Την ώρα που σιδέρωνα τις τετρακόσιες πιέτες
από τη φουστανέλα της παρέλασης,
συνέβη ο “Ευαγγελισμός”
Μια οπτασία,
μια φωνή που έβγαινε απ΄ τους ατμούς του σίδερου
άρχισε να μου απαγγέλει κάτι σαν χρησμό,
σαν προφητεία,
σαν απειλή,
σαν μήνυμα:
“ …έτσι άρχισαν οι λέξεις να σβήνονται από τα βιβλία και τα λεξικά,
να εξαφανίζονται οι εγκυκλοπαίδειες, τα κείμενα των κλασσικών
-Όμηρος, Γκαίτε, Ρουσσώ, Νίτσε – μαζί κι όλων των άλλων
(σαν να μην γράφτηκαν ποτέ)
Μια ανθρωπότητα ολόκληρη σε άσπρες σελίδες,
σε βιβλία κενά, από την αρχή πανέτοιμη για επανάληψη λαθών
δίχως μνήμη, δίχως Ιστορία, δίχως γνώση
-χωρίς σκονάκι- αβοήθητη… “
Ταυτόχρονα από το παράθυρο που βλέπει στον δρόμο,
άκουσα τον 16χρονο Φαίδωνα να λέει στη συμμαθήτριά του Ελένη:
“Δεν θα έρθω σήμερα στην βιβλιοθήκη,
θα δω στην τηλεόραση τον πόλεμο,
από τον καναπέ.”
Τέλλος Φίλης