Ήταν το βραδάκι της πρώτης μέρας λειτουργίας του κοινωνικού μας ιατρείου. Πολύ θα ήθελα να ήμουν εκεί, αλλά ήταν αδύνατο. Γυρνώντας προς το σπίτι τηλεφώνησα στο ιατρείο. Αντί της φωνής του Γιώργου που περίμενα να απαντήσει, ακούστηκε μια άγνωστη σε μένα γυναικεία φωνή, που είπε: «Καλησπέρα, Κοινωνικό Ιατρείο». Τα έχασα προς στιγμήν.
Από τον Νοέμβριο του 2012 που ξεκινήσαμε για να δημιουργήσουμε το ιατρείο, όλοι εμείς που συμμετέχουμε στην προσπάθεια έχουμε τηλεφωνηθεί μεταξύ μας άπειρες φορές. Ο καθένας μας γνωρίζει απ’ έξω τη φωνή των άλλων και δεν χρειάζεται καν να πούμε το όνομά μας. Συνήθως περνάμε κατευθείαν στο θέμα («Έλα, η Σπυριδούλα βρήκε τεχνίτη να κάνει δωρεάν έλεγχο στον καρδιογράφο» κ.λπ.). Μπορώ να φέρω στον νου μου τον τρόπο απάντησης του Σπύρου, της Μένης, του Γιώργου, της Σπυριδούλας, του Νίκου, της Νάνσης, του Σάκη κ.ά. Μπορώ να συνδυάσω τις φωνές τους με τις διαφορετικές φάσεις ανάπτυξης του ιατρείου: η συχνότητα παρουσίας της φωνής του Σπύρου μειώθηκε από τα τηλέφωνά μας το καλοκαίρι λόγω της απουσίας του. Πολλαπλασιάστηκε όμως η συχνότητα παρουσίας της φωνής του Μπάμπη και του Τάκη. Την περίοδο της προετοιμασίας της συναυλίας που κάναμε τον Σεπτέμβριο για ενίσχυση του ιατρείου, οι πιο συχνές φωνές στα τηλεφωνήματα ήταν του Βασίλη, του Νίκου, της Γιώτας, του Γιώργου κ.ά.
Η απάντηση της άγνωστης γυναικείας φωνής το βράδυ της 7ης Νοεμβρίου με έκανε να συνειδητοποιήσω δύο πράγματα. Αφενός, ότι το ιατρείο υπήρχε. Δεν ήταν ένα σχέδιο, ήταν μια ζώσα πραγματικότητα. Λειτουργούσε. Μόλις πριν από έναν χρόνο ήμασταν όλοι μας παντελώς άσχετοι με τον χώρο των κοινωνικών ιατρείων. Πηγαίνοντας πίσω στον χρόνο τρομάζω από την ασχετοσύνη μας. Δεν θεωρώ ότι τώρα είμαστε ειδήμονες, απλώς τώρα έχουμε μια κάποια σχετική συνείδηση της άγνοιάς μας και αυτό μας βοηθάει να προοδεύουμε. Αν κάποιος μου έδειχνε, σαν σε ταινία, το σημερινό μας ιατρείο με τους χώρους που με τα χέρια μας διαμορφώσαμε και επισκευάσαμε, με τους δεκάδες συνεργαζόμενους γιατρούς, με την οργανωμένη ομάδα γραμματείας, το δίκτυο των υπολογιστών του, την πρόθυμη ομάδα νοσηλευτριών, την ομάδα προβολής και επικοινωνίας, με τον ιατρικό εξοπλισμό του, τα θετικά δημοσιεύματα, το υπό δημιουργία φαρμακείο κ.λπ., δεν θα πίστευα ότι σε δώδεκα μήνες θα φτάναμε από το μηδέν σε αυτό το σημείο. Με λογικούς όρους, ήταν αδύνατον.
Το δεύτερο, που η άγνωστη γυναικεία φωνή με έκανε να συνειδητοποιήσω, ήταν ότι σε αυτήν την προσπάθεια δεν ήμασταν πια μόνο οι αρχικοί 4, 10, 20. Ήμασταν πολλοί. Άγνωστοι μέχρι πριν από λίγους μήνες μεταξύ μας. Με διαφορετικές καταβολές, διαφορετικά κίνητρα και ίσως εν μέρει διαφορετικές επιδιώξεις για το εγχείρημα του ιατρείου. Ίσως οι περισσότεροι και οι περισσότερες από εμάς να συνεχίζαμε να αυτοβασανιζόμαστε μπροστά στις ειδήσεις των 8 μ.μ., θεωρώντας αδύνατη κάθε συλλογική προσπάθεια σε αυτήν την κοινωνία, αν δεν εμπλεκόμασταν στο ιατρείο.
Εν τέλει, αυτές είναι οι δύο νίκες μας: η δημιουργία μιας δομής αλληλεγγύης και η δημιουργία μιας συλλογικότητας ενεργών πολιτών. Αποδείξαμε ότι μπορούμε, σε πείσμα όσων εδώ και τρία χρόνια προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική παρά μόνο η παράδοση στις καταστροφικές ορέξεις του νεοφιλελεύθερου ιερατείου. Δεν ωραιοποιώ τίποτα, έχουμε δρόμο μέχρι να φτιάξουμε μια πραγματικά δημοκρατική δομή χωρίς τις επιδιώξεις για μικροεξουσίες που κουβαλάμε. Δεν ξέρω αν μπορούμε να αλλάξουμε πολλά πράγματα πέρα από όσα κάναμε. Βλέπω στην μικροκλίμακα: αλλάξαμε και αλλάζουμε τον εαυτό μας και τον μικρό μας τόπο. Κάτι κάναμε. Και το κάναμε με αξιοπρέπεια. Ίσως όμως αυτή να είναι και η μεγαλύτερη κλίμακα… Εκείνη η κλίμακα που είναι προαπαιτούμενο για τις όποιες άλλες αλλαγές, στα όποια άλλα επίπεδα.
Ρώτησα ποια κυρία ήταν στο τηλέφωνο.
Πηγή: Αυγή