Αμηχανία προκαλεί σε σύσσωμο τον αστικό κόσμο η παρουσία πολιτών στο περιστύλιο της Βουλής. Οι οποίοι πολίτες καταπάτησαν κάθε έννοια πρωτοκόλλου και βρέθηκαν στο σημείο όπου επιτρέπονται μόνο αστυνομικοί, δημοσιογράφοι και πολιτικοί που προτίθενται να κάνουν δηλώσεις. Δίχως πρόσκληση, δίχως κάποια άλλη θεσμική ιδιότητα πέραν της ιδεολογίας τους και της αγωνίας τους για την έκβαση της πορείας της απεργίας πείνας των φυλακισμένων για την αποφυλάκιση των συγγενών κρατουμένων και την κατάργηση των εκδικητικών διατάξεων που αφορούν μη ποινική μεταχείριση εντός φυλακών. Μιας απεργίας πείνας η οποία έχει φτάσει πλέον τον ένα μήνα καθώς ακόμη δεν έχουν ικανοποιηθεί τα αιτήματά τους. Βέβαια, το σχετικό νομοσχέδιο έχει ετοιμαστεί, οπότε είναι δηλωμένη η πρόθεση της συγκυβέρνησης να προχωρήσει στην κατάργηση των φυλακών τύπου Γ’ και την αποφυλάκιση των βαριά ασθενών κρατουμένων. Πριν λίγες μέρες, μάλιστα, ολοκληρώθηκε η δημόσια διαβούλευση και η παράταση που δόθηκε επ’ αυτής αφήνει περιθώριο να εννοηθεί ότι θα ληφθούν υπόψη προτάσεις σχετικές με κρίσιμα θέματα όπως αυτά που αφορούν στα αιτήματα των ασθενών κρατουμένων στο νοσοκομείο της φυλακής Κορυδαλλού, το οποίο για ευνόητους λόγους αποκαλείται «κολαστήριο». Επομένως, το θέμα αναμένεται να διευθετηθεί πολιτικά και νομικά προσεχώς.
Θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι δοθείσης της νομοθετικής πρόθεσης της συγκυβέρνησης, οι απεργοί πείνας επέδειξαν ελάχιστη ανοχή και θέλησαν να εκβιάσουν τις καταστάσεις, εκμεταλλευόμενοι επικοινωνιακά την καθυστέρηση σε νομοθετικό έργο. Παρόλα αυτά, επειδή το διακύβευμα είναι ανθρώπινες ζωές, δε χωρά σε καμία περίπτωση αμφισβήτηση η σοβαρότητα του θέματος. Σε αυτό το πλαίσιο, οι επιτροπές των αλληλέγγυων στους απεργούς πείνας έχουν ήδη προβεί σε μια σειρά καταλήψεων, συμβολικών και μη, με σκοπό να γνωστοποιήσουν τα αιτήματά τους. Η 1η Απριλίου είχε οριστεί ως «διεθνής ημέρα δράσης για τους από 2/3 απεργούς πείνας» και ήταν αναμενόμενη μια εντατικοποίηση των κινητοποιήσεων.
Επειδή για πολλούς οι συμβολισμοί εξακολουθούν να έχουν σημασία υπενθυμίζεται πως μια από τις πρώτες ενέργειες της νέας συγκυβέρνησης ήταν η απομάκρυνση των κάγκελων από τη Βουλή, απομεινάρι της καταστολής τις μέρες του Μεσοπρόθεσμου τον Ιούνη του 2011. Η νέα πολιτική ηγεσία, λοιπόν, θέλησε να αποκαταστήσει τη σχέση αμεσότητας μεταξύ των πολιτών και του κτιρίου που στεγάζει το εθνικό κοινοβούλιο. Οι «αντιεξουσιαστές» που είδαν έντρομα τα κανάλια των επιχειρηματιών δεν ήταν κουκουλοφόροι με μολότοφ στα χέρια, αλλά απλοί άνθρωποι που είχαν βάλει τα καλά τους και θέλησαν να προβούν σε μια κίνηση διαμαρτυρίας. Αψήφησαν την αναμενόμενη προσαγωγή τους και ειρηνικά διεκδίκησαν 2 λεπτά τηλεοπτικής και φωτογραφικής κάλυψης του ξεδιπλωμένου πανό.
Αν και καμία ένταση δε δημιουργήθηκε πριν και μετά τη δράση, ας υποθέσουμε ότι ορθώς έκλεισαν προληπτικά οι πόρτες του κτιρίου. Αλλά, ο οποιοσδήποτε βουλευτής ένιωσε «εγκλωβισμένος επειδή δεν μπορούσε να βγει έξω», προφανώς δεν είχε παγιδευτεί ποτέ του στην είσοδο πολυκατοικίας κατά τη διάρκεια διαδήλωσης που χτυπήθηκε από τα ΜΑΤ, τα οποία πάνοπλα και μέσα σε ατμόσφαιρα πνιγμένη στα δακρυγόνα κυνηγούν τους διαδηλωτές και τους πολιορκούν για να τους προσαγάγουν. Η δημοκρατία δεν καταλύθηκε όπως υποστηρίζουν τα παπαγαλάκια της εξημέρωσης επειδή μερικοί πολίτες -ακόμη και αυτοπροσδιοριζόμενοι ως αντιεξουσιαστές- διαμαρτυρήθηκαν με έναν απρόβλεπτο, αλλά ειρηνικό, τρόπο. Μέσα στο κτίριο της Βουλής ας μην ξεχνάμε πως υπάρχουν ακόμη εκλεγμένοι νεοναζί κι έχουν γίνει πλείστοι όσοι τραμπουκισμοί από αυτούς αλλά και από εξωκοινοβουλευτικούς γιους πρώην γενικών γραμματέων κυβερνήσεων. Η δημοκρατία καταλύεται όσο οι άνθρωποι θα οδηγούνται στην εξαθλίωση και την απελπισία.
Σε μια περίοδο στην οποία συνεχίζουμε ως άνθρωποι να διεκδικούμε τα αυτονόητα απέναντι στον παραλογισμό και την απανθρωπιά του καπιταλισμού, τα κάγκελα υπάρχουν στο μυαλό πολλών και δυστυχώς αυτά δεν πρόκειται να φύγουν εύκολα.
Photo Credit: SOOC