Για όσους θυμούνται καλά την εποχή πριν από τον πανικό, η ιστορία της «απελευθέρωσης» των ομαδικών απολύσεων είναι μία παλιά νεοφιλελεύθερη εμμονή, μία παλιά ιστορία, που στην προ του πανικού εποχή συγκρούστηκε πολλές φορές, και με επιμονή, με την κοινή λογική: Έλεγαν, οι νεοφιλελεύθεροι ταλιμπάν, ότι η «απελευθέρωση» των ομαδικών απολύσεων θα οδηγήσει στη μείωση της ανεργίας και στην αύξηση των νέων προσλήψεων, καθώς οι επιχειρηματίες θα «απελευθερωθούν» από ρυθμίσεις που περιορίζουν τις κινήσεις τους, από ρυθμίσεις που κάνουν το «κράτος», αλλά και ακόμα χειρότερα τα συνδικάτα, συνδιαχειριστές των επιχειρήσεων τους. Αυτές οι βλακείες, στην προ του πανικού εποχή, θεωρούταν βλακείες ακόμα και από τους Γιαννίτσιδες και τους Χαρδούβελους.
Η χθεσινή εξέλιξη, με την «απελευθέρωση» των ομαδικών απολύσεων όχι με κάποιον νόμο αλλά με απόφαση του Ανώτατου Συμβουλίου Εργασίας, επιβεβαιώνει για μία ακόμα φορά ότι αυτός ο πανικός είναι ένας μηχανισμός καταστροφής με τυπικούς όρους. Αυτό φαίνεται, ξεκάθαρα, και μέσα από την τοποθέτηση αυτής της ελεεινής κυβέρνησης της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς για τη χθεσινή εξέλιξη: Λένε, τα καθίκια, ότι η «απελευθέρωση» των ομαδικών απολύσεων είναι ένας απαραίτητος όρος για να μείνουν ανοιχτές οι επιχειρήσεις, δηλαδή λένε ότι η καταστροφή του κόσμου της εργασίας είναι ένας απαραίτητος όρος για να μην καταστραφεί το κεφάλαιο. Περισσότερο ταξικά δεν γίνεται…
Άρα επιστρέφουμε στα βασικά και το θέμα, αυτής της ιστορίας, είναι που πάμε μετά. Προφανώς για μία καλή/αριστερή διακυβέρνηση η καταστροφή του μηχανισμού της καταστροφής θα είναι μία απόλυτη προτεραιότητα, θα αποτελέσει, πριν, τη βασική προεκλογική δέσμευση της Αριστεράς. Νομίζω πως όλοι και όλες καταλαβαίνουμε ότι η απόσταση από την ανάληψη μίας δέσμευσης μέχρι την υλοποίηση της είναι μεγάλη, δύσβατη, θα έχει πίσω – μπρος, νίκες, ήττες, κέρδη και απώλειες, γιορτές και απογοητεύσεις. Όμως άλλος δρόμος, άλλη επιλογή από το να διανύσουμε αυτή την απόσταση δεν υπάρχει. Προφανώς η ζωή στα «νησιά» έχει και γεύση από γιορτή, όμως υπάρχει και η ζωή στην… ηπειρωτική χώρα και εκεί τα πράγματα είναι σκατά και αυτό πρέπει να αλλάξει.
Ο alterthess ιανός