Πέρασαν δεκατρία χρόνια. Αλλά τι γιορτάζουμε; Η Γένοβα μοιάζει μιας άλλης εποχής, ο δολοφόνος του Τζουλιάνι αθωώθηκε, τα Φόρουμ έχουν αποσυρθεί και, καθώς οι διεθνείς διαδηλώσεις δεν είναι αυτό που ήταν, οι οργανισμοί της “παγκοσμιοποίησης” συσκέπτονται πια σχεδόν ανεμπόδιστοι. Τι μετράμε, λοιπόν, από το 2001;
Μέχρι τη Γένοβα, η αντίσταση στον νόμο της νεοφιλελεύθερης βαρύτητας ήταν τόσο μειοψηφική, που για πολλούς -ακόμα και δικούς μας, αριστερούς και υπεραριστερούς- έμοιαζε εξωτική. Το ΚΚΕ την απαξίωνε ως υπόθεση κάποιων “περιφερόμενων θιάσων”. Τμήματα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς τη θεωρούσαν ένα νέο είδος αριστερού κοσμοπολιτισμού, νομοτελειακά ενσωματώσιμου. Όσο για τους νεοφιλελεύθερους, η αντιπαγκοσμιοποίηση συμψηφιζόταν με την τάση εκείνη που στην Ελλάδα εκπροσωπούσε προνομιακά ο Χριστόδουλος, στη δε Ευρώπη οι κάθε λογής ανερχόμενοι ακροδεξιοί, και που στο “αναπόφευκτο της παγκοσμιοποίησης” αντιπρότεινε την επιστροφή στην κιβωτό του εθνικού κράτους.
Στις αρχές λοιπόν της περασμένης δεκαετίας, με την Κεντροαριστερά της “κοινωνικής οικονομίας της αγοράς” κραταιά στην Ευρώπη, η “γενιά της Γένοβας” δήλωσε ότι ο καπιταλισμός δεν είναι για κανένα λόγο το τέλος της Ιστορίας. Ότι δεν υπάρχει ο αυτόματος πιλότος “παγκοσμιοποίηση”, που καθορίζει αναπόφευκτα τα βασικά της οικονομίας και της πολιτικής, κι ότι δεν είναι οι “απρόσωπες αγορές” που επιβάλλονται στα εθνικά κράτη, αλλά ένα νεοφιλελεύθερο διακρατικό “πρόγραμμα”, θεμελιωδώς εχθρικό προς τη δημοκρατία – τόσο ως προς το περιεχόμενο όσο και ως προς τη διαδικασία επιβολής του. Ότι ο διεθνισμός δεν είναι πια η υπεράσπιση κάποιας σοσιαλιστικής πατρίδας ή η αλληλεγγύη σε κινήματα κάπου μακριά, αλλά η οργάνωση της αντίστασης σε όλα τα επίπεδα που οργανώνεται η κυριαρχία – τόσο “αναπόφευκτος”, λοιπόν, όσο κι αυτή.
Μετά τη Γένοβα, μια γενιά γαλουχημένη με τις υποσχέσεις τής τότε κραταιάς Κεντροαριστεράς ξέκοψε οριστικά με τον παλιό κόσμο. Έφτιαξε δεσμούς αλληλεγγύης, επινόησε σύμβολα, διάλεξε μουσικές και διαβάσματα, χρησιμοποίησε τα social media ως μέσο πολιτικής επικοινωνίας, βρήκε το θάρρος να αντιμετωπίσει την αντεπίθεση μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Χάρη στη Γένοβα και στο υπόδειγμα ενσώματης εμπλοκής στην πολιτική που καθιέρωσε, η Αριστερά δεν ήταν δυνατό να παραμείνει ίδια. Και χάρη σ’ αυτό το ιστορικό “ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός” έγινε εφικτή η Αριστερά που σήμερα τολμά το αδιανόητο. Μπορείτε να σκεφτείτε τον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τη Γένοβα;
Πηγή: Αυγή