Ένας από τους βασικούς… εχθρούς της άλλης πλευράς είναι αυτό που υπήρχε σε αυτήν τη χώρα μέχρι την άνοιξη του 2010, μέχρι να μπούμε στην εποχή του μνημονίου. Λένε και γράφουν από την άλλη πλευρά ότι αυτό που υπήρχε, μέχρι να «εφεύρουν» για εμάς το μνημόνιο, ήταν κάτι που κατέστρεφε τον τόπο και το πολιτικό σύστημα το παρακολουθούσε χωρίς να κάνει τίποτα γιατί φοβόταν το πολιτικό κόστος, φοβόταν ότι αυτή η σύγκρουση, με την «Ελλάδα του χθες», θα του δημιουργούσε σοβαρά προβλήματα και θα μεγάλωνε τις πιθανότητες να προκύψει κάτι νέο στα πολιτικά πράγματα, κάτι που θα απειλούσε το πολιτικό σύστημα. Όπως μπορείς να καταλάβεις, η άλλη πλευρά είναι κομπλέ σε ότι αφορά την ανοησία και τις αναλύσεις που αξίζουν λιγότερο από ένα μπαλόνι γεμάτο με αέρα. Προφανώς λένε και γράφουν πράγματα που δεν βγάζουν απολύτως κανένα νόημα, για μεταρρυθμίσεις και εκσυγχρονισμούς που θα έπρεπε να είχαν γίνει πριν από δέκα και βάλε χρόνια και που δεν έγιναν και τώρα, κάτι τύποι σαν τον Γιαννίτση, κλαίνε πάνω από ένα ποτήρι γάλα που έχει χυθεί, αλλά δεν έχουν ούτε ένα δάκρυ για τον κόσμο που υποφέρει και πεινάει. Βλέπεις, για την άλλη πλευρά, αυτός ο κόσμος είναι η Ελλάδα του χθες.
Εντάξει, αυτό που έρχεται δεν είναι η Ελλάδα του χθες, ούτε τα ρολόγια θα γυρίσουν πίσω, ούτε επιστροφή στα… μεγαλεία (ποια μεγαλεία;) του παρελθόντος θα υπάρξει. Όμως αυτό που έρχεται αφορά, δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, την Ελλάδα του χθες. Και δεν είναι μόνο οι μισθοί, οι συντάξεις, οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, οι περισσότερες δουλειές, η λιγότερη ανεργία και πολλά άλλα πράγματα που υπήρχαν πριν από την εποχή του μνημονίου. Είναι και η παραλία που έστηνες το αντίσκηνο σου, που είναι η ίδια παραλία που έστηναν το αντίσκηνο τους οι γονείς σου όταν ακόμα εσύ μπουσουλούσες. Είναι το μαγαζάκι στη γειτονιά που πέρασε από τον παππού, στο γιό, στον εγγονό. Είναι τη πρασιά που παίζαμε μπάλα και το παρκάκι που την περίμενες να έρθει σκαστή από το σπίτι. Είναι οι πρώτες μέρες στο κυλικείο της σχολής. Είναι η πρώτη μέρα στη δουλειά, ο πρώτος μισθός. Είναι σχέσεις, γλέντια, υπεραστικά μεθύσια, τα ταξίδια που προλάβαμε να κάνουμε. Είναι και οι μεγάλοι στην ηλικία, παρόλο που φοβούνται αυτό που έρχεται. Όλα αυτά είναι η δική μας Ελλάδα του χθες, αυτή που μας έκανε αυτό που είμαστε και δεν πρόκειται να τη χαρίσουμε σε κανέναν καριόλη.
O alterthess ιανός