Χθες το μεσημέρι, λίγο μετά τις δύο, μια ομάδα βουδιστών μοναχών διέσχιζε την οδό Τσιμισκή χτυπώντας απαλά ένα τύμπανο και χορεύοντας στο ρυθμό που πλαισιωνόταν από τα κουδουνάκια τα οποία κροτάλιζαν ανάμεσα στα δάκτυλά τους. Ήταν καμιά δεκαριά νέοι άντρες, μέχρι τα τριάντα, με τους ροζ χιτώνες τους μου φάνηκαν σαν φλαμίνγκο με ανθρώπινο σώμα. Όλοι τους ευθυτενείς, με το βλέμμα προσηλωμένο σε κάτι που ήταν μπροστά τους και τους προκαλούσε ένα παγιωμένο χαμόγελο νιρβάνας. Οι περαστικοί τους κοίταγαν με απορία, αλλά αυτό τους άφηνε αδιάφορους. Περπατούσαν χορεύοντας και ψελλίζοντας τα μοναστικά τους λόγια λες και όλοι οι περαστικοί να μην υπήρχαν, σαν να μην είχε καμιά διαφορά αν βρισκόταν στην οδό Τσιμισκή, στη Νέα Υόρκη ή στο μοναστήρι τους σε μια επαρχία της Κίνας. Θυμήθηκα, ότι στη Χαλκιδική λειτουργούσε εδώ και κάποια χρόνια ένα βουδιστικό μοναστήρι και κοινόβιο, του οποίου όμως η λειτουργία στον Χολομώντα απαγορεύτηκε τελικά από το ΣτΕ διότι οι 19 μοναχοί δεν είχαν πολεοδομική άδεια να μετατρέψουν κτίριο κατοικιών σε θρησκευτικό χώρο με τίτλο «Κέντρο Βουδιστικών Μελετών Κάρμα Ριγκ Ντρολ Λινγκ». Καθώς τους παρακολούθησα ως επιβάτης λεωφορείου, δεν πρόλαβα να διαπιστώσω αν αυτή η μεσημβρινή χορευτική πορεία ήταν ένα είδος διαμαρτυρίας για τις δικαστικές τους περιπέτειες. Απέμειναν μόνο στο μυαλό μου σαν μια εικόνα ακόμη από αυτές που ο κομματιασμένος κόσμος μας συχνά μας προσφέρει ως άρτυμα στην πλήξη ή την ένταση της κάθε μέρας.
Πρωί πρωί, σήμερα, στο γραφείο βλέποντας τις εφημερίδες, σταμάτησα σε μια συνέντευξη του δημάρχου Γιάννη Μπουτάρη, ο οποίος απαντώντας σε ερωτήσεις της εφημερίδας Αγγελιοφόρος, δηλώνει μεταξύ άλλων, ότι σκέπτεται να ιδιωτικοποιήσει τα δημοτικά γυμναστήρια για να χρηματοδοτήσει με τα χρήματα που θα αποκομίσει ο δήμος, γυμναστήρια για ΑΜΕΑ, τα οποία είναι πιο απαιτητικά και άρα κοστίζουν περισσότερο στον δημοτικό προϋπολογισμό. Απαντώντας ο δήμαρχος στην παρατήρηση ότι, έτσι θα απολυθούν οι γυμναστές που εργάζονται στα γυμναστήρια, απαντά πως, δεν θα απολυθούν, αλλά αντιθέτως, οι γυμναστές, θα στραφούν σε άλλες συναφείς δραστηριότητες, κάνοντας για παράδειγμα ασκήσεις για τον λαό στα πάρκα της πόλης. Θα λέει ο γυμναστής «ελάτε εδώ παιδιά να κάνουμε γιόγκα, να κάνουμε το τάδε σε κάθε γειτονιά». Δεν ξέρω πώς συνέδεσε την γυμναστική με την γιόγκα ο δήμαρχος, δεν νομίζω πάντως ότι η γιόγκα είναι τόσο διαδεδομένη και ενταγμένη στην γυμναστική μας κουλτούρα. Αφήνω κατά μέρος την εμμονή του με τα πάρκα και την χρήση τους. Θυμίζω ότι προεκλογικά είχε ανακοινώσει τη σκέψη του να μετατρέψει τους συνταξιούχους, σε φύλακες των πάρκων από τους εμπόρους ναρκωτικών, οπότε μπορεί να συνδυαστεί αυτή η εκδοχή με ταυτόχρονη εκγύμναση παππούδων και γιαγιάδων στο ζεν και την αυτογνωσία. Διευκρινίζω, επιπροσθέτως, ότι οι συσχετισμοί αυτοί δεν κρύβουν καμία ειρωνεία για την γιόγκα, ίσα ίσα, γνωστοί και φίλες μου ασχολούνται με την συγκεκριμένη γυμναστική σωματικής χαλάρωσης και πνευματικής ευεξίας και λένε ότι τους κάνει καλό. Πάντως ότι θα συνδεόταν η γιόγκα με την ιδιωτικοποίηση των δημοτικών γυμναστηρίων αυτό δεν είχε περάσει καθόλου από το μυαλό μου, την δηλώνω την αδυναμία μου παρά την προπαίδειά μου στη θέαση του ασπρόμαυρου Ντέηβιντ Καραντάιν ως «Ακρίδα» σε όλα σχεδόν τα επεισόδια του «Κουνγκ Φου» πριν τέσσερις δεκαετίες.
Λέω τώρα: λες ο δήμαρχος πριν την συνέντευξη να είδε στους δρόμους τους αμέριμνους βουδιστές και επηρεάστηκε η σκέψη του; Γοητεύτηκε από την κορμοστασιά τους, το χαμόγελο τους, την περήφανη αδιαφορία τους για τα εγκόσμια και χθαμαλά επίγεια ιδεώδη, οπότε, συνέδεσε την γιόγκα με μια νέα κοινωνία απαλλαγμένη από δεύτερες και τρίτες σκέψεις σχετικά με την επίφαση όλων των αγωνιών της καθημερινότητας; Θα προτείνει μια ηθική στάση ταπεινής ζωής που θα έχει στο κέντρο της έννοιες όπως, η Συμπόνια, η Φιλευσπλαχνία και της Αφοσίωση; Και οι πλούσιοι ιδιώτες της πόλης; Θα γίνουν Σαολίν υπερασπιστές των αδυνάτων ή θα συνεχίσουν να δίνουν δουλειά στους φτωχούς αλλά όχι μεροκάματα;
Για μια στιγμή κυριευμένος από την μέθη της Αγαθότητας μιας μυθικής όσο και ιδανικής Αρκαδίας που βρίσκεται προ των πυλών, γλίστρησα στην απλότητα αυτών των ροζ χιτώνων του μέλλοντος. Ανακάλεσα εφηβικά διαβάσματα, τον «Σιντάρτα» και τον «Ντέμιαν» αλλά και τον «Λύκο της Στέπας» του Έρμαν Έσσε κολύμπησα στην νοσταλγία μιας πληρότητας που ήταν δυνατό να επιτευχθεί και αν αποτύγχανε να μετασαρκωθή σε τελειότερη μορφή. Και αυτομάτως διολίσθησα απαλά και ανέμελα στον νεοφιλελευθερισμό: διαπίστωσα ότι για όλα τα δεινά της πατρίδας μου ίσως και για τους αποκεφαλισμούς των τζιχαντιστών του Ιράκ φταίνε οι γυμναστές των δημοτικών γυμναστηρίων. Και βρήκα την ησυχία μου μ’ αυτή τη σκέψη χωρίς να χρειαστεί να κλειστώ σε μοναστήρι.
* Ο δημοσιογράφος του ρ/σ “Στο Κόκκινο 93,4” Απόστολος Λυκεσάς αρθρογραφεί καθημερινά στο alterthess.gr. Ακούστε ζωντανά στο “Κόκκινο 93,4” την εκπομπή “Ορθά- Κοφτά” με τον Απόστολο Λυκεσά Δευτέρα- Παρασκευή 11:00- 12:00.