O Mάριος Πιπερίδης ταξίδεψε για τη Θεσσαλονίκη και το 59ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της πόλης, με το “Φυγαδεύοντας τον Χέντριξ”. Μία βαθιά συμβολική ταινία που συμμετείχε στο Διεθνές Διαγωνιστικό και κέρδισε όσους την παρακολούθησαν για την ευφυΐα της. Ακολούθησε μακρά διαδρομή από το Tribeca Festival μέχρι τις αίθουσες διανομής της Ευρώπης και συνεχίζει, ενώ ο σκηνοθέτης βραβεύτηκε από την ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφουμε για το σενάριο του.
Γράφει ο Μίλτος Τόσκας
Ο Γιάννης είναι ένας 40άρης με μεγάλα όνειρα κι ανιδιοτελή αγάπη για την μουσική, που η ζωή τον προσγείωσε κάπως απότομα στην πραγματικότητα. Έχει πάρει τις αποφάσεις του κι ετοιμάζεται να αφήσει για πάντα την Κύπρο που τόσο τον έχει πληγώσει από τα παιδικά του χρόνια. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που θα το κάνει, καθώς μεγάλωσε μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας. Με εκκρεμότητες ανοιχτές, δίχως διάθεση για αντίο, ετοιμάζεται να κλείσει αυτό το μεγάλο κεφάλαιο της ζωής του. ” Η ζωή είναι σκ@τ@ “. Μοναδικός του συνοδοιπόρος, ο σκύλος του Τζίμι. Μία στιγμή όμως είναι ικανή να ταράξει τα πάντα στον αέρα.
Το ταξίδι δίχως να τα καταλάβει κι ο ίδιος ο πρωταγωνιστής αλλάζει αναπάντεχα προορισμό και μετατρέπεται σε ένα οδοιπορικό στα κατεχόμενα. Από εξωτερικό γίνεται εσωτερικό. Έχει την ευκαιρία να επιστρέψει, να επαναπροσδιοριστεί, να απογοητευτεί από την αδυσώπητη γραφειοκρατία και την απόλυτη ευρωπαϊκή νομοθεσία, να γνωρίσει νέους ανθρώπους και να κατανοήσει πως τα μικρά της ζωής είναι αρκετά για να σε κάνουν ευτυχισμένο ή τουλάχιστον όχι δυστυχισμένο την ώρα που σχεδόν έχεις παραιτηθεί.
Παράλληλα εμείς γνωρίζουμε τη Λευκωσία, την τελευταία διαιρεμένη πόλη της Ευρώπης. Εκεί που στις δύο πλευρές της κατοικούν καθημερινά θύματα συγκυριών. ” – Οι έποικοι είναι έγκλημα πολέμου. – Πώς γίνεται να είναι έγκλημα να γεννηθείς κάπου;”. Δεν το επέλεξαν, αλλά βρέθηκαν οι μεν μακριά από τον τόπο που γεννήθηκαν κι οι δε εγκλωβισμένοι σε έναν νέο τόπο, που δεν τους αναγνωρίζει κανείς επίσημα. Την απάντηση έρχονται να δώσουν οι ίδιοι οι άνθρωποι μέσα από την επαφή, την επικοινωνία, τη συνεργασία. Σημασία έχει τι είσαι στη ψυχή σου κι όχι τι γράφει η ταυτότητα και το διαβατήριό σου.
Από τη μία Αδάμ Μπουσδούκος κι η Βίκυ Παπαδοπούλου, από την άλλη οι Fatih All και Οzgur Karadeniz. Όλοι τους εξαιρετικοί δίνουν ένα μήνυμα αισιοδοξίας, ελπίδας για λύση στο Κυπριακό. Κι αυτή θα έρθει μόνο μέσω των ίδιων των ανθρώπων, που δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν, καθώς τους υπαγόρευσαν αυτό το μίσος για τους αόρατους εχθρούς. Αυτοί μονάχα είναι ικανοί να ρίξουν τα συρματοπλέγματα. Όλο αυτό το υπέροχο μήνυμα είναι στολισμένο με εξαιρετική μουσική. Εξ ου κι ο τίτλος προς τιμήν του τεράστιου Τζίμι Χέντριξ.
Το κλείσιμο αποτελεί και το επιμύθιο. Πάντα επιστρέφεις εκεί που ανήκεις. Σε οδηγεί η καρδιά κι όχι η λογική. Το Κυπριακό είναι ένα εξαιρετικά σοβαρό θέμα κι όμως ο Πιπερίδης δίχως ίχνος διδακτισμού κι υποδείξεων δίνει τη δική του ανθρώπινη διάσταση-προσέγγιση και καλεί άπαντες να βάλουν στη ζωή τους το χαμόγελο, που φέρνει γαλήνη και καθαρίζει τη ψυχή. Αυτό θα είναι ένα πρώτο βήμα για οριστική λύση. “Νο Βοrders “, όπως ακριβώς αναγράφεται στη φωτεινή επιγραφή του καταστήματος εσωρούχων. Αγάπη, αλληλεγγύη και διάθεση για αληθινή συνεργασία.