Συνεχίζεται για νιοστή μέρα η στοχευμένη ισραηλινή επίθεση στη Γάζα.
Εδώ και χρόνια συνεχίζεται η επίθεση του κράτους του ισραήλ στους παλαιστίνιους.
Θυμόμαστε τη Γάζα κάθε φορά που ξεκινάνε μερικά καΐκια για να σπάσουν τον αποκλεισμό της. Από θαλάσσης. Τον ναυτικό αποκλεισμό. Γιατί υπάρχει και ο χερσαίος. Που αναγκάζει τους κατοίκους της πόλης να σκάβουν λαγούμια για να έχουν πρόσβαση στην αίγυπτο. Και να μπορούν από κει να μεταφέρουν τρόφιμα, φάρμακα και οικοδομικά υλικά. Γιατί επιμένουν να χτίζουν σπίτια για να ζήσουν οι άνθρωποι εκεί. Επιμένουν να μένουν ζωντανοί.
Τη Γάζα τη θυμόμαστε και όταν για οποιοδήποτε λόγο το ισραήλ κάνει επιδρομές και σκοτώνει αμάχους. Συνήθως όταν οι ένοπλοι παλαιστίνιοι εκτοξεύουν ρουκέτες προς ισραηλινές πόλεις. Οι οποίες αναχαιτίζονται εγκαίρως ή πλήττουν ακατοίκητες περιοχές. Βέβαια, αυτό δε σημαίνει πως οι ισραηλινοί κάτοικοι των πόλεων αυτών δε φοβούνται και δεν τρέχουν στα καταφύγια. Φοβούνται και τρέχουν.
Γιατί η ζωή είναι πολύ μεγάλο αγαθό για να το χάσεις από μια ρουκέτα που σκάει κοντά σου.
Όμως η ζωή είναι πολύ μεγάλο αγαθό για να το χάσεις με οποιονδήποτε τρόπο. Όποιος κι αν είσαι. Σε όποιον θεό κι αν πιστεύεις. Αν πιστεύεις. Όπου κι αν είσαι. Σε όποια περιοχή του πλανήτη ετούτου όπου με πόνο γεννάνε οι γυναίκες. Με κόπο δουλεύουν τη γη οι άντρες…Μπα, πλέον αυτό δε συμβαίνει τόσο έντονα στις βιομηχανοποιημένες δυτικές κοινωνίες ούτε ισχύει για όλους τους ανθρώπους στον καπιταλιστικό κόσμο. Μόνο όσοι πεινάνε κι όσοι εξουσιάζονται από στυγνά αυταρχικά καθεστώτα κοπιάζουν. Οι υπόλοιποι ζουν στο matrix που έχουν φτιάξει γι ‘αυτούς οι κατέχοντες τα μέσα παραγωγής, οι καπιταλιστές.
Κι έρχεται η κουβέντα στις ιστορίες συνωμοσίας που θέλουν τους εβραίους και τους μασόνους να μας κυβερνούν, μυστικές εταιρείες να αποφασίζουν για εμάς,. Στις οποίες ιστορίες πρωταγωνιστούν κυρίως εβραίοι που υποτίθεται ότι κατασκεύασαν το μύθο του ολοκαυτώματος για να δύνανται να μας εκβιάζουν συναισθηματικά και να τους αναγνωρίζουμε το δικαίωμα να έχουν το δικό τους κράτος.
Δεν τις ασπάζομαι τις ιστορίες αυτές. Τα εγκλήματα του ναζισμού δεν έχω λόγο να τα αμφισβητήσω. Γιατί επιβεβαιώνουν την άποψή μου για το ποιόν του ανθρωπίνου είδους. Η οποία άποψη δεν είναι κολακευτική για το είδος, Ένας ιός είναι ο άνθρωπος που κατάφερε να ξαμολυθεί στη γη και να την κυριεύσει, την κατασπαράζει μέχρι που θα αρχίσει να τρώει τις ίδιες του τις σάρκες και κάπου εκεί θα γραφτεί το τέλος του εν μέσω κατακλυσμών και σεισμών και λιμών.
Αν κάποιος ανατρέξει στην πολύπαθη ιστορία της περιοχής θα διαβάσει για πολέμους, εποικισμούς, διωγμούς, αποκλεισμούς, αθετήσεις συμφωνιών ειρηνικής συνύπαρξης και θανάτους. Σαφώς και οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού. Σαφώς και έχουν το δικαίωμα σε μια εστία, μια περιοχή στην οποία θα μπορούν να ζήσουν. Όταν όμως η ζωή μου είναι ο θάνατός σου, τότε χάνεται το μέτρο, χάνεται το δίκαιο και συνεχίζεται ο φαύλος κύκλος του αίματος.
Η παράνομη κατοχή εδαφών της Παλαιστίνης πρέπει να σταματήσει. Γιατί είναι έγκλημα. Όπως και ο εποικισμός που εφαρμόζουν οι ισραηλινοί. Όπως επίσης και ο αποκλεισμός των Παλαιστινίων που τους απομονώνει σε μικρές εστίες. Οι ισραηλινοί και οι παλαιστίνιοι, αν δεν μπορούν να συνυπάρξουν ειρηνικά στα ίδια εδάφη, οφείλουν να μπορούν να γίνουν γείτονες. Μέχρι τότε όμως, και όσο η διεθνής διπλωματία αποτυγχάνει να συμβάλει σε μια κάποια λύση, το λόγο θα έχουν τα όπλα και οι απώλειες ανθρώπινων ζωών θα συνεχίζονται.
Προφανώς και η Λωρίδα της Γάζας δεν είναι η μόνη εστία πολέμου παγκοσμίως. Καθώς εμείς διάγουμε τη ζωή μας μέσα στην κρίση του καπιταλισμού που μας έχει χτυπήσει και προσπαθούμε να βρούμε τρόπο να αλλάξουμε τα πράγματα, σε διάφορες περιοχές του κόσμου οι άνθρωποι είναι από καιρό με ένα όπλο στο χέρι και πολεμάνε.
Χάνοντας τη ζωή τους στην προσπάθειά τους να τη ζήσουν.
*Το κείμενο αυτό γράφτηκε πριν 1,5 χρόνο με αφορμή και πάλι βομβαρδισμούς στη Γάζα από το ισραήλ. Δυστυχώς μεταφέρεται αυτούσιο γιατί τίποτα δεν έχει αλλάξει προς το καλύτερο.
*Ο Κωνσταντίνος Γιαννέλος είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ Τούμπας.