Σε μία μέρα από σήμερα συμπληρώνονται 40 χρόνια από την κατάληψη του Πολυτεχνείου, από την εξέγερση της νεολαίας, κυρίως της σπουδάζουσας αλλά όχι μόνο, ενάντια στη χούντα που, τότε, έκλεινε εξίμισι χρόνια στην εξουσία. Σχηματικά, σαν σήμερα πριν από 40 χρόνια οργανώθηκε το αυθόρμητο και σχεδιάστηκε το τυχαίο και κάπως έτσι αργά το πρωί της 14ης Νοέμβρη του 1973 μερικές εκατοντάδες άνθρωποι βρέθηκαν στην πλατεία Βικτώριας αποφασισμένοι να γράψουν ιστορία. Μερικές εκατοντάδες άνθρωποι… που είχαν στο μυαλό τους την κατάληψη της Νομικής, το Φεβρουάριο του ίδιου έτους και στην καρδιά τους το Μάη, που πέντε χρόνια πριν δεν ζήτησε πολλά παρά τα πάντα και έβαλε τον κόσμο να σκεύφτεται πως δεν φτάνει ένα κομμάτι ψωμί, αλλά ολόκληρο το γαμημένο το φουρνάρικο. Αλλά, μερικές εκατοντάδες άνθρωποι και εξίμισι χρόνια μετά…
Αυτά συζητούσαμε τις προάλλες στην πορεία για τη Χαλκιδική, όπου ήμασταν πολλοί και πολλές, σε αντίθεση με τη διαδήλωση στη γενική απεργία της περασμένης Τετάρτης, όπου ήμασταν – εντάξει στο περίπου – δεκατρείς και ο κούκος. Ο περισσότερος κόσμος που κατεβαίνει σε όλες τις διαδηλώσεις, σχεδόν σε όλη την ενήλικη του ζωή, από το Μάιο του 2010 έχει αυτό το φοβερό παράπονο, ότι δηλαδή δεν κατεβαίνει περισσότερος, πολύ περισσότερος, κόσμος στους δρόμους, τόσο πολύς κόσμος που να μην τον χωρούν οι δρόμοι. Οι άνθρωποι της δικής μου ηλικίας, που δεν προλάβαμε τη χούντα παρά μόνο στην παιδική μας κούνια, συνηθίζουν να αποδίδουν αυτή την κατάσταση στο πόσο… μαλάκας είναι ο Έλληνας και να το ενισχύουν αυτό φέρνοντας το παράδειγμα της χούντας που μας κατσικώθηκε επτά χρόνια, σχεδόν δηλαδή μία δεκαετία φασισμού και φτώχιας.
Πράγματι, εξίμισι χρόνια ήταν πολλά, αλλά δεν νομίζω πως έχει να κάνει με τη… μαλακία του Έλληνα, που άλλωστε δεν είναι διαφορετική από του Ισπανού, του Πορτογάλου και πάει λέγοντας. Έχει να κάνει με την αποφασιστικότητα, έστω και μερικών εκατοντάδων, που θα πουν «και ότι λείπει, λείπει» και που θα προχωρήσουν και που θα αναμετρηθούν. Γι’ αυτό να ξέρεις, κάθε φορά που έχει κόσμο στο δρόμο οι από τα πάνω χέζονται πάνω τους, γιατί φοβούνται πως αυτή τη φορά, την κάθε φορά, ο κόσμος θα είναι αποφασισμένος. Κατά τα άλλα, πράγματι, τριάμισι χρόνια είναι πολύς καιρός. Καιρός να φύγουν.
Ο alterthess ιανός