Το βράδυ του Σαββάτου, στη συναυλία του «Κόκκινου», μία φίλη, που δεν έτυχε να τη γνωρίζω, φανερά εκνευρισμένη γυρνούσε αριστερά και δεξιά και έλεγε πως πλάκωσαν, στη συναυλία, και τα λαμόγια του ΠΑΣΟΚ γιατί μυρίστηκαν εξουσία. Σε πρώτο χρόνο το πήρα πολύ αρνητικά, γιατί η όλη ιστορία που τώρα γράφεται, με την πολιτική αλλαγή που έρχεται, δεν είναι ιδιοκτησία κανενός και κανένας δεν μπορεί να εμφανίζεται ως ιδιοκτήτης της ή πολύ περισσότερο ως πορτιέρης που θα κόβει φάτσες και θα βγάζει συμπέρασμα για το ποιοι και ποιες δικαιούνται να περάσουν στα ενδότερα. Καταλαβαίνω πως άνθρωποι που κράτησαν ψηλά τη σημαία της Αριστεράς, όταν άλλοι την ποδοπατούσαν, βλέπουν διαφορετικά τα πράγματα, αλλά μπροστά σε αυτό που έρχεται καλό είναι να αφήσουμε σε κάποιο άλλο δωμάτιο τις ιστορίες με τις σημαίες. Άλλωστε τώρα, σχεδόν, όλα ξεκινούν. Μέχρι εδώ όλα καλά που έλεγε και ο Κάσοβιτς στο «Μίσος».
Σε δεύτερο χρόνο όμως, όταν είδα τα μούτρα του, μου ήρθε να αρχίσω να φωνάζω κι εγώ, αν και η φίλη, που δεν έτυχε να τη γνωρίζω, έκανε ένα λάθος, καθώς αυτοί που πλάκωσαν και που πρόκειται να πλακώσουν στη συνέχεια δεν είναι τα λαμόγια του ΠΑΣΟΚ, αλλά τα λαμόγια της Αριστεράς που στον κατάλληλο χρόνο και με το κατάλληλο τίμημα πήγαν στο ΠΑΣΟΚ. Είναι αυτοί που τώρα, που έμειναν ορφανοί από αργομισθίες, λένε πως οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να σοβαρευτούν, να γίνουν… νοικοκύρηδες, να σχεδιάσουν το πως θα μοιράσουν την πίτα σωστά και σε όλους, να σταματήσουν τα κινηματικά, να μην τρέχουν συνέχεια για τα μεταλλεία στη Χαλκιδική, να μη στέκονται δίπλα στους ανθρώπους που η αδικία τους ποδοπατά. Είναι τα λαμόγια της Αριστεράς που τώρα λένε πως οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν να είναι… όπως παλιά. Κι εδώ, για όλους και όλες, μπαίνει ένα μεγάλο στοίχημα. Έχω λάθος;
Ο alterthess ιανός