Ας κάνουμε σήμερα μια στάση σε όσα οι Γερμανοί σκέφτονται από την πλευρά των συμφερόντων τους και μόνο. Το ερώτημα που θέτουν όλοι οι αναλυτές για να περιγράψουν την κατάσταση στην Ευρωπαϊκή Ένωση μετά το εκλογικό αποτέλεσμα στην Ελλάδα, είναι κοινό, και οι περισσότεροι αρκούνται στη διατύπωσή του και το αφήνουν να απαντηθεί από την ζωή. «Γιατί η Γερμανία να υποχωρήσει αποδεχόμενη τις ελληνικές αιτιάσεις περί κατάργησης του μνημονίου, εξαφάνισης της τρόικας, αλλαγή πλεύσης σε ότι αφορά την πολιτική της λιτότητας;». Η ερώτηση μοιάζει να περιγράφει σωστά την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί. Αν, η Γερμανία, δεχθεί τα αιτήματα της νέας ελληνικής κυβέρνησης, ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου, μοιάζει να αποδέχεται ότι η πολιτική της έχει αποτύχει και, οι πολιτικοί της σύμμαχοι, με αρχή την Ισπανία θα υποστούν σαρωτικές ήττες. Οπότε, λέει αυτή λογική, έχουν κάθε λόγο να παραμείνουν αμετακίνητοι.
Επιτρέψτε μου να διατυπώσω μια άλλη άποψη, ξεκινώντας από την περιγραφή της ίδιας κατάστασης αλλά από την αρχή της. Φυσικά και οι Γερμανοί βλέπουν ότι η οικονομική πολιτική τους έχει αποτύχει στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες -δεν είναι τυφλοί-, αποτυχία που κρύβουν όπως και στην δική μας περίπτωση πίσω από χαρακώματα πολιτικού εγωισμού και σακιά προπαγάνδας γεμάτα φόβο και ανασφάλεια. Ωστόσο, όσα συνέβησαν στην Ελλάδα δεν έχουν επιστροφή και, όλα δείχνουν ότι και στην Ισπανία, λίαν συντόμως, ο σύμμαχός τους Μαριάνο Ραχόι, θα έχει την τύχη του Αντώνη Σαμαρά ακόμη κι αν αποφασίσουν να πετάξουν έξω από την αυλή τους το «πρόβλημα» Ελλάδα για να υποδυθούν τους αποφασιστικούς.
Παρά τις διαβεβαιώσεις, όμως, ότι και σχέδια έχουν, και μια έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ μπορούν να την αντέξουν, κανένας απολύτως δεν είναι και τόσο σίγουρος ότι οι συνέπειες θα έχουν θετικές επιπτώσεις για την οικονομία της Ε.Ε. αλλά και την εικόνα της Γερμανίας στον κόσμο. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει. Ακόμη κι αν η χώρα μας θεωρείται αμελητέα ποσότητα, οι αναφορές και ο λόγος για δημιουργία παγκόσμιου προβλήματος, άλλα δηλεί. Αναλογιζόμενοι ότι κι αν η Ελλάδα, ως οικονομικό μέγεθος, δεν βαραίνει, η γεωπολιτική της θέση εξακολουθεί να έχει ανυπολόγιστη αξία. Αν αναλογισθεί κανείς το πατατράκ που υπέστη η Γερμανική εξωτερική πολιτική στο θέμα της Ουκρανίας, δεν έχει ζυγιστεί ακόμη κι ίσως είναι αδύνατο να υπολογιστεί, η απώλεια κύρους που θα συνόδευε και την αφαίρεση της Ελλάδας από την σφαίρα επιρροής τους.
Επίσης, μια τιμωρητική στάση στο θέμα της Ελλάδας, δεν είναι σίγουρο ότι θα δρούσε «παιδαγωγικά» και για τις άλλες χώρες της Ε.Ε. αφού όλοι οι εχέφρονες άνθρωποι γνωρίζουν ότι ο φόβος είναι μεν συνεκτική ύλη αλλά σαν το σεβασμό δεν είναι. Το σωστό ερώτημα, λοιπόν, είναι: η Γερμανία θέλει τον σεβασμό των άλλων λαών από τον οποίο μακροπρόθεσμα έχει να κερδίσει σε πολλά πεδία ή θέλει να επιβληθεί δια του φόβου, η επικράτεια του οποίου είναι εύθραυστη, προσωρινή και πατέρας μόνο της επισφάλειας; Όλοι γνωρίζουν ότι το Κύρος στις διεθνείς σχέσεις δύσκολα το κατακτάς και εύκολα το χάνεις. Αν, λοιπόν, απαντήσει κάποιος στα δύο αυτά ερωτήματα αυτομάτως οδηγείται στο συμπέρασμα πως, μιλώντας από τη σκοπιά του καθαρού συμφέροντος, η Γερμανία έχει να κερδίσει περισσότερα από όσα εκ πρώτης όψεως μοιάζει να χάνει αν κάνει πίσω στην περίπτωση της Ελλάδας.
Φυσικά, μπορεί να διαλέξει το αντίθετο αλλά, τότε, θα μοιάζει με εκείνη την ιστορία που την γνωρίζει, φυσικά, ο κ. Νταϊσελμπλουμ αφού ανήκει στην μυθολογία του 15ου αιώνα των χωρών κάτω από το επίπεδο της θάλασσας. Σύμφωνα με αυτήν, η προσήλωση στους κανόνες και τις κοινωνικές υποχρεώσεις υπαγόρευσε σε ένα παιδί που είδε μια μέρα μια τρύπα σε ένα ανάχωμα, αντί να σημάνει συναγερμό, να βάλει το δάχτυλο του εκεί για να σταματήσει την επέκταση του ρήγματος και άρα την καταστροφή που θα προκαλούσε μια πλημμύρα. Οπότε, ακόμη κι αν οι Μέρκελ – Σόιμπλε δράσουν με την ίδια λογική ενδέχεται όντως να σταματήσουν το πλημμυρικό φαινόμενο αλλά, τότε, δεν θα πρέπει να κάνουν βήμα από τη θέση αυτή για δεκαετίες, γεγονός που και ένας αδαής καταλαβαίνει ότι δεν θα ήταν σε όφελος των συμφερόντων της χώρας τους.
Αν οι Γερμανοί θέλουν να διατηρήσουν την φήμη τους, για την οποία περηφανεύονται κιόλας, σχετικά με την ατσάλινη λογική τους, τότε αυτοί είναι που θα κάνουν πίσω. Ενδέχεται φυσικά τυφλωμένοι από την ισχύ τους να αποφασίσουν το ακριβώς αντίθετο, τότε όμως, ανάμεσα στα άλλα, θα χάσουν και την θέση του αδέκαστου και σεβάσμιου κριτή που αποφασίζει ανεξαρτήτως των προτιμήσεων του. Οπότε και την επιρροή τους θα χάσουν σε μια χώρα και το κύρος τους στη διεθνή κοινότητα. Ακόμη κι ένα παιδί να ρωτήσουν θα τους πει ότι καλύτερο και ασφαλέστερο είναι να μην βάλουν το δάχτυλο στην τρύπα αλλά να ενισχύσουν το ανάχωμα.
* Ο δημοσιογράφος του ρ/σ “Στο Κόκκινο 93,4” Απόστολος Λυκεσάς αρθρογραφεί καθημερινά στο alterthess.gr. Ακούστε ζωντανά στο “Κόκκινο 93,4” την εκπομπή “Ορθά- Κοφτά” με τον Απόστολο Λυκεσά Δευτέρα- Παρασκευή 11:00-12:00. Επικοινωνία με τον Απόστολο Λυκεσά στο [email protected]