Η μεταφυσική είναι ένας δημοκρατικός χώρος, κατά μία παραλλαγή, μπορεί να βαφτιστεί ως χώρος της απλής, άδολης όσο και άπειρης ελευθερίας. Τα πνεύματα, μπορούν αν κάνουν ότι και όποτε θέλουν. Αντιθέτως, στον φυσικό κόσμο, το πνεύμα είναι εγκλωβισμένο στην οιρκτή των σωμάτων και τις οδυνηρές τους συνοριοφυλακές, τις δυνατότητες. Όσοι βρίσκονται σε αδιέξοδο, και η αγωνία έχει σκεπάσει με μαύρο σύννεφο τη ζωή τους, καταφεύγουν σε χαρτομαντεία, αστρολογία, κρεμμυδομαντεία, ρεβυθοκύλισμα ή σε εγκατελλειμένα σπίτια, προκειμένου να συναντήσουν την άλλη πλευρά του κόσμου στην οποία, οι ερωτήσεις υπολείπονται και οι απαντήσεις περισσεύουν.
Ενδέχεται, πολλοί από εσάς να γελάνε με όλα τούτα αλλά είναι που, μάλλον, δεν έχουν βρεθεί σε αδιέξοδο. Το αδιέξοδο, είναι προυπόθεση για να καταφύγεις στο επέκεινα το οποίο είναι αταξική κατάσταση, πλούσιοι και φτωχοί, συγκατοικούν το άπειρο σαν σε καλοκαιρινό ξενυχτάδικο όπου, κάτω από το φως των πάντα πρόθυμων αστεριών, μοντέλα γαμπρίζουν με φτωχόπαιδα και λαμποργκίνι παρκάρουν δίπλα δίπλα με εφτακοσαράκια ζάσταβα.
Μπορείτε όλα αυτά να τα εκλάβετε αν θέλετε ως παιχνίδι αλλά και στον χώρο αυτό εποπτεύουν οι συμπαντικές δυνάμεις, που έχουν στη διάθεσή τους σε ανεξάντλητες ποσότητες αυτό που δεν διαθέτουν οι ανθρακικές ενώσεις: χρόνο. Οι δυνάμεις αυτές εφηύραν ένα παιχνίδι που είναι πολύ της μόδας, υπάρχει σε όλα τα παιχνιδοπωλεία, όπου γης. Είναι ο πίνακας Ουίγια. Αν δεν το καταλαβαίνετε με την πρώτη, η ονομασία του παιγνίου προέρχεται από την ένωση του γαλλικού «ουί» και του γερμανικού «για». Δύο ή περισσότεροι άνθρωποι ενώνουν τα χεράκια τους πάνω από τον πίνακα, στον οποίο κινείται μια σβούρα, η οποία σταματά κάθε φορά πάνω από ένα «ναι», έναν αριθμό, κάποιο σπλαχνικό γαλανομάτικο φεγγάρι, ή έναν τροφαντό πλανήτη. Ενώνουν οι παίκτες τα χέρια, κάνουν την ερώτηση, κινούν τα πνεύματα την σβούρα και όπου σταματά εκεί και η απάντηση. Στην Ελλάδα, το παιχνίδι έλαβε διαστάσεις θεογονίας τα τελευταία πέντε χρόνια. Παιζόταν κάθε μέρα στα κανάλια της επικράτειας, μπροστά στα μάτια όλων των πολιτών, για να μην υπάρχουν ενστάσεις ότι, μπορεί, να υποκρύπτεται κάποιου είδους απάτη. Τα «ουί» και κυρίως τα «για» γνώρισαν μέρες και νύχτες δόξας. «Να πάμε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για να λύσουμε ένα οικονομικό προβληματάκι;» ρωτούσαν. «Ουί» απαντούσε αμέσως το πνεύμα του Στρως Καν. «Να ρίξουμε λίγη τρόικα μέσα στα μνημόνια;», «για» απαντούσε το πνεύμα του Σόιμπλε. Τριγύρω, ένα σμάρι άλλων υποδεέστερων πνευμάτων, σαν χορός χερουβείμ, χτυπούσαν τα φτεράκια τους όπως οι μπόμπιρες κουνάνε τα ζουμπουρλά μπράτσάκια τους στο νηπιαγωγείο την ώρα του δεκατιανού. Δεν υπήρξε ερώτηση που να μην απαντήθηκε πάνω από τον ελληνικό πίνακα Ουίγια. Θάμαξαν, κυριολεκτικά, οι ευρωπαίοι που είναι ορθολογιστές και οι αμερικανοί που είναι πραγματιστές, και οι οποίοι δεν πολυπίστευαν ότι θα μπορούσαν να συμβούν τόσα πράγματα και να δοθούν τόσες λύσεις σε δυσεπίλυτα προβλήματα σε τόσο σύντομο χρόνο. Αλλά άμα έχεις τα πνεύματα μαζί σου δεν φοβάσαι τίποτα.
Όμως κάποια στιγμή οι άνθρωποι που ενώνουν τα χέρια πάνω από τον πίνακα Ουί-για άρχισαν να απορούν και να αναρωτιούνται «μα, αφού στον πίνακα υπάρχει και το «όχι», γιατί τα πνεύματα απαντούν πάντα με το «ναι»;». Η ερώτηση διέλυσε την πενταετή σύναξη χεριών, καθότι, κακά τα ψέματα, ήταν γνωστό ότι η σβούρα κινούνταν πάνω στα γράμματα, τους αριθμούς και τα φεγγάρια δια της ιδεοκίνησης. Τότε, άρχισαν να τίθενται και ερωτήσεις που έφεραν σε πλήρη αμηχανία τα πνεύματα των καναλιών, κι έτσι ,άπαντες ,άρχισαν να αντιλαμβάνονται ότι όλο το ζήτημα ήταν οι ερωτήσεις, διότι οι απαντήσεις προυπάρχουν και είναι, όπως είπαμε, άπειρες. Κάπως έτσι προέκυψαν και τα «όχι» τα οποία μετέτρεψαν με τη σειρά τους σε πιο σύνθετες τις ερωτήσεις. Επιπλέον, όλο και περισσότεροι ένωναν τα χέρια πάνω από τον πίνακα, βλέπετε, δεν τους άφηναν καθόλου τα προηγούμενα χρόνια, αλλά, κυρίως, οι άνθρωποι αντιλαμβάνονταν ότι, η ουσία ήταν να ενώσουν τα χέρια. Οπότε, χθες βράδυ πάνω από τον πίνακα έβαλε τα χέρια του πολίτης ακούων στο όνομα Ευκλείδης Τσακαλώτος, που δεν του έφτασε να ακούει τις γνωστές και βαρετές ερωτήσεις των άλλων, έθεσε κι αυτός μία: «πόσο να μετράμε την υπόθεση της Δημοκρατίας όταν συζητάμε για την οικονομία και το χρέος;» και τότε… τότε, χθες βράδυ, για πρώτη φορά στα γαλαξιακά χρονικά τα πνεύματα, δεν απάντησαν τίποτα, οπότε, η παρουσιάστρια με μια αποφασιστική κίνηση έβαλε το παιχνίδι στο κουτί του λέγοντας «έλα μωρέ τώρα παιχνίδι που περιλαμβάνει και το «όχι» είναι για πεντάχρονα παιδιά».
* Ο δημοσιογράφος του ρ/σ “Στο Κόκκινο 93,4” Απόστολος Λυκεσάς αρθρογραφεί καθημερινά στο alterthess.gr. Ακούστε ζωντανά στο “Κόκκινο 93,4” την εκπομπή “Ορθά- Κοφτά” με τον Απόστολο Λυκεσά Δευτέρα- Παρασκευή 11:00-12:00.