Η πολυαναμένομενη παρουσίαση των ευρημάτων της Αμφίπολης δεν ήταν ανάλογη των προσδοκιών που καλλιέργησε, ίσως, μάλιστα, παρέδωσε διαπαντός τις απαντήσεις στο αχανές και σκοτεινό πεδίο επί του οποίου ασκούνται τυφεκιοφόροι των συνωμοσιών. Συνέτεινε σε αυτό η ίδια η ανασκαφέας, Κατερίνα Περιστέρη, η οποία παρέπεμψε σε μια ιστορική υπόθεση, λυδία λίθο για όλα τα αναπάντητα ερωτήματα που σχετίζονται με τον αρχαίο κόσμο. «Αν δεν είχε καταστραφεί η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας» είπε, ενδέχεται να είχαμε όλα τα ντοκουμέντα για τον άνθρωπο ή τους ανθρώπους που τάφηκαν στην Αμφίπολη. Η αρχαιολόγος, έκανε ένα λογικό άλμα, θεωρώντας ότι στην βιβλιοθήκη υπήρχε η απάντηση, γεγονός για το οποίο δεν μας πληροφόρησε από που το ξέρει. Αυτά μοιάζουν λεπτομέρειες. Αφού όμως έκανε την υπόθεση αυτή, κάτι θα ξέρει, οπότε, ίσως, μπορεί να απαντήσει στο ερώτημα ποιόν θεωρεί υπεύθυνο για την καταστροφή της βιβλιοθήκης: τον Ιούλιο Καίσαρα, την Ζηνοβία και τον Αυρηλιανό, τον επίσκοπο Θεόφιλο ή τον χαλίφη Ομάρ;
Κι έτσι, μας μένει ένας σκελετός στα χέρια, για να μάθουμε κάποια στιγμή το φύλο του, κατά προσέγγιση την ηλικία, τις αρρώστιες από τις οποίες έπασχε, προσεγγίζοντας παράλληλα με τις νέες μεθόδους, όσο είναι δυνατό, τα χαρακτηριστικά του προσώπου του. Θα αποκτήσουμε δηλαδή ένα πρόσωπο αλλά όχι την ταυτότητά του. Όλα τα άλλα θα είναι λεπτομέρειες. Φταίει για τα δεινά μας, το συνήθειο των αρχαίων να μην βάζουν όνομα στις ταφόπλακες. Διότι, τι να τον κάνουμε τον στρατηγό, αν δεν έχουμε στα χέρια μας τον Αρχιστράτηγο, τον Βασιλιά των βασιλιάδων. Λες και η μούμια του βαλσαμωμένου Αλέξανδρου θα άλλαζε την ιδέα που έχουμε ήδη γι αυτόν. Θα ήταν μια λύση, ίσως, για την τρέχουσα κάθιδρη κυβέρνηση που θα συνέχιζε το επικοινωνιακό αφιόνισμα αφού συμπέραναν ότι η κοινωνία ότι θα μπορούσε να αποξεχαστεί θρηνολογώντας τον αρχαίο νεκρό.
Ο Νεκρός όλων των νεκρών θα ήταν μια καταφυγή. Θα τον λατρεύαμε, όπως δεν τον λάτρεψαν -ως νεκρό- οι σύγχρονοί του, οι οποίοι αλληλοσφάχτηκαν πάνω στη σωρό του. Θα μπορούσαμε να προσευχόμαστε πάνω στα κοκκαλάκια του, όπως κάνουμε τώρα για τα λείψανα των αγίων. Έχουμε μια ροπή, μια έφεση στους σκελετούς μεγάλων ανδρών και γυναικών της ιστορίας. Είναι μια παρηγοριά, κατ’ αρχήν, ότι κι αυτοί πέθαναν. Ύστερα, καθιερώνοντας μια ετήσια επίσκεψη στον τάφο τους θα ανακαλούμε μεγαλεία και όνειρα, θα αντλούμε κουράγιο και δύναμη που μας λείπουν. Από τους νεκρούς παίρνεις ότι θέλεις. Με τον κατάλληλο νεκρό δικαιολογείς ακόμη και τα λάθη σου, εφόσον, κάποια θα έκανε κι αυτός. Δεν μπορούν να αμυνθούν ή να διαμαρτυρηθούν οι νεκροί. Και ο νεκρός της Αμφίπολης μοιάζει με το σπασμένο κλειδί μπροστά στην σπηλιά που κρύβει τους θησαυρούς όλου του κόσμου. Ήταν η λύση των λύσεων αυτός ο νεκρός. Αν κρατάγαμε τον Αλέξανδρο στα χέρια μας, έστω τα λείψανά του, θα μπορούσαμε να γυρίσουμε πίσω τον χρόνο. Να ζητήσουμε τα πλούτη της Περσικής αυτοκρατορίας, να έχουμε δικαιώματα στα ερείπια της Περσέπολης και των Σάρδεων, ή στα πετρέλαιά τους. Θα μπορούσαμε να κάνουμε ένα τέστ DNA όλοι μας, να δούμε αν ανάμεσά μας υπάρχει κάποιος κρυμμένος απόγονος της βασιλικής οικογένειας που θα πήγαινε σε διεθνή δικαστήρια, αιτούμενος χρησικτησία στα οικόπεδα της Βαβυλώνας και της Νινευή. Θα του κάμναμε, ακόμη, ωραία μνημόσυνα δυό φορές τον χρόνο. Μία οι δωδεκαθεϊστές κατά τις αρχαίες συνήθειες. Και μία ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, για να ξεπλένει το άγος της δολοφονίας της μητέρας της συζύγου και του υιού του νεκρού, από τον κτήτορα της πόλης.
Κι αν τα πράγματα ζορίζανε πολύ, αν μας έσφιγγαν γερά τα αδιέξοδα θα είχαμε την δυνατότητα να ανακαλέσουμε, μια και καλή, το υπέρτατο όπλο μας. Τον ίδιο τον κατακτητή, τον στρατηλάτη αυτοπροσώπως που θα μας έβαζε σε λοξή φάλαγγα και, τότε, θα βλέπαν όλοι. Γιατί όχι; Τόσες δυνατότητες δίνει η κλωνοποίηση. Θα τον καλούσαμε πίσω στη ζωή, στα όπλα, τον Μεγάλο, να μας σώσει. Θα τον ρωτούσαμε τον ίδιο και θα μας τα έλεγε νεράκι όλα όσα έγιναν, φαρσί μπορεί, αν πρόλαβε να τα μάθει, ποιός καθάρισε τον πατέρα του, πώς νίκησε στα Γαυγάμηλα, θα ζητούσε συγνώμη για το όργωμα της Τύρου, τόσα κι ακόμα περισσότερα. Τι, δηλαδή, μόνο πρόβατα και μαμούθ θα ανασταίνουμε; Και τότε, αχ τότε, τότε, όπως λέει και ο Κώστας Βάρναλης θα χαμε «έναν βασιλιά για να μας θαμπώνει με λειρί στο μέτωπο και φωνή τρομπόνι».