Σαράντα χρόνια μετά την πανηγυρική διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη από τον Ανδρέα Παπανδρέου, μία πρόταση/συμβόλαιο του ΠΑΣΟΚ με το λαό, το αίτημα για να φύγει η Δεξιά από τη διακυβέρνηση του τόπου παραμένει επίκαιρο όσο ποτέ. Το περίεργο σε αυτή την ιστορία είναι ότι το ΠΑΣΟΚ, ναι το ΠΑΣΟΚ και όχι το «κόμμα Βενιζέλου», συμμετέχει σε αυτή τη Δεξιά κυβέρνηση που θα πρέπει να φύγει, όπως φώναζαν/ήθελαν το βράδυ της Δευτέρας στο Ζάππειο οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ που αποθέωσαν τον γιο του Ανδρέα, ως γιο του Ανδρέα, και αποδοκίμασαν τον Βενιζέλο, ως τσουτζέ του Σαμαρά.
Σε αυτό το σημείο αξίζει να πούμε, για να θυμηθούν οι νεότεροι, πως το ΠΑΣΟΚ ήταν διαχρονικά ένας πολιτικός χώρος μεγάλων αντιφάσεων, όπου οι αποδοκιμασίες, τα «άντε γαμήσου ρε Σημίτη» σε συνέδρια που σάρωνε ο Σημίτης, ήταν κάτι πολύ συνηθισμένο. Αυτό που δεν υπήρχε ως… συνήθεια, ακόμα και στα χρόνια που κυβέρνησε ο «άντε γαμήσου» Σημίτης, ήταν η γενική αντίθεση, η πολεμική, με τη διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη, με το, ας πούμε, συμβόλαιο με τους μη προνομιούχους. Η επιλογή του 2010, από την τότε ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, του προγράμματος της φτωχοποίησης των πολλών καλών ανθρώπων, ισοδυναμεί με ένα συμβόλαιο με την οικονομική ελίτ, το οποίο οδήγησε στη σημερινή κατάσταση, δηλαδή στο να μετατραπεί το ΠΑΣΟΚ, ναι το ΠΑΣΟΚ και όχι το «κόμμα Βενιζέλου», σε συνιστώσα της Δεξιάς.
Αυτή η κατάσταση αποτελεί μία πικρή αλήθεια για όσους και όσες πιστεύουν ότι ο γιός του Ανδρέα, ή ο γιός κάποιου άλλου, μπορεί να συμβάλει, με κάποιο τρόπο, στο να φύγει η Δεξιά από τη διακυβέρνηση του τόπου. Και αυτό δεν έχει να κάνει με το κουφάρι του ΠΑΣΟΚ, με το 80% του στελεχιακού του δυναμικού που παραμένει στο ΠΑΣΟΚ, δεν έχει να κάνει ούτε με την εξεύρεση κάποιου «ήρωα της εργατικής τάξης» που θα φτιάξει ένα νέο σοσιαλιστικό κόμμα που κάποτε θα διώξει τη Δεξιά. Προφανώς δεν έχει να κάνει και με τη «μετατροπή» του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα… νέο ΠΑΣΟΚ, που στο πρώτο μπραφ θα κάνει υποκλίσεις στην οικονομική ελίτ.
Νομίζω πως είναι ξεκάθαρο στην απ’ εδώ πλευρά ότι η Δεξιά θα φύγει όταν μπορέσει η Αριστερά να συμμαχήσει με τη συνείδηση των πολλών καλών ανθρώπων, όχι με τη μορφή ενός νέου συμβολαίου, βάση του οποίου ο λαός θα είναι στην… εξουσία και η κυβέρνηση της Αριστεράς θα κάνει τη μία μαλακία μετά την άλλη. Η συμμαχία με τη συνείδηση δεν είναι συμβόλαιο, είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό, είναι αυτό που πρέπει να γίνει. Και προφανώς, πάμε γερά για να ρίξουμε τη Δεξιά.
Ο alterthess ιανός