Η δέκατη τρίτη επέτειος από την τρομοκρατική επίθεση στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης, βρήκε τον αμερικανό πρόεδρο να ανακοινώνει στρατιωτική δράση εναντίον του νέου «δαίμονα» που απειλεί τις δυτικές αξίες και τα αμερικανικά συμφέροντα, το «Ισλαμικό Κράτος». Για άλλη μια φορά, λοιπόν, ο εχθρός εγκαταβιεί στη Μέση Ανατολή. Ο πρόεδρος που έκανε την ανακοίνωση είναι ο ίδιος, που ανέβηκε το ύπατο αξίωμα στη χώρα του, αξίωμα με πλανητικές διαστάσεις, κερδίζοντας με υποσχέσεις για απόσυρση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν και το Ιράκ. Η «απόσυρση», τελικά, δεν ήταν τίποτα άλλο από μερικά βήματα πίσω, προκειμένου να πάρει φόρα η υπερδύναμη, για μια νέα δεκαετή επέμβαση. Αυτή τη φορά δεν χρειάστηκε η κατασκευή από τις μυστικές υπηρεσίες, ψευδών ειδήσεων περί θαμμένων βρώμικων όπλων στην έρημο, ούτε κορμοράνοι λουσμένοι στο πετρέλαιο. Παρά ταύτα, η τηλεόραση και πάλι, επεξεργάστηκε τις συνειδήσεις φυτεύοντας στους άσπιλους, προσκοπικού τύπου, αμφιβληστροειδείς των πολιτών, αποκεφαλισμούς δημοσιογράφων σε ζωντανή σύνδεση, επενδεδυμένους με καραβάνια απελπισμένων που προσπαθούσαν να γλυτώσουν το μαχαίρι. Όλως τυχαίως, οι άνθρωποι που μέσω των δορυφόρων ακούνε το θρόισμα στο γρασίδι των γηπέδων γκολφ, είδαν τους πρόσφυγες Γιεζίντι όταν είχαν φτάσει ήδη στη Γερμανία ενόσω, η μόνη δύναμη ικανή να αντιμετωπίσει του «Ισλαμικό Κράτος», οι Κούρδοι, δεν αναφέρονταν καν στις ειδήσεις. Όλα αυτά συνέβησαν αν και είναι γνωστό ότι από το το 1950 ο αμερικανός φορολογούμενος έχει πληρώσει περί τα 8 τρις δολάρια για όλες τις υπηρεσίες ασφαλείας της χώρας οι οποίες έχουν αποδυθεί στον αγώνα να πείσουν τον φορολογούμενο που τις πληρώνει ότι πρώτος κίνδυνος είναι… η Βόρεια Κορέα. Γι αυτό μάλλον δεν είχαν δει τον Μπιν Λάντεν, την Αλ Κάιντα, και το Ισλαμικό Κράτος.
Παραλλήλως, μόνιμη είναι η δαιμονοποίηση του μουσουλμανικού κόσμου από ολόκληρη την ορχήστρα των μίντια, αν και τα δύο μεγαλύτερα μουσουλμανικά κράτη, η Ινδονησία (σε μέγεθος) και η Σαουδική Αραβία (στην οικονομική κλίμακα), παραμένουν διοικούμενες από ωραιότατες, συγκαλλυμένες ή όχι δικτατορίε,ς φίλα κείμενες όμως πάντα στις εκάστοτε αμερικανικές κυβερνήσεις. Κι ενόσω τα κομψά αόρατα βομβαρδιστικά ερήμωναν το Ιράκ και το Αφγανιστάν με προφάσεις του στυλ «ιταλός δολοφόνησε ιρλανδό στο Μπρούκλυν, βομβαρδίστε την Σικελία», η σιωπή, στα ίδια αυτά μίντια των κανιβαλικών κραυγών, ήταν ανάλογη αυτής κατά την υποστολή σημαίας από μοναχικό μορμόνο αγρότη στην Μοντάνα.
Ο μεγάλος αιρετικός και αρκούντως οχληρός, σχωρεμένος πια δυστυχώς, Γκορ Βινταλ, χρειάστηκε 16 ολόκληρες σελίδες, στην ελληνική έκδοση του βιβλίου του «Διαρκής Πόλεμος για Διαρκή Ειρήνη – Πώς καταφέραμε και γίναμε τόσο μισητοί» (εκδόσεις Σκρίπτα) για να καταγράψει μόνο τους τίτλους των 200 και βάλε κωδικών των πολεμικών επιχειρήσεων των ΗΠΑ σε όλο τον κόσμο από το 1949 ως το 1999, μέσος όρος ένας πόλεμος το τετράμηνο… Και με τίτλους που ο Έντγκαρ Άλαν Πόε θα ζήλευε :«Λάμψη Κοβαλτίου», «Κοινή Κάμινος», «Ανοιχτές Αγκάλες», «Σκορπιός του Φοίνικα», «Χρυσός Φασιανός», «Εστεμμένος Νυκτοπάτης», «Χορευτής Φάντασμα», «Τόλμημα του Βοσκού», «Χαυλιόδοντας του Φοίνικα», «Δρομέας Μακρινών Αποστάσεων», «Μπαξές», «Κοφτερή Ακμή», «Αλογάκι της Παναγίας», «Άνυδρος καλλιεργητής», «Κόκκινο Φασόλι», «Ξωτικό Ένα», «Επιχείρηση Χαρτζιλίκι».
Την ίδια στιγμή, μέσα στις Ηνωμένες Πολιτείες, τα δικαιώματα έχουν την ίδια αξία με μια γκοφρέτα χαλασμένη στο τελευταίο κουτσοχώρι της Ιντιάνα. Κι όμως, υπάρχουν πολιτικοί και μίντια που μπορούν να πείσουν όλους τους αμερικάνους ότι αυτή η γκοφρέτα είναι η λιδία λίθος όλων των προβλημάτων υγείας και όχι η οικονομική ενίσχυση των προγραμμάτων για την δημόσια υγεία όπως υποστήριζε προεκλογικά ο νυν πρόεδρος. Κι αν η γκοφρέττα σας φαίνεται φτηνό παράδειγμα ας δώσω άλλο ενδεδυμμένο την αίγλη του Σουνουνου (CΝΝ). Το δίκτυο έκανε μια έρευνα το 1995 στην οποία οι πολίτες διαπίστωναν σε ποσοστό άνω του 55% ότι η κεντρική κυβέρνηση είχε γίνει τόσο ισχυρή που ήταν απειλή για τα δικαιώματα. Τρεις μέρες μετά την Ζοφερή Τρίτη του 2001, το 74% δήλωνε έτοιμο να παραιτηθεί από κάποιες ατομικές του ελευθερίες. Θεωρώ περιττό σ’ αυτό το σημείωμα να επιχειρηματολογήσω με παραδείγματα για όσα ακολούθησαν. Το Γκουαντάναμο μοιάζει στα μάτια πολλών αμερικανών με προσκοπικό καταυλισμό στον Άγιο Πρόδρομο Χαλκιδικής. Το δόγμα είναι ένα: Περιφρόνηση στον επιλεγμένο εχθρό και Βομβαρδισμοί.
Δεκατρία χρόνια μετά, ο νέος θανάσιμος εχθρός έχει τη βάση του στο Ιράκ αλλά όπως είπε ο Πρόεδρος υπάρχουν και μερικά σκάγια για την Συρία. Δεν χρειάστηκε καν να επιχειρηματολογήσει για το που ο νέος δαίμονας βρήκε τα λεφτά για τέτοιο πόλεμο ούτε γιατί δεν αντιλήφθηκαν για άλλη μια φορά την ύπαρξή του, πριν ισχυροποιηθεί. Ισχύει προφανώς το παράδειγμα που χρησιμοποίησε πριν χρόνια ο Γκορ Βιντάλ για να περιγράψει το θέριεμα της Αλ Κάιντα. Το ονομάτισε «ο σκύλος που δεν γαβγίζει» και το δανείστηκε από το έργο του Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόυλ «The adventure of the Silver Blaze». Στο διήγημα αυτό ο Χολμς ψάχνει και εξιχνιάζει το έγκλημα με βάση την παρατήρηση στο γεγονός της κλοπής ενός αλόγου από στάβλο στον οποίο υπήρχε και ένας σκύλος. Όπως λέει λοιπόν ο Χολμς, «προφανώς, ο νυκτερινός επισκέπτης ήταν κάποιος τον οποίο ο σκύλος γνώριζε καλά» και γι αυτό δεν γαύγισε.
* Ο δημοσιογράφος του ρ/σ “Στο Κόκκινο 93,4” Απόστολος Λυκεσάς αρθρογραφεί καθημερινά στο alterthess.gr. Ακούστε ζωντανά στο “Κόκκινο 93,4” την εκπομπή “Ορθά- Κοφτά” με τον Απόστολο Λυκεσά Δευτέρα- Παρασκευή 11:00- 12:00.