημα ιδεών και την εξελισσόμενη σύγκρουση της κυβέρνησης με την αντιπολίτευση, ο αντιεξουσιαστικός χώρος προχώρησε σε στοχευμένες μεν, πλήρως άστοχες όμως κινήσεις. Διακηρρύσοντας χρόνια τώρα αλτρουιστικά προτάγματα για κάθε φυλακισμένο, γνωρίζοντας ταυτοχρόνως τις προθέσεις της κυβέρνησης και βλέποντας την κατάθεση του σχετικού νομοσχεδίου, έχουν αναλωθεί σε μια προσπάθεια να καταδείξουν ότι όλοι ίδιοι είναι, τακτική που επιτρέπει φυσικά να δείξουν ότι αυτοί είναι διαφορετικοί, γεγονός όμως που δεν τους δίνει αυτομάτως την ταυτότητα του άδολου, την οποία υποθέτω ότι επιθυμούν. Δεν φτάνει να λες ότι είσαι διαφορετικός, πρέπει και οι άλλοι να το αναγνωρίζουν σε σένα. Αλλιώς δεν είσαι παρά ελάχιστα μακριά από το να υποκύψεις στον πειρασμό να μοιάσεις με τις πράξεις σου με ότι μισείς και αντιπαλεύεις.
* Ο δημοσιογράφος του ρ/σ “Στο Κόκκινο 93,4” Απόστολος Λυκεσάς αρθρογραφεί καθημερινά στο alterthess.gr. Ακούστε ζωντανά στο “Κόκκινο 93,4” την εκπομπή “Ορθά- Κοφτά” με τον Απόστολο Λυκεσά Δευτέρα- Παρασκευή 11:00-12:00. Επικοινωνία με τον Απόστολο Λυκεσά στο [email protected].