Μία ταινία από την Ινδία είναι η σημερινή μας επιλογή. Πρόκειται για το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Ρίτες Μπάτρα που ξεκίνησε τη διαδρομή της από τις Κάννες το 2013 και κυκλοφόρησε στις ελληνικές αίθουσες με τίτλο “Παραδόσεις Αγάπης” . Μία ευαίσθητη επιλογή, ικανή να συγκινήσει τους ρομαντικούς του σινεμά. Καθαρά φεστιβαλική ταινία απ’ αυτές που μένουν στην μνήμη και τις σκεφτόμαστε για καιρό. Μουμπάι (πρώην Βομβάη) η πρωτεύουσα της Ινδίας. Δε θα δούμε την εικόνα τη φτώχειας όπως στις Μηχανές του Ραχούλ Τζέιν, αλλά μία τρυφερή σχέση αγάπης και κατανόησης, που αναπτύσσεται εντελώς τυχαία μεταξύ δύο αγνώστων.
Γράφει ο Μίλτος Τόσκας
Ο Σαάτζακ Φερνάντες ζει μόνος. Η σύζυγός του έχει πεθάνει. Πηγαίνει καθημερινά στη δουλειά του και περιμένει να βγει στη σύνταξη. Μοιάζει να έχει “παραιτηθεί”. Ξαφνικά μία ημέρα ανακαλύπτει κάτι ξεχωριστό στο γεύμα του. “Το φαγητό ήταν πολύ ωραίο!”. Μία έμμεση προοικονομία όσων θα ακολουθήσουν. Την ίδια ώρα η Ίλα έχει εγκλωβιστεί σε έναν ανεπιτυχή γάμο. Προσπαθεί να ισορροπήσει και να βρει κάποιον που θα καλύψει το κενό της, κυρίως στο κομμάτι της επικοινωνίας. Μίας έμφυτης ανάγκης του ανθρώπου. Παρ’ ότι οι “Νταμπαουάλα” (τοπικοί διανομείς φαγητού) δεν κάνουν σχεδόν ποτέ λάθος, στην περίπτωσή μας ήταν της μοίρας γραφτό.
Έχουμε την ευκαιρία να ταξιδέψουμε κι εμείς και να γνωρίσουμε μερικά πράγματα για την Μουμπάι. Βλέπουμε τους ανθρώπους παστωμένους στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Ο χρόνος τρέχει, περνάει απελπιστικά γρήγορα. Ένα χαρτάκι, το οποίο πηγαινοέρχεται δίνει ζωή στους δύο αυτούς ανθρώπους και κρατάει το όνειρο για ένα καλύτερο αύριο ζωντανό. Βρίσκουν κι οι δύο νόημα σε μία ανιαρή πραγματικότητα. Ο σκηνοθέτης επιλέγει να μην μας δείχνει την υπόλοιπη καθημερινότητά τους από ένα σημείο και μετά. “Ξεχνάμε διάφορα όταν δεν έχουμε με κάποιον να τα μοιραστούμε”.
Το φλερτ γίνεται ολοένα και πιο έντονο. Η απόσταση δίνει την απαιτούμενη πολυτέλεια του χρόνου στις απαντήσεις. Μπορούν να κρύψουν την ντροπή που νιώθει ο ένας για τον άλλον. Μοιράζονται τα πάντα: “Εμείς παίζαμε οικογένεια”. Η ανάγκη απευθείας σύνδεσης γίνεται όμως ολοένα και μεγαλύτερη. Φτάνουν σε σημείο να μην μπορούν να το ελέγξουν. Η εμπιστοσύνη κι ο σεβασμός κερδίζονται κάθε ημέρα. Ανοίγεται μπροστά τους η προοπτική μίας νέας ζωής στην Μπουτάν. Η ιδέα της αποκέντρωσης κάνει έμμεσα την εμφάνισή της κι εδώ. “Πολλές φορές το λάθος τρένο, σε πάει στον σωστό προορισμό”.
Ο πρωταγωνιστής πλέει σε πελάγη ευτυχίας κι αυτό έχει αντίκτυπο στη δουλειά του. Οι ορμόνες του κάνουν πάρτυ. “Έχω μία σχέση”. Το λέει και είναι γεμάτος περηφάνια. Όταν όμως έρθει η ώρα της συνάντησης, της πολυπόθητης ένωσης κάποιος θα κάνει πίσω. Το τι θα ακολουθήσει το αφήνω να το μάθετε μόνοι σας εξερευνώντας το φιλμ. Σε αυτό υπάρχουν δύο-τρία στοιχεία που συνδέουν τον πολιτισμό μας με αυτόν της Ινδίας. “Ο έρωτας περνάει από το στομάχι”, κάπως έτσι το λένε στην Ελλάδα. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και δίνει παιχνιδιάρικο τόνο. Γίνεται το όχημα μέσα από το οποίο θα αναπτυχθεί η πλοκή.
Οι άνθρωποι παραμένουν άνθρωποι όσο ελπίζουν, όσο προσμένουν, όσο νιώθουν πως κάποιος νοιάζεται γι’ αυτούς και κάτι περιμένει. Είναι κάποια πράγματα που είναι ανεξάρτητα κι υπεράνω συστήματος, περιορισμών και οικονομικής επιφάνειας. Ακριβώς εκεί επικεντρώνεται το έργο με βαθιά κοινωνική ματιά. Μία επανεκκίνηση που είχαν ανάγκη όπως αποδείχθηκε. Μία αλλόκοτη εμπειρία που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό τους. Μία περιπέτεια που τους έκανε λιγότερο ευάλωτους και πιο δυνατούς με φόντο το μέλλον.