Θα σε πάω δέκα χρόνια πίσω, στο Λονδίνο και στο 3ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ. Εκεί πάνω, λοιπόν, στο Wood Green ήμασταν πενήντα/εξήντα άνθρωποι και ακούγαμε σε μία γωνιά της κεντρικής σάλας τον Τζον Χόλογουεϊ να εξηγεί γιατί μπορούμε και πρέπει να αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να πάρουμε την εξουσία, όταν από το διπλανό χώρο, που φιλοξενούσε τις μεγάλες εκδηλώσεις, ακούστηκε ένα τρομερό χειροκρότημα και ένας τύπος που ούρλιαζε με βαριά σκοτσέζικη προφορά.
Χαιρετήσαμε, οπότε, τον Χόλογουεϊ και περάσαμε δίπλα για να δούμε τι ακριβώς συνέβαινε. Ήταν μία αντιπολεμική εκδήλωση για την επέμβαση των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στο Ιράκ με κεντρικό ομιλητή τον Τζορτζ Γκάλογουεϊ, πρώην βουλευτή των Εργατικών και νυν, τότε, ηγέτη του ακροαριστερού Respect, ενός κόμματος που είχε την υποστήριξη και του SWP. Ο Γκάλογουεϊ δεν έλεγε τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά ήταν ένας κλασικός… οικοδόμος του πολιτικού λόγου, έχτιζε αυτά που έλεγε με τέτοιο τρόπο ώστε οι από κάτω, πάνω από χίλια πεντακόσια άτομα, να τον χειροκροτούν σαν παλαβοί. Ο Γκάλογουεϊ βασικά απαριθμούσε πόλεις του Ιράκ λέγοντας πως σε κάθε μία από αυτές χτυπάνε τα σφυριά της ιρακινής αντίστασης. Τη Φαλούτζα, απ’ ότι θυμάμαι, την είχε αναφέρει πολλές φορές. Δέκα χρόνια μετά θυμήθηκα την ιστορία γιατί στη Φαλούτζα, τότε, τα σφυριά της αντίστασης τα κρατούσε η σημερινή ηγεσία του… Ισλαμικού Κράτους.
Η περιπλοκότητα της κατάστασης στη Μέση Ανατολή είναι τέτοια που και οι βεβαιότητες, για το… χαρακτήρα των αντιστεκόμενων και την προοπτική τους, αλλά και οι εξυπνάδες, του τύπου «και τι με νοιάζει εμένα δεν είμαι με κανέναν», δεν βοηθάνε πουθενά. Προφανώς το να ζεις σε έναν κόσμο που έχει βαρύτατες ευθύνες για τα δεινά ενός άλλου κόσμου, είναι ένα θέμα. Νομίζω όμως πως θα πρέπει, και για το δικό μας κόσμο και για τον άλλο, να επιστρέψουμε σε εκείνη τη γωνιά της κεντρικής σάλας για να ξαναπιάσουμε τη συζήτηση εκεί που την αφήσαμε με τον Χόλογουεϊ.
Ο alterthess ιανός