Το θέμα δεν συζητήθηκε τόσο και αναλόγως της σημασίας του. Ευσταλείς σεκιουριτάδες, παέι να πει, άνδρες ιδιωτικής ασφάλειας, ανέλαβαν να επιβάλλουν την τάξη σε ένα δημόσιο εκπαιδευτικό ίδρυμα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Δεν γνωρίζω ποιό επίπεδο σπουδών και κυρίως ποιός βαθμός καλλιέργειας απαιτείται για την πρόσληψη των ανδρών αυτών, ωστόσο, προεικόνιζεται ότι οι εισερχόμενοι φοιτητές μπορούν να διδαχθούν από αυτούς τους άνδρες, πως μπαίνει κανείς στη σειρά, συντάσσεται σε δυάδες ή τριάδες, πως στρώνει το κρεβάτι του και, πως, θα ανταποκριθεί στο μελλοντικό κέλευσμα «πάρε την καραβάνα σου κι έλα να φας».
Αντιλαμβανόμαστε όλοι, εκ του προφανούς μηνύματος, ότι οι εισερχόμενοι στο πανεπιστήμιο θεωρούνται, και μάλλον είναι, ο ανθός του ανθού της νεολαίας του τόπου. Αν και, μέχρι τώρα, γνωρίζαμε ότι η παρεχόμενη παιδεία στα ανώτατα ιδρύματα σκόπευε στην παροχή των γνώσεων εκείνων που θα ανέτρεπαν τις παλαιότερες με νεώτερες και καλύτερες φυσικά, τούτο δεν είναι αρκετό αν δεν διδαχθούν οι ανθοί πρωτίστως, παρέλαση. Η πειθώ της παρελάσεως προσομοιάζει εκείνο το παλιακό «υποτάξου για να ανυψωθείς», κάπως έτσι δεν το διαλαλούσαν οι διακονούντες την ταπεινοφροσύνη; Υποθέτω ακόμη, και σπεύδω να το διευκρινίσω μην πέσω θύμα παρεξήγησης, ότι τα ως άνω περιγραφέντα, ουδεμία σχέση έχουν με τις παρελάσεις χρυσαυγιτών για τους οποίους, ήδη, ανώτερος εισαγγελικός λειτουργός διεπίστωσε ότι είναι «επιεικώς ηλίθιοι».
Το εφαρμοσθέν πάντως σύστημα προσελεύσεως, ελέγχου ταυτοτήτων και τήρησης του νόμου και, κυρίως της τάξης, είχε άμεσα αποτελέσματα, αν εξαιρέσει κανείς την μάταιη διαμαρτυρία μερικών «ταραχοποιών» ή «απείθαρχων» των οποίων με ξεχωριστή μεθοδικότητα θα τους στρώσει το σύστημα την γραβάτα και ύστερα θα τους την φορέσει κιόλας. Την γραβάτα.
Πλείστοι -αν και όχι όλοι, όπως μετά λύπης παρατηρούν «αανεξάρτητες» πηγές- πανεπιστημιακοί δάσκαλοι ανέπνευσαν με ανακούφιση μετά την εφαρμογή των μέτρων αυτών. Οι διαφωνούντες απομονώθηκαν στην ειρκτή της μοναξιάς τους. Είναι γνωστό ότι οι περισσότεροι, νομίζω, των πανεπιστημιακών ανδρών και γυναικών κατάγονται από εκείνες τις θορυβώδεις άνευ λόγου και αιτίας, λαικές τάξεις οι οποίες, πολλάκις είχαν κατευνάσει τις ανοίκειες επιθυμίες και τα πάθη τους κάτω από τα στοργικά γκλομπ των δυνάμεων της τάξεως. Αυτά τα μαθήματα που έλαβαν οι πατεράδες και οι μανάδες τους, και οι ίδιοι οι πανεπιστημιακοί, όταν ήταν νεαροί/ες, εμφύσησαν πνεύμα «καταλαγής και γόνιμου συμβιβασμού» στη φαιά τους ουσία, πέραν του ότι τους βοήθησαν να αλλάξουν μέσα σε μια μέρα, άντε και σε μια νύχτα, τάξη. Όχι εκπαιδευτική, κοινωνική. Επιπλέον ξέχασαν και τα πάθη των γονιών ή τα έβαλαν στο πατάρι μέσα στο κουτί με τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες.
Οπότε τώρα αναρωτιούνται «τόση Δημοκρατία, που μας οδήγησε»; Εδώ ακριβώς που είμαστε.
Πήγαν και γράψανε προχθές κάποιοι έξω από το γραφείο καθηγητού: «Εδώ εσείς μην μπαίνετε, υποκριτές/ και θεοκάπηλοι, γεροταρτούφοι, άθλιοι/ και βρομοπρησμένοι, σφιχτόλαιμοι,/ μυγοχάφτες χειρότεροι από Γότθους/ κι Οστρογότθους, πρόδρομοι κάθε ασχήμιας,/ με τους τρίχινους αμπάδες, ψευτόπιστοι/ μωρόπιστοι τακουνάκηδες, ζήτουλες κουκουλωμένοι,/ λάγνοι καλογερεμένοι περιγελασμένοι,/ ξεφτίλες, παραφιούσκωτοι, των καβγάδων η αρχή,/ δρόμο κι αλλού διαβείτε απάτες να πουλήσετε». «Ο Ραμπελαί τους μάρανε κι ο Γαργαντούας» σχολίαζε καθηγητής συνομιλών στην είσοδο μετά του σεκιουριτά που κουνούσε συγκαταβατικά το κεφαλί ως να τον ένοιαζε.
Διότι τι είναι Δημοκρατία; «Ένα μάθημα συμβιβασμού, ρητορικής τέχνης για την κάλυψη της υπαρξιακής κενότητας και αναρρίχησης, κοινωνικής. Το θέμα είναι, αν προέρχεσαι από τον Βύθουλα, να βγεις σε ηλιόλουστο ρετιρέ, ο Βύθουλας ας εξακολουθήσει να χτίζει τις χαμοκέλες του πάνω στον κοινό μας βόθρο. Ώρα είναι να μπει η ρυπαρή πολιτική του Βύθουλα, επικαλούμενη την Δημοκρατία, στους ναούς της επιστημής και της γνώσης και να αναστώνει τρεις την ώρα τις παρατάξεις μας. Να φανταστείτε, τα προηγούμενα χρόνια, επικαλούμενα την Δημοκρατία τα παλιόπαιδα μας οδηγούσαν σε διαρκείς συμβιβασμούς με την αμαρτία και όχι με τα ανώτερα ιδεώδη. Μα υποχρέωναν σε άπειρες ταπεινώσεις, μια για την ψήφο τους στις εκλογές, μια για τα προγράμματα, μια για μεταπτυχιακά, αφήστε εκείνη την τόσο κουραστική συζήτηση για το άσυλο, που απο τότε που καταργήθηκε, την φέρανε στα ίσα της, τα ΜΑΤ, ναι τα ΜΑΤ, ποιός το περίμενε, ούτε εμείς, που ως νέοι συγκρουόμαστε μαζί τους μη αντιλαμβανόμενοι οι παραπλανημένοι το βαθύτερο νόημα της παρουσίας τους». Και μας τα έλεγαν οι φυλλάδες που τις κατηγορούσαμε ότι είναι της αστικής τάξης μίσθαρνα όργανα». Αυτά λένε οι καθηγητές που δεν αντέχουν τους φοιτητές τους και κυρίως τις αντιρρήσεις τους.
Τι να σας τα πολυλογώ, η λογική τους υπαγορεύει ότι «χρειάζεται λίγο να σφίξουν τα λουριά, η απολέπιση της Δημοκρατίας θα της προσδώσει την χαμένη απαλότητα. Η προηγούμενη μορφή της Δημοκρατίας μας κούρασε. Η σημερινή, αν και λανθάνουσα βαρβαρική, είναι μια κάποια λύση…».
Και για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις αυτά τα μέτρα ελέγχου δεν αφορούν τις ιδιωτικές εταιρείες που και για την δημοκράτια έχουν αγωνιστεί και για την καθαρή επιστήμη και τον ορθό λόγο ξαγρυπνούν.
* Ο δημοσιογράφος του ρ/σ “Στο Κόκκινο 93,4” Απόστολος Λυκεσάς αρθρογραφεί καθημερινά στο alterthess.gr. Ακούστε ζωντανά στο “Κόκκινο 93,4” την εκπομπή “Ορθά- Κοφτά” με τον Απόστολο Λυκεσά Δευτέρα- Παρασκευή 11:00- 12:00.