Το Διεθνές Φεστιβάλ της Ολυμπίας για παιδιά και νέους σε συνεργασία με την παιδική και νεανική ταινιοθήκη-Νεανικό πλάνο παρουσιάζουν την ταινία “Supa Modo” του Λικαριόν Γουαϊνάινα. Πρόκειται για ένα συγκινητικό σκηνοθετικό ντεμπούτο που ξεκίνησε τη διαδρομή του από το Βερολίνο, μέτρησε συνολικά 44 βραβεία κι αποτέλεσε την επίσημη υποψηφιότητα της Κένυας πέρυσι, στην 91η τελετή των OSCARs. Αυτά τα φιλμ συνήθως προβάλλονται για παιδιά, αλλά είναι ικανά να αγγίξουν σε βάθος τους ενήλικες. Πάντα για μένα αποτελούν προτεραιότητα όταν έχω την ευκαιρία να τα παρακολουθήσω.
Γράφει ο Μίλτος Τόσκας
Ξεκίνημα σε μία σκοτεινή αίθουσα. Μικρά παιδιά παρακολουθούν στην μεγάλη οθόνη μία προβολή ανάλογη των ταινιών του Τζάκι Τσαν. Είναι χαρούμενα, τους γεμίζει. Ονειρεύονται πως μπορούν να αποκτήσουν τη δύναμη κάποιου υπερήρωα. Κανείς δε φαντάζεται το περιβάλλον μέσα στο οποίο διαδραματίζεται το σκηνικό. Η Τζοάννα πρέπει να αποχωρήσει. Ένα εννιάχρονο αγγελούδι που ταλαιπωρείται από σοβαρή ασθένεια. Δε φαίνεται, δεν το έχει καταβάλει. Αντιμετωπίζει με απαράμιλλο θάρρος, δύναμη χιλίων λεόντων και την αθωότητα της ηλικίας την κατάσταση.
H μαία του χωριού Μακουένι αναγκαστικά σταματά τη δουλειά. Η μητέρα εξελίσσεται σε τραγική φιγούρα. Καλείται να ισορροπήσει ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα. Η κοινωνία που εκ πρώτης αδυνατεί να κατανοήσει, γίνεται ένα με την οικογένεια κι ανταποκρίνεται τρυφερά δίχως τυμπανοκρουσίες. Από το σπίτι ξεκινάει η λύση και δίνεται τελικά συλλογικά. “Πρέπει να κάνουμε κάτι γι’ αυτήν”. Αποθέωση της αδελφικής αγάπης, της αλληλεγγύης, της συνοχής της κοινότητας. Ακούγεται μία προσευχή που ηχεί από άκρη σε άκρη.
Μέσα από το φιλμ αναδεικνύεται εκτός των άλλων η καθηλωτική δύναμη του σινεμά. Γίνεται κομμάτι της παιδείας αυτών των νέων. Τι μένει άλλωστε στη ζωή; Οι στιγμές. Η χαρά, το χαμόγελο, η ανεμελιά. Από την άλλη, η ικανοποίηση ότι προσφέραμε σε αυτούς που αγαπάμε όσα περισσότερα μπορούσαμε. Κι εκεί που η αισιοδοξία μας χτυπάει κόκκινο, ακούγεται ένας βήχας, που μας επαναφέρει στην περισυλλογή. Προφταίνουμε να κάνουμε το όνειρό μας πραγματικότητα σε όσο χρόνο απομένει; Είναι καθαρά θέμα ανθρώπου ή ανθρώπων, δηλαδή περιβάλλοντος αν θέλετε.
Η ιστορία είναι εμπνευσμένη από αληθινά γεγονότα και αρκετές στιγμές αποκτά “θεατρικότητα”, ζωντάνια που την κάνει να ακροβατεί στα όρια του ντοκιμαντέρ. Αναρωτιέμαι, αν η Τζο ήταν στην Ευρώπη, στην Κίνα ή στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής θα είχε καλύτερες πιθανότητες να ιαθεί ή να πάρει παράταση ζωής; Κανείς δε το γνωρίζει, κανείς δεν μπορεί να το υποστηρίξει με ασφάλεια. Είναι λυπηρός ο τρόπος. Μακάρι ο Θεός ή όποια ανώτερη δύναμη να μπορούσε να προλάβει ανάλογα περιστατικά.
Με συγκίνηση έπεσαν οι τίτλοι τέλους. Το πείσμα της πρωταγωνίστριας της ιστορίας αποτέλεσε το έναυσμα και για τα υπόλοιπα παιδιά. Τώρα είναι τα ίδια οι σούπερ ήρωες. Έχουν τη δική τους ταινία. Η κοινωνία ανέπτυξε συνεκτικούς δεσμούς. Η ζωή φυσικά συνεχίζεται. Υπάρχει κι αυτός ο κόσμος σήμερα. Μακριά από την τεχνολογία, μακριά από το σύγχρονο νεοφιλελεύθερο μοντέλο. Νιώθω χαρούμενος που έγινα κοινωνός αυτού του έργου. Κέρδισε τον σεβασμό και την εκτίμηση μου!