Το φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης περνάει την πιο νοσογόνα περίοδο της πολύχρονης ιστορίας του (είναι μολυσματικός φορέας και-απίστευτης πυκνότητας-εστία μικροβίων). Από γεννήτορας κινηματογραφικών ιδεών και σινεματικής πρωτοπορίας (αυτός είναι άλλωστε και ο σκοπός των κινηματογραφικών φεστιβάλ σ’ όλο τον κόσμο), η κινηματογραφική «γιορτή» της Θεσσαλονίκης έχει μετατραπεί σε ένα ημιθανές κουφάρι, που εξακολουθούν να απομυζούν την οποιαδήποτε ικμάδα του, οι-φέροντες το φωτοστέφανο του αγίου-αυτόκλητοι σωτήρες, οι οποίοι, με την είσοδο της χώρας στα «πέτρινα χρόνια» του μνημονίου, έσπευσαν να προσφέρουν-με το αζημίωτο, βέβαια!-τις «εξυγιαντιακές» τους υπηρεσίες.
Φευ! Τα «καθαρά χέρια» αποδείχθηκαν βαμπίρ που -πρωτίστως- xειραγώγησαν» τη βασική ιδεολογική λειτουργία του κινηματογράφου, oδηγώντας σε πλήρη υποβάθμιση το ελληνικό σινεμά και, στη συνέχεια, απαξίωσαν το φεστιβάλ, τόσο καλλιτεχνικά, όσο και οικονομικά. Παράλληλα, η δημοκρατική λειτουργία του φεστιβάλ πήγε περίπατο, και ο (πρώην και νυν) διευθυντής του φεστιβάλ Εϊπίδης, φρόντισε να αποκλείσει τις φωνές που του άσκησαν κριτική. Θυμίζω τα ονόματα των αποκλεισμένων [Ανδρέας Τύρος, πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (Π.Ε.Κ.Κ.), Νέστορας Πουλάκος, γραμματέας της Π.Ε.Κ.Κ., Νίκος Τσαγκαράκης, μέλος της Π.Ε.Κ.Κ., ο υπογράφων το παρόν κείμενο, ως μέλος της Π.Ε.Κ.Κ. και η δημοσιογράφος Ελσα Σπυριδοπούλου, από την εφημερίδα «Το Χωνί»].
Ύστερα από την εξαιρετικά δομημένη και πλήρως τεκμηριωμένη ερώτηση εννέα βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία κατατέθηκε στο αρμόδιο τμήμα της Βουλής στις αρχές του Αυγούστου και αφορούσε την απελπιστική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το φεστιβάλ τα τελευταία τρία χρόνια, στις αρχές Σεπτεμβρίου, ήρθε η αποστομωτική απάντηση από μέρους της πολιτείας. Το Υπουργείο Πολιτισμού και συγκεκριμένα ο Υπουργός κ. Τασούλας, επιβράβευσε τον Εϊπίδη και τον διόρισε ξανά με νεφελώδεις συνθήκες… διαφάνειας, για μια ακόμη θητεία, αδιαφορώντας για κάθε σχετική νομοθεσία. Οι καταγγελίες που περιγράφονται στην ερώτηση που κατέθεσαν οι εννέα βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ για τα τεκταινόμενα του φεστιβάλ, είχαν την… πρέπουσα απάντηση από τους ιθύνοντες: «αυτά που εσείς καταγγέλλετε, τόσο τεκμηριωμένα, τα γράφουμε στα παλαιότερα των υποδημάτων μας και επιβραβεύουμε τις κατεδαφιστικές προσπάθειες του διευθυντή Εϊπίδη, ανανεώνοντας τη θητεία του».
Πάντως για τους «παροικούντες την Ιερουσαλήμ», η επιτυχημένη… κατεδαφιστική διοίκηση του Εϊπίδη, ξεκίνησε πριν από αρκετά χρόνια, όταν, ο εν λόγω, ήταν διευθυντής του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ. Ο Ροβήρος Μανθούλης, σε ένα κείμενο που έγραψε το 2007 και είχε τίτλο «Το Εϊπιδικό ζήτημα» τόνιζε:
«Έστω και σαν αλώβητος παρατηρητής, δεν αντέχω στον πειρασμό να κάνω τις ακόλουθες σκέψεις σχετικά με το «Εϊπιδικό ζήτημα» :
– Κατά πρώτο λόγο, το πρόβλημα είναι «εϊπιδικό» και κατά δεύτερο, θεσμικό. Κι’ αυτό γιατί ένας άξιος υπεύθυνος πάντα βρίσκει τρόπο να ξεπεράσει τα θεσμικά δεσμά, όταν αυτά είναι ηλίθια κληρονομιά, αλλά και γιατί σκίζεται να προκαλέσει από την αρχή την αλλαγή τους ή την βελτίωσή τους από τα αρμόδια κρατικά όργανα. Ο Εϊπίδης και προσωρινές λύσεις δεν βρήκε και τίποτα δεν έκανε για να τελειοποιήσει το σύστημα. Ο άνθρωπος δεν έχει κανένα ενδιαφέρον για τη μοίρα του ελληνικού ντοκιμαντέρ. Και αμφιβάλω αν έχει για τη μοίρα του ελληνικού λαού. Γιατί, όσο κι’ αν φαίνεται περίεργο, το ντοκιμαντέρ. που αποτελεί «πράξη πολίτη» -ή και πράξη πολιτική- είναι άρρητα συνδεδεμένο με τη μοίρα ενός λαού».
Πηγή: http://manthoulis.wordpress.com/
Αναρωτιέμαι τι θα έγραφε σήμερα ο Ροβήρος Μανθούλης για το «εϊπιδικό» ζήτημα…
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…
Αναδημοσίευση από larissanet.gr