Πέμπτη και 13 χθες και μπορώ να σου πω πως τρόμαξα όταν είδα στην ηλεκτρονική έκδοση της «Αυγής» ένα άρθρο του Μάκη Κοψίδη για το ΠΑΣΟΚ, την Ελιά και τον εκφυλισμό της σοσιαλδημοκρατίας. Τρόμαξα γιατί μου ήρθαν στο μυαλό όλες οι φάσεις που έχει περάσει ο Μάκης, σταλινικός στο ΚΚΕ, κινηματικός στην Πρωτοβουλία για το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ, ενωτικός στα πρώτα βήματα του ΣΥΡΙΖΑ, γραφειοκράτης στην Κουμουνδούρου, πολιτικός φίλος του Βενιζέλου ενώ τον Βενιζέλο τον είχε δει μόνο στην τηλεόραση και τελευταία ένα σταθερό τηλέφωνο στα κεντρικά γραφεία των Οικολόγων Πράσινων.
Στην περίπτωση του Μάκη η ζωή δεν κάνει κύκλους, τινάζεται στον αέρα και προσγειώνεται όπου βρει, χθες στην «Αυγή» να γράφει, σαν έτοιμος από καιρό, απίστευτες κοινοτυπίες για την πολιτική εξαφάνιση του ΠΑΣΟΚ, για την προδιαγεγραμμένη αποτυχία της Ελιάς και για τέλος του πολιτικού ρεύματος της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Προφανώς του Μάκη δεν μπορείς να του κρατήσεις κακία για κάτι συγκεκριμένο, προφανώς κάτι έχει πάει πολύ λάθος με την περίπτωση του, αλλά άλλο είναι το θέμα μας.
Μπαίνοντας, με γρήγορα βήματα, στην τελική ευθεία για την τριπλή εκλογική μάχη του Μαΐου κάθε μέρα που περνάει θα πρέπει να καβατζάρουμε και μία προϋπόθεση ώστε να φτάσουμε σε μία πολύ μεγάλη νίκη. Μία βασική προϋπόθεση είναι να ξεφορτωθούμε όλες τις βεβαιότητες, όπως αυτές του …Μάκη, για το πώς έχουν τα πράγματα, για το ποιοι κύκλοι έχουν κλείσει, για το ποια κόμματα πρόκειται να εξαφανιστούν και διάφορα άλλα που λένε διάφοροι που τελευταία εμφανίζονται ως στρατηγοί της απ’ εδώ πλευράς. Προφανώς είναι ξεκάθαρο το προς τα πού φυσάει, όπως και τ’ ότι φυσάει ο αέρας της μεγάλης πολιτικής ανατροπής, ότι και να λένε οι δημοσκοπήσεις, ότι και να γράφουν οι αναλυτές των χρεωκοπημένων Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Παρόλα αυτά όμως τίποτα, τίποτα, δεν είναι δεδομένο Μάκη μου.
Ο alterthess ιανός