Προβολή του οράματος και των αξιών της αριστεράς. Του Αλέξη Μπένου

Η συνεχής πορεία σήψης του κυρίαρχου, ακόμη, παραδείγματος διακυβέρνησης γίνεται μέρα με τη μέρα αντιληπτή και στους ίδιους τους εναπομείναντες υποστηρικτές της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Η δομική καταστροφή (οικονομική, κοινωνική, περιβαλλοντική και τελικά πολιτική) που προκαλεί η μνημονιακή και νεοφιλελεύθερη πολιτική βρίσκεται πλέον στα όρια του να εδραιωθεί ως μη αναστρέψιμη. Από το γενικό πολιτικό κλίμα απορρέει ως αυτονόητη πλέον αναγκαιότητα η αλλαγή κυβερνητικής πολιτικής, η αλλαγή πολιτικού προσωπικού, η αλλαγή του τρόπου διαχείρισης της κρίσης.

Το κυ­ρίαρ­χο, ό­μως, μπλοκ ε­ξου­σίας έ­χει ε­ξαν­τλή­σει τις ε­ναλ­λα­κτι­κές του. Ο μύ­θος της δι­κομ­μα­τι­κής ε­ναλ­λα­γής έ­χει κα­ταρ­ρι­φθεί α­πό την α­να­γκαία πια ταύ­τι­ση στά­σεων και πρα­κτι­κών των πα­ρα­δο­σια­κών συ­ντη­ρη­τι­κών και σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τών τά­σεων συ­μπα­ρα­σύ­ρο­ντας και τις ό­ποιες τρα­γε­λα­φι­κές προ­σπά­θειες ε­πα­νί­δρυ­σης ε­νός νέ­ου κέ­ντρου α­πό το ί­διο, ό­μως, χρε­ο­κο­πη­μέ­νο πο­λι­τι­κό προ­σω­πι­κό.

Η μό­νη ο­ρα­τή σή­με­ρα ε­ναλ­λα­κτι­κή πρό­τα­ση α­πό το μπλοκ ε­ξου­σίας εί­ναι η φα­σι­στι­κή και νε­ο­να­ζι­στι­κή τρο­μο­κρα­τία, ε­κτί­μη­ση που α­νά­γει σε μέ­γι­στη προ­τε­ραιό­τη­τα την ά­με­ση ι­δε­ο­λο­γι­κή και πο­λι­τι­κή α­ντι­με­τώ­πι­ση της.

Με την υ­πό­θε­ση, λοι­πόν, μιας «κα­νο­νι­κής» ε­ξέ­λι­ξης των πραγ­μά­των, η κυ­βέρ­νη­ση της α­ρι­στε­ράς φα­ντά­ζει ή­δη ως η μό­νη πι­θα­νή λύ­ση για την αλ­λα­γή της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής. Η βα­ρύ­τη­τα της ευ­θύ­νης μπρο­στά σε αυ­τή την κα­τά­στα­ση α­να­δει­κνύει μια σει­ρά υ­πο­θε­τι­κών ε­ρω­τη­μά­τω­ν:

Μή­πως πρέ­πει να α­φε­θούν στην ά­κρη τα ο­ρά­μα­τα α­να­τρο­πής και να αρ­κε­στεί η κυ­βέρ­νη­ση της α­ρι­στε­ράς στην αυ­το­νό­η­τα κα­λύ­τε­ρη δια­χεί­ρι­ση της κρί­σης;

Μή­πως για να ε­δραιώ­σει τη βά­ση της πρέ­πει να κά­νει ά­με­σα α­νοίγ­μα­τα προς την κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά;

Μή­πως για να διευ­ρύ­νει τη βά­ση της πρέ­πει να στρογ­γυ­λέ­ψει το λό­γο της, να συ­νερ­γα­στεί με τα κυ­ρίαρ­χα ΜΜΕ, να μπει τε­λι­κά στο ί­διο κά­δρο με τον πο­λι­τι­κό κό­σμο που κα­ταρ­ρέει, ε­φό­σον έ­χει το α­διαμ­φι­σβή­τη­το πλε­ο­νέ­κτη­μα να στε­λε­χώ­νε­ται α­πό ά­φθαρ­το και τί­μιο πο­λι­τι­κό προ­σω­πι­κό;

Μή­πως στη θέ­ση ου­το­πι­κών ο­ρα­μά­των θα πρέ­πει το πρό­γραμ­μα της να α­πο­τε­λέ­σει τη συ­νι­στα­μέ­νη συ­ντε­χνια­κών συμ­φε­ρό­ντων, ώ­στε να κερ­δί­σει την ε­μπι­στο­σύ­νη ε­πι­μέ­ρους κοι­νω­νι­κών ο­μά­δων, ό­πως μη­χα­νι­κών, για­τρών, δι­κη­γό­ρων, κ.λπ.;

Μή­πως τε­λι­κά η α­νά­γκη για τη δια­σφά­λι­ση μιας πραγ­μα­τι­στι­κής δια­κυ­βέρ­νη­σης, η ο­ποία θα πρέ­πει να α­πα­ντή­σει στα ά­με­σα και ε­πεί­γο­ντα προ­βλή­μα­τα και να στα­μα­τή­σει την κα­τα­στρο­φή, ε­πι­βάλ­λει την προσ­γείω­ση σε ά­με­σες α­πο­φά­σεις και δρά­σεις ά­σχε­τα α­πό στρα­τη­γι­κούς στό­χους και ι­δε­ο­λη­ψίες;

Σύ­γκρου­ση μέ­χρις ε­σχά­τω­ν

Η ί­δια η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα α­κυ­ρώ­νει τη βιω­σι­μό­τη­τα αυ­τών των ε­ρω­τη­μά­των. Όπως εύ­στο­χα πα­ρα­τη­ρεί ο Χρή­στος Λά­σκος, «κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς ση­μαί­νει σύ­γκρου­ση μέ­χρις ε­σχά­των. Χω­ρίς με­γά­λα πε­ρι­θώ­ρια τό­σο στις ε­πι­λο­γές ό­σο και στους ρυθ­μούς» (στο πρό­σφα­το ση­μείω­μά του με τίτ­λο «2014: Χρό­νος της Αρι­στε­ράς»).

Μια κυ­βέρ­νη­ση η ο­ποία θα προ­σπα­θή­σει να δια­χει­ρι­στεί την κρί­ση και να α­πα­λύ­νει τον πό­νο και την κα­τα­στρο­φή στη­ρι­ζό­με­νη στα πα­ρα­πά­νω ε­ρω­τή­μα­τα, α­κό­μη και αν έ­χει ά­φθαρ­τα στε­λέ­χη, δεν θα μπο­ρέ­σει να υ­λο­ποιή­σει ού­τε τα ε­λά­χι­στα. Η προ­σπά­θεια να ευ­χα­ρι­στή­σει τους πά­ντες, θα ο­δη­γή­σει γρή­γο­ρα στην ταύ­τι­σή της με το προ­η­γού­με­νο κα­θε­στώς, χω­ρίς βε­βαίως την η­θι­κή του κα­τά­πτω­ση.

Η σω­στή προ­σέγ­γι­ση της κρί­σης α­πό τις α­πο­φά­σεις του Συ­νε­δρίου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ως δο­μι­κής κρί­σης του κα­πι­τα­λι­σμού, κα­θο­ρί­ζει και την α­νά­γκη για υ­λο­ποίη­ση α­πό σή­με­ρα της στρα­τη­γι­κής α­να­τρο­πής του. Κα­μία κυ­βέρ­νη­ση δεν μπο­ρεί πλέ­ον να συμ­βά­λει στην υ­πέρ­βα­ση της κρί­σης, αν δεν ε­πι­λέ­ξει εί­τε την κα­τα­στρο­φι­κή βαρ­βα­ρό­τη­τα εί­τε την α­να­τρο­πή του κα­πι­τα­λι­σμού με ό­ρα­μα τη σο­σια­λι­στι­κή κοι­νω­νία.

Μια κυ­βέρ­νη­ση της α­ρι­στε­ράς με στρογ­γυ­λε­μέ­νους στό­χους θα α­πο­μο­νω­θεί τα­χύ­τα­τα α­πό το μα­ζι­κό κί­νη­μα. Και μια κυ­βέρ­νη­ση της α­ρι­στε­ράς χω­ρίς μα­ζι­κό κί­νη­μα το ο­ποίο να στη­ρί­ζει, να α­παι­τεί και να ε­πι­βά­λει τις θέ­σεις του, δεν θα έ­χει μα­κρύ χρό­νο ε­πι­βίω­σης.

Πέ­ρα α­πο την ο­ξεία κρι­τι­κή

Εκτός, λοι­πόν, α­πό την ο­ξεία κρι­τι­κή στη ση­με­ρι­νή κυ­βέρ­νη­ση και την α­πο­κά­λυ­ψη της κα­τα­στρο­φής που αυ­τή προ­κα­λεί, εί­ναι α­πα­ραί­τη­τη η προ­βο­λή των ο­ρα­μά­των και των α­ξιών της α­ρι­στε­ράς και η σύν­δε­ση των ά­με­σων μέ­τρων με αυ­τές.

Στη θέ­ση μιάς α­διέ­ξο­δης προ­σπά­θειας α­πά­ντη­σης σε ε­πι­μέ­ρους συ­ντε­χνια­κά αι­τή­μα­τα ε­παγ­γελ­μα­τι­κών ο­μά­δων, που θέ­λουν συ­χνά να δια­σφα­λί­σουν προ­νό­μια του δια­πλε­κό­με­νου πα­ρελ­θό­ντος, εί­ναι α­πα­ραί­τη­το να προ­βάλ­λε­ται το ό­ρα­μα μιας κοι­νω­νίας στην ο­ποία κυ­ριαρ­χεί η αρ­χή «ο κα­θέ­νας με βά­ση τις δυ­να­τό­τη­τες του, στον κα­θέ­να με βά­ση τις α­νά­γκες του».

Στη θέ­ση της καλ­λιερ­γού­με­νης α­ντί­λη­ψης για την α­νά­θε­ση της δια­χεί­ρι­σης της κρί­σης σε μια κυ­βέρ­νη­ση της α­ρι­στε­ράς, εί­ναι α­πα­ραί­τη­το να το­νί­ζε­ται ό­τι το ση­με­ρι­νό α­διέ­ξο­δο δεν μπο­ρεί να α­να­τρα­πεί πα­ρά μό­νον α­πό έ­να μα­ζι­κό, πο­λύ­χρω­μο και δυ­να­μι­κό κί­νη­μα που «τα θέ­λει ό­λα και τα θέ­λει τώ­ρα».

Στη θέ­ση του ευ­θυ­νό­φο­βου κυ­βερ­νη­τι­σμού και της πο­λι­τι­κής του μέ­σου ό­ρου, εί­ναι α­πα­ραι­τη­το να ξε­κα­θα­ρι­στεί α­πό τώ­ρα ό­τι μια κυ­βέρ­νη­ση της α­ρι­στε­ράς ο­φεί­λει, ι­διαί­τε­ρα την πε­ρίο­δο των πρώ­των η­με­ρών, να α­πο­δεί­ξει την α­πο­φα­σι­στι­κό­τη­τα της στη λή­ψη ά­με­σων μέ­τρω­ν που να α­πα­ντούν ξε­κά­θα­ρα και έ­μπρα­κτα στις α­νά­γκες των πολ­λώ­ν.

Να ε­φαρ­μό­σει, δη­λα­δή, μια πο­λι­τι­κή σα­φώς προ­κα­τει­λημ­μέ­νη. Να α­ντι­με­τω­πί­σει π.χ. την αν­θρω­πι­στι­κή κρί­ση και την κρί­ση σε ό­λες τις βαθ­μί­δες της εκ­παί­δευ­σης, ό­χι προ­σπα­θώ­ντας να δια­χει­ρι­στεί την α­γο­ρά, αλ­λά στη­ρι­ζό­με­νη στον ο­ρι­σμό της υ­γείας και της πρό­σβα­σης στις υ­πη­ρε­σίες υ­γείας κα­θώς και της παι­δείας ως κοι­νω­νι­κών δι­καιω­μά­των. Να δώ­σει το μή­νυ­μα σε ό­λους, με τα ά­με­σα μέ­τρα που θα πά­ρει, ό­τι πα­λεύει έ­μπρα­κτα να ε­φαρ­μό­σει την κοι­νω­νι­κή αλ­λη­λεγ­γύη ε­νά­ντια στη βαρ­βα­ρό­τη­τα, τη συλ­λο­γι­κή και κοι­νω­νι­κή α­να­φο­ρά ε­νά­ντια στον α­το­μο­κε­ντρι­κό ε­γωι­σμό, την α­να­δια­νο­μή του πλού­του και την κοι­νω­νι­κή δι­καιο­σύ­νη ε­νά­ντια στην κερ­δο­σκο­πία και τη δια­πλο­κή.

Η προ­βο­λή των ο­ρα­μά­των της α­ρι­στε­ράς και η έ­μπνευ­ση που αυ­τά εν­δυ­να­μώ­νουν, θα α­πο­τε­λέ­σει και το κύ­ριο ό­πλο στα χέ­ρια μιας κυ­βέρ­νη­σης της α­ρι­στε­ράς, ι­διαί­τε­ρα την πρώ­τη πε­ρίο­δο, στην ο­ποία θα υ­πο­στεί έ­να λυσ­σα­λέο πό­λε­μο α­πό τον κα­ταρ­ρέ­ο­ντα κό­σμο.

Τα ο­ρά­μα­τα, λοι­πόν, της α­ρι­στε­ράς και η έ­μπνευ­ση που α­πορ­ρέει α­πό αυ­τά εί­ναι ό­ντως θε­με­λιώ­δη συ­στα­τι­κά πραγ­μα­τι­στι­κής δια­κυ­βέρ­νη­σης.

Αναδημοσίευση από την Εποχή.