Ο 23χρονος Σαγιέντ Μεχντί Αχμπαρί είναι ο τρίτος μετανάστης που χάνει την ζωή του στο στρατόπεδο της Αμυγδαλέζας. Ο θάνατός του αμφισβητεί κατά πόσον υπάρχει μέριμνα για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στα κέντρα κράτησης μεταναστών. Η έλλειψη αυτή, ωστόσο, δεν είναι τυχαία. Πρόκειται για ένα επιπλέον κεφάλαιο στον ευτελισμό ανθρώπινων ζωών μέσα στα σύγχρονα κολαστήρια. Αυτοί οι θάνατοι, αλλά και η κράτηση μεταναστών πέρα απ” τα 18μηνα, οι απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης, ο ξυλοδαρμός από τις μονάδες αποκατάστασης της τάξης, δεν επιτρέπουν να κάνουμε ούτε βήμα πίσω: τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και προσφύγων πρέπει να κλείσουν ΤΩΡΑ.
***
Είναι χάρη στην Αριστερά και τα κινήματα, όχι δηλαδή χάρη στον ακροδεξιό σκεπτικισμό, που αυτές τις μέρες η συζήτηση για την Ευρώπη ξαναρχίζει. Είναι ακόμα πιο σημαντικό πως, αντίπαλο δέος στον νεοφιλελευθερισμό, είναι σήμερα το πιο διεθνιστικό ρεύμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, που προέρχεται από τις εμπειρίες των κοινωνικών φόρουμ και των πλατειών του 2011. Είναι τέλος σημαντικό ότι ο λαϊκός παράγοντας κάνει σήμερα μη προβλέψιμη την έκταση που μπορεί να πάρει η πολιτική ανατροπή της 25ης Ιανουαρίου στην Ελλάδα. Αυτό το ακαθόριστο της έκτασης είναι ζωτικής σημασίας για την Αριστερά και τα κινήματα προκειμένου να αφηγηθούν ένα νέο υπόδειγμα για την οργάνωση των ζωών, ενάντια στην ΕΕ όπως έχει διαμορφωθεί ως σήμερα. Κρίσιμοι παράγοντες γι” αυτή τη διαδικασία αποτελούν η ταξική πάλη, η ανανέωσή της από τα σύγχρονα κινήματα και η εμβάθυνσή της σε ιδεολογικό επίπεδο. Είναι στη συνάρθρωση αυτών των τριών παραγόντων που χρειάζεται να τοποθετήσουμε και το μεταναστευτικό ζήτημα, κόντρα στη μισαλλοδοξία του νεοφασιστικού φαινομένου.
Η ελληνική κυβέρνηση, με τις αποσκευές αντιρατσιστικών αγώνων να δεσμεύουν πολλά από τα μέλη της, θα κληθεί άμεσα να αναλάβει πρωτοβουλίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο για το ζήτημα της μετανάστευσης. Η ίδρυση ξεχωριστού τμήματος μεταναστευτικής πολιτικής εντός του κυβερνητικού σχηματισμού νομίζω πως δείχνει την πολιτική βούληση να σταματήσει η Ελλάδα να αποτελεί αποθήκη ανθρώπινων ζωών, βάζοντας το ζήτημα της αναθεώρησης του Συμφώνου μετανάστευσης. Προκειμένου όμως να διεκδικηθούν τα παραπάνω με θετικούς όρους και πραγματικές προοπτικές νίκης θα πρέπει να δημιουργηθεί ένα πλειοψηφικό ρεύμα εντός των κοινωνιών που θα στηρίζει αυτές τις προτάσεις. Δεδομένου ότι οι κυρίαρχοι λόγοι έχουν καταστήσει το μεταναστευτικό ζήτημα ως κάτι το εχθρικό, απαιτούνται άμεσες από την κυβέρνηση πολιτικές πρωτοβουλίες που να δίνουν το στίγμα της μεροληψίας της. Ο τερματισμός της πολιτικής της κράτησης είναι ίσως η πιο επείγουσα.
Τα κέντρα κράτησης ήρθαν ως συνέχεια των θεσμοθετημένων πογκρόμ εναντίον μεταναστών που διενεργούσε η ΕΛ.ΑΣ. υπό την κυνική ονομασία Ξένιος Δίας. Επρόκειτο για μια συντονισμένη προσπάθεια ποινικοποίησης των μεταναστών, ενοχοποίησης του Άλλου για την κρίση που δημιούργησε το ίδιο το σύστημα: μια ιδεολογική αντεπίθεση του αντιπάλου που αποσκοπούσε στην παγίωση του εχθρικού βιοπολιτικού καπιταλισμού με τα σύγχρονα κατασταλτικά μέσα όπως οι φυλακές τύπου Γ. Η γενίκευση του στρατοπεδικού εγκλεισμού εντάχθηκε σε μια γενικότερη θανατοπολιτική που εξορίζει πληθυσμούς στη γκρίζα ζώνη μεταξύ ζωής και θανάτου και ορίζει πως κάποια σώματα είναι ανάξια τόσο της ζωής όσο και του θανάτου.
Ο θάνατος του Σαγιέντ Μεχντί Αχμπαρί, του τρίτου μετανάστη που πεθαίνει στην Αμυγδαλέζα, πρέπει να είναι αφορμή να σταματήσει άμεσα η πολιτική αυτή. Για τη νέα κυβέρνηση, πρόκειται για ηθική και πολιτική υποχρέωση. Για το αντιρατσιστικό κίνημα είναι επείγουσα προτεραιότητα.
πηγή: Rednotebook.gr