Παρακολουθώντας την συνέντευξη του υπουργού δημόσιας τάξης για να πληροφορηθώ την επίσημη εκδοχή γύρω από την αιματηρή επιχείρηση σύλληψης του Μαζιώτη έμεινα κατ’ αρχήν με τις ίδιες απορίες που είχα πριν αποπειραθεί να με διαφωτίσει ο κ. Κικίλιας. Αφού ξεκίνησε με την φράση «μόνο τυχαία δεν ήταν η σύλληψη» συνέχισε με την περιγραφή της επιχείρησης «Θησέας» στο κέντρο της Αθήνας και, κατέληξε λέγοντας ότι η αστυνομία «δρα βάση σχεδίου και προγραμματισμού». Στην λογική απορία, αφού όλα ήταν οργανωμένα γιατί δεν επελέγη άλλο σημείο για την σύλληψή του και όχι οι ουρές για κεμπάπ στο Μοναστηράκι, δεν απάντησε τίποτα ίσως γιατί μεταξύ ψέματος, απόκρυψης της αλήθειας και της αλήθειας καθαυτής οι γέφυρες ήταν κομμένες από το πιστολίδι.
Έμεινα πάντως καθηλωμένος από την προσπάθεια να ενωθούν οι συλλογικοί μύθοι με τα μυθεύματα. Καθότι οι μύθοι, έκφραση προαιώνιας συλλογικής μνήμης που έχει χωνέψει για τα καλά τα αληθινά γεγονότα, δεν έχουν ανάγκη κανένα υπουργό να τους διηγηθεί, και πολύ περισσότερο δεν χρειάζονται την αστυνομία. Παρά ταύτα, πρώτοι οι μύθοι βάλλονται επειδή οι κατέχοντες την εξουσία γνωρίζουν πολύ καλά την δυναμική τους δράση στην συλλογική συνείδηση. Θέλω να πω ότι η κωδική ονομασία «Θησέας» της αστυνομικής επιχείρησης, με τη διευκρίνιση «για την πάταξη του παρεμπορίου και της εγκληματικότητας» αφήνει έναν μικρό λεκέ στο μυαλό των ανθρώπων πριν καν αξιολογήσουν την ίδια την επιχείρηση. Όλοι γνωρίζουν λίγο ή πολύ, και δυστυχώς λίγοι θυμούνται ολόκληρη την μυθολογική διαδρομή του ήρωα. Για τους περισσότερους, και δεν νομίζω να κάνω λάθος, είναι συνδεμένος με την μακριά του πορεία στην διάρκεια της οποίας δεν άφησε ούτε έναν εγκληματία της εποχής του ατιμώρητο αλλά και τους ταύρους, γενικά μιλώντας, τους έπιασε όλους από τα κέρατα. Όταν η αστυνομία ανακοινώνει όνομα επιχείρησης με αυτό το όνομα αυτά θέλει να θυμίσει και να μας καθησυχάσει ότι παράνομος στους δρόμους δεν θα μείνει προκειμένου να κοιμόμαστε ήσυχοι.
Ούτε οι ίδιοι οι εμπνευστές της ονοματοδοσίας δεν θα κοιμόταν ήσυχοι αν γνώριζαν ή έκαναν καμιά προσπάθεια να μάθουν την κατάληξη του ήρωα τους. Καθότι, σύμφωνα με τις ίδιες μυθολογικές διηγήσεις οι οποίες δεν σηκώνουν πλέον αντίρρηση, ο έρημος ο Θησέας, καταφρονεμένος -επιεικής ο χαρακτηρισμός- βρέθηκε στα βράχια της Σκύρου, βρίσκοντας άδοξο τέλος, ριγμένος μ’ ένα σπρώξιμο από τον βασιλιά των Δολόπων Λυκομήδη στον οποίο είχε πάει να βρει καταφύγιο. Και την μνήμη του την χρωστάει στον Κίμωνα που αιώνες αργότερα από τον χαμό του, κι ενώ η Αθήνα δεν περνούσε τις καλύτερες στιγμές της, είπε να εμψυχώσει τους συμπολίτες του και πήγε και βρήκε δήθεν τα κοκαλάκια του Θησέα και τα κουβάλησε στην πόλη με τιμές, πομπές και δόξες, όπως κάνουμε σήμερα λιτανείες για να βρέξει. Επιπλέον, όμως, έκανε και κάτι ακόμη ο Κίμων για να καθαρίσει το μητρώο του ήρωα, που ήρωας ήτανε, να τα λέμε είπαμε όλα. Έκανε λοιπόν ο Κίμωνας στο κέντρο της Αθήνας το Θησείο, μέγαλο και λαμπρό, όπως ξέρανε οι Αθηναίοι να τα κάνουνε τότε τα δημόσια κτίρια και τους ναούς τους, και όρισε ότι το Θησείο, στον αιώνα τον άπαντα θα ήτανε άσυλο, ναι άσυλο, για τους αδύνατους και τους κατατρεγμένους, και για τους δούλους ακόμη κι όσους τελευταίο και καλύτερο, ένοιωθαν στην πλάτη τους την σιδερένια φτέρνα των εξουσιαστών και των τυρράνων. Κι έτσι τον αγαπήσανε, έκτοτε, τον μυθικό μας ήρωα ακόμη και οι παράνομοι και οι όσοι έκαναν παρεμπόριο με απομιμήσεις λυχναριών.
Τώρα, μπορείτε να ανατρέξετε ξανά στις ανακοινώσεις της αστυνομίας και τις δηλώσεις του υπουργού και να βγάλετε όποια συμπεράσματα θέλετε. Διότι οι μύθοι είναι πολύ δημοκρατικοί και σου επιτρέπουν να βγάζεις όποια συμπεράσματα θέλεις, και λάθος να κάνεις δεν παθαίνουν τίποτα, γιατί είναι απέθαντοι και ευτυχώς που δεν περιγελούν κιόλας την φθαρτότητά μας. Κι ας χαρίσουμε στον υπουργό, τον χρησμό που είχε πάρει ο Αιγέας, πατέρας του Θησέα όταν, ο άσπλαχνος, τον είχε αφήσει τον ήρωά μας μονάχο με την μάνα του την Αίθρα στην Τροιζήνα «μη λύσεις την άκρη από τον ασκό του κρασιού πριν φτάσεις στην Αθήνα». Είπαμε, δημοκρατικοί οι μύθοι αλλά και ανηλεείς με τα πρόχειρα.