Είδη πρώτης ανάγκης και πολύγλωσσο έντυπο υλικό για την έμφυλη βία παρέδωσε η φεμινιστική συλλογικότητα «Καμία Ανοχή» την Παρασκευή στους πρόσφυγες και τις προσφύγισσες στη Μαλακάσα, εκφράζοντας με αυτόν τον τρόπο την αλληλεγγύη της.
«Δεν είμαστε εθελόντριες. Δεν λειτουργούμε «φιλανθρωπικά». Δεν παραδώσαμε τα τρόφιμα για να γυρίσουμε ήσυχες στις προνομιούχες ζωές μας. Είμαστε κομμάτι ζωντανό του κινήματος αλληλεγγύης, είμαστε τα ταξικά αδέρφια των μεταναστ(ρι)ών και των προσφύγων, ζούμε τον κοινωνικό πόλεμο της ανεργίας, της επισφάλειας, της απληρωσιάς, της έμφυλης βίας και του ρατσισμού. Στεκόμαστε δίπλα στα αδέρφια μας που δολοφονούνται καθημερινά από το ελληνικό κράτος, στο Αιγαίο, στον Έβρο, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Και δεν θα φύγουμε μέχρι να χορέψουμε πάνω στα ερείπια του τελευταίου στρατοπέδου, δεν θα φύγουμε μέχρι όλοι/όλες/όλα, ντόπιες και μετανάστριες/προσφύγισσες, να χουμε σπίτι, δουλειά, περίθαλψη, σχολείο, γειτονιά, μέχρι όλοι/όλες/όλα να χτίσουμε εκείνες τις κοινότητες αγώνα που δεν θα αφήσουν τίποτα όρθιο από τον κόσμο της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης.
Είμαστε γεμάτες στΟΡΓΗ.
Κι έτσι μπορούμε να γεμίζουμε τις τσάντες μας με αγάπη και τα χέρια μας να γίνονται γροθιές υψωμένες. Καμία μόνη, κανένας μόνος, ποτέ και πουθενά» σημειώνεται μεταξύ άλλων στην ανακοίνωση της συλλογικότητας.
Η ανακοίνωση της «Καμία Ανοχή»:
Στη Φεμινιστική συλλογικότητα Καμία Ανοχή ενημερωθήκαμε από άτομα που ζουν έγκλειστα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Μαλακάσα (γνωστό ως δομή Μαλακάσα 2), ότι αντιμετωπίζουν σοβαρές ελλείψεις σε είδη πρώτης ανάγκης, αφού το κράτος με φωναχτά τιμωρητική λογική αδιαφορεί για τους όρους διαβίωσης τους.
Πιστεύοντας ότι η αλληλεγγύη και η αυτό-οργάνωση των από κάτω είναι το μοναδικό όπλο που έχουμε απέναντι στην ηγεμονία των αφεντικών, των ρατσιστών και των σεξιστών, καλέσαμε δημόσια για συλλογή προϊόντων. Στο ανοιχτό κάλεσμα της Καμίας Ανοχής για στήριξη των προσφυγισσών/ων στη Μαλακάσα, η ανταπόκριση του κόσμου ήταν η μεγαλύτερη απόδειξη ότι και αυτό τον αγώνα θα τον κερδίσουμε.
Την Παρασκευή το πρωί, εννιά αυτοκίνητα γέμισαν τα πορτμπαγκάζ τους με κούτες και τεράστιες σακούλες, έδεσαν πολύχρωμα μπαλόνια στους καθρέφτες τους, πασπάλισαν με γκλίτερ το παρμπρίζ τους. Ανοίξαμε τα παράθυρα, δυναμώσαμε τη μουσική και γελάσαμε δυνατά για τη μέρα που ξεκίνησε και που θα ανταμώναμε τις αδερφές και τα αδέρφια μας.
Φτάνοντας στη Μαλακάσα διαπιστώσαμε αυτό που γνωρίζουμε για το σύνολο σχεδόν των στρατοπέδων συγκέντρωσης προσφύγων. Η περίφημη «δομή» είναι ένα no man’s land, πεταμένο στο χάρτη και κρυμμένο πίσω από τις φυλλωσιές του περιφερειακού δρόμου. Καμία κατοικημένη περιοχή δεν είναι εύκολα προσβάσιμη με τα πόδια, άρα καμία δυνατότητα αλληλεπίδρασης των ανθρώπων και αξιοποίησης των δημόσιων υποδομών.
Τεράστια συρματοπλέγματα υψώνονταν γύρω από σκηνές που τρεμόπαιζαν στον άνεμο, μέσα σε ένα σύννεφο σκόνης που στην πρώτη βροχή γίνεται λάσπη. Τα συρματοπλέγματα είναι στραμμένα προς τα μέσα, για να κρατήσουν εκεί φυλακισμένους τους ανθρώπους που αναζητούν ζωή και ασφάλεια. Οι πρόσφυγες/ισσες είναι κλειδωμένοι/ες σε κλουβιά. Κλουβιά. Και μπορεί να μην εκπλαγήκαμε από όσα αντικρίσαμε, αυτό δεν αφαιρεί το σοκ μας μπροστά στη βαρβαρότητα. Ο κόσμος αυτός πρέπει να γκρεμιστεί και να φτιαχτεί απ’ την αρχή, να σφηνώσει στα θεμέλια του το αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα του ανθρώπου στην ελευθερία.
Με το που φάνηκαν τα αυτοκίνητα, οι προσφύγισσες/ες πλησίασαν τα κάγκελα. Άλλες ευχαριστούσαν, άλλοι ζητούσαν τσιγάρα, άλλες εκλιπαρούσαν για έναν γιατρό δείχνοντας μας την πλάτη ή τον αυχένα τους. Μια υπαίθρια φυλακή, ένα μεγάλο κλουβί με ανθρώπους κουρασμένους, με παιδιά που περνάνε τα χέρια και τα ξυπόλητα πόδια τους ανάμεσα από τα σύρματα, διεκδικώντας με κάθε τρόπο μια απόδραση. Άνθρωποι σε συνθήκες καταναγκαστικού συνωστισμού εν μέσω φονικής πανδημίας, χωρίς δυνατότητα κοινωνικής απόστασης, χωρίς μέσα αυτοπροστασίας, χωρίς επαρκείς υποδομές υγιεινής.
Κανένα πρωτόκολλο υγιεινής και ασφάλειας σε εποχή πανδημίας δεν εφαρμόζεται στο στρατόπεδο. Ούτε για τον προσφυγικό πληθυσμό, ούτε για τους/τις εργαζόμενες εκεί. Ποιος έχει την ευθύνη γι’αυτή την κατάσταση;
Το μόνο που αντικρίσαμε είναι άνθρωποι να αγωνιούν, άνθρωποι που τους στερείται το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, άνθρωποι που μετατρέπονται σε αντικείμενα ενός βάρβαρου βιοπολιτικού παιχνιδιού.
Κοφτερές πέτρες που μοιάζουν να έφτασαν από τα ξερονήσια δυσκολεύουν το περπάτημα, και στα αυτιά μας ο ήχος από ένα σφυρί που καρφώνει πρόκες σε τάβλες για να στηρίζουν τα αγκαθωτά σύρματα. Τριγύρω δέντρα κι όμως έλειπε το οξυγόνο. Μια φύση ανθισμένη, εντελώς απαγορευμένη για τα σώματα που κατατάσσονται ως παράπλευρες απώλειες των πολέμων, ως υλικό διαχείρισης των πολέμων στο εσωτερικό των κρατών που τους διεξάγουν.
Ξεφορτώσαμε τα αυτοκίνητα, ακούγοντας τους ανθρώπους της δομής να ψελλίζουν: «Μας σώσατε». Μοιράσαμε πολύγλωσσα ενημερωτικά φυλλάδια για την έμφυλη βία, γνωρίζοντας καλά ότι οι προσφύγισσες και τα παιδιά που ζουν εκεί, όπως και στα υπόλοιπα στρατόπεδα, αναμέτριονται συστηματικά με την έμφυλη κακοποίηση, χωρίς επαρκή ενημέρωση και προστασία.
Όμως
Το ελληνικό κράτος έχει λάβει 2,27 δις για την πενταετία 2015 – 2020 για δράσεις υπέρ του προσφυγικού πληθυσμού. Δημόσιο χρήμα το οποίο φαίνεται να χάνεται στις τσέπες των εργολάβων του προσφυγικού, στις γραφειοκρατίες και στις συναντήσεις των διεθνών οργανισμών, αντί να σχεδιάζει πολιτικές ένταξης. Το ελληνικό κράτος οικοδομεί σε ρεβανσιστικό έδαφος τοπογραφίες φρίκης, ετοιμάζει τη νέα σοδιά απελπισμένων για την εργατική τάξη. Έδαφος γνώριμο από τη δεκαετία του 90, τότε που το μεγάλο μεταναστευτικό ρεύμα οικοδόμησε την Ελλάδα του εκσυγχρονισμού για το κεφάλαιο και τα μικρά και μεγάλα αφεντικά του. Τοπογραφία έτοιμη από τον κοινωνικό εκφασισμό, στον οποίο το ελληνικό κράτος και η κυβέρνηση ρίχνουν συστηματικά καύσιμα με το δημόσιο λόγο τους και την πολιτική τους.
Όμως
Η κυβέρνηση αυτή, όπως και οι προηγούμενες, παραβιάζει κάθε έννοια διεθνούς συνθήκης για τις διαδικασίες χορήγησης ασύλου. Και αντί να στελεχώνει τις αρμόδιες υπηρεσίες, ως όφειλε, προβαίνει σε απολύσεις.
Καταγγέλλουμε το Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής για τις εκδικητικές μη ανανεώσεις συμβάσεων εργαζομένων στην Υπηρεσία Ασύλου, κάποιοι εκ των οποίων με δηλωμένη συνδικαλιστική δράση. Η κυβέρνηση και το Υπουργείο αντί να στελεχώνουν τις υπηρεσίες ασύλου για να ανταποκριθούν στη σωστή και γρήγορη διεκπεραίωση των αιτημάτων, απολύουν το προσωπικό και μάλιστα τα άτομα που πρωτοστάτησαν πριν χρόνια στην ίδρυση του Σωματείου Εργαζομένων Συμβασιούχων στην Υπηρεσία Ασύλου.
Δεν θα σταματήσουμε
Δεν είμαστε εθελόντριες. Δεν λειτουργούμε «φιλανθρωπικά». Δεν παραδώσαμε τα τρόφιμα για να γυρίσουμε ήσυχες στις προνομιούχες ζωές μας. Είμαστε κομμάτι ζωντανό του κινήματος αλληλεγγύης, είμαστε τα ταξικά αδέρφια των μεταναστ(ρι)ών και των προσφύγων, ζούμε τον κοινωνικό πόλεμο της ανεργίας, της επισφάλειας, της απληρωσιάς, της έμφυλης βίας και του ρατσισμού. Στεκόμαστε δίπλα στα αδέρφια μας που δολοφονούνται καθημερινά από το ελληνικό κράτος, στο Αιγαίο, στον Έβρο, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Και δεν θα φύγουμε μέχρι να χορέψουμε πάνω στα ερείπια του τελευταίου στρατοπέδου, δεν θα φύγουμε μέχρι όλοι/όλες/όλα, ντόπιες και μετανάστριες/προσφύγισσες, να χουμε σπίτι, δουλειά, περίθαλψη, σχολείο, γειτονιά, μέχρι όλοι/όλες/όλα να χτίσουμε εκείνες τις κοινότητες αγώνα που δεν θα αφήσουν τίποτα όρθιο από τον κόσμο της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης.
Είμαστε γεμάτες στΟΡΓΗ.
Κι έτσι μπορούμε να γεμίζουμε τις τσάντες μας με αγάπη και τα χέρια μας να γίνονται γροθιές υψωμένες. Καμία μόνη, κανένας μόνος, ποτέ και πουθενά.
Να κλείσει τώρα το στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαλακάσα ΙΙ και κάθε στρατόπεδο-φυλακή.
Αδειάστε τα στρατόπεδα, γεμίστε τις γειτονιές μας με μετανάστ(ρι)ες και προσφύγισσες.
Να απολογηθούν και να πληρώσουν οι υπεύθυνοι, κυβέρνηση και διεθνείς οργανισμοί, για την φυλάκιση των προσφύγων.
Να πάρουν πίσω τις απολύσεις στην υπηρεσία ασύλου και να στελεχώσουν τον μηχανισμό με το απαραίτητο προσωπικό προκειμένου να εξετάζονται στη βάση του διεθνούς δικαίου τα αιτήματα.
Χαρτιά σε όλους/όλες/όλα, διαβατήρια, προστασία και οικονομική στήριξη.
Καμία Ανοχή