H διαπραγμάτευση συνεχίζεται. Είτε τα βρούμε με τους δανειστές είτε όχι, το παιχνίδι θα κριθεί στο εσωτερικό μέτωπο. Τα ενδεχόμενα, αν βάλουμε σε μια παρένθεση το ζήτημα του χρέους, είναι τα εξής:
* Τα βρίσκουμε
Τα βρίσκουμε με τους δανειστές, στο Eurogroup και γενικώς. Αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι μας δίνουν δανεικά για την αποπληρωμή των δόσεων ή με τους όρους τους, δηλαδή με λιτότητα (mail Χαρδούβελη), ή με τους όρους μας, δηλαδή τόνωση εσωτερικής αγοράς, χτύπημα φοροδιαφυγής, φορολόγηση υψηλών και πολύ υψηλών εισοδημάτων. Στην πρώτη περίπτωση έχει επικρατήσει ο Σαμαράς και έχουν ακυρωθεί οι εκλογές, στη δεύτερη περίπτωση η τακτική της κυβέρνησης αποδίδει. Υπάρχουν και ενδιάμεσες πιθανές καταλήξεις. Το σενάριο «τα βρίσκουμε με τους δανειστές» έχει και την κρυφή παράμετρο του ιδιοτελούς εκβιασμού της Γερμανίας, που θέλει τα περιφερειακά αεροδρόμια.
* Δεν τα βρίσκουμε
Δεν τα βρίσκουμε με τους δανειστές, οπότε ή δεν πληρώνουμε ομόλογα και έντοκα που λήγουν ή βρίσκουμε λεφτά και τα πληρώνουμε. Στην πρώτη περίπτωση, αποκοβόμαστε από την ΕΚΤ και πρέπει, αν μη τι άλλο, να ισοσκελίσουμε τον προϋπολογισμό. Στη δεύτερη περίπτωση, αντλούμε χρήμα για να πληρωθούν οι δανειστές μόνο από τη φορολογία και, αν μπορούμε να το κάνουμε, στην πραγματικότητα είμαστε εκτός Μνημονίου και εντός αγορών. Η λύση αυτή, με την κωδική ονομασία «Οι πλούσιοι να πληρώσουν το χρέος», είναι και η καλύτερη για τη χώρα και την οικονομία, αλλά και για το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Για να γίνει αυτό χρειάζεται φορολογική συνείδηση, αλλά παράγει και φορολογική συνείδηση και γι’ αυτό θα αποτελούσε στρατηγική επικράτηση επί του αστικού μπλοκ (ιδίως μάλιστα αν τα έχουμε βρει και με τους δανειστές).
* It takes two
Τα δύο βασικά σενάρια προϋποθέτουν να απαντήσουμε στο ερώτημα αν η απέναντι πλευρά επιδιώκει «οικονομικά ισοδύναμη» λύση ή σύγκρουση πολιτική και ιδεολογική για να εκμηδενίσει την Αθήνα και να εκφοβίσει τους υπόλοιπους Νότιους. Εάν ισχύει το πρώτο, τότε έχει πιθανότητες επιτυχίας. Εάν ισχύει το δεύτερο, τότε η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη και δεν είναι επιλογή της Αθήνας, η οποία, απλώς για λόγους αυτοπροστασίας, θα πρέπει να την αποφασίσει εφόσον εξωθείται.
* H εντολή της 25ης Ιανουαρίου
Σε κάθε περίπτωση είναι κεφαλαιώδους σημασίας να ξεκαθαρίσουμε το περιεχόμενο της λαϊκής εντολής όπως εξειδικεύεται με τις μετεκλογικές κινήσεις και την απήχησή τους. Λέμε “έντιμος συμβιβασμός”. Αυτό τι σημαίνει; Το μήνυμα είναι «σύγκρουση εντός του ευρώ», είναι «σύγκρουση αλλά υποχώρηση αν πιεστούν οι τράπεζες», είναι «σύγκρουση κι όπου βγει», είναι «επιλογή αποχώρησης από το ευρώ»; Φαίνεται πως ο συντριπτικά περισσότερος κόσμος επιλέγει το «σύγκρουση εντός του ευρώ», με αρκετούς όμως να εννοούν στην πράξη το «σύγκρουση, αλλά υποχώρηση αν πιεστούν οι τράπεζες». Εάν αυτό ισχύει, τότε η κυβέρνηση θα πρέπει να δώσει τη μητέρα όλων των μαχών: να πείσει δηλαδή τους πολίτες πως, εκτός από τους φόρους, ο άλλος αναγκαίος όρος επιτυχούς διαπραγμάτευσης είναι το να μην αποσύρονται οι καταθέσεις από τις τράπεζες ώστε οι τελευταίες να μην εξαρτώνται από ενέσεις της EKT. Δηλαδή πρέπει να μάθουμε να μην τραβάμε οι ίδιοι το χαλί κάτω από τα πόδια μας.
Σίγουρα, προς το παρόν έχουμε αποφύγει τη συνέχιση της καταστροφικής για τη χώρα πολιτικής Σαμαρά, όπως εξειδικευόταν από το mail Χαρδούβελη. Τα περισσότερα εξαρτώνται από εμάς τους ίδιους.
Πηγή: Αυγή