MALL, από την ομάδα CASUALI
Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς – Μελίνα Μερκούρη
12-13-14, 19-20-21 Φεβρουαρίου
Συνέντευξη της Στέλλας Παπαδημητρίου στο alterthess.gr
Το Mall είναι ένα κείμενο που γράφτηκε σήμερα και αναφέρεται στο σήμερα. Ποια γεγονότα συνέβαλαν στην έμπνευση ενός τέτοιου έργου;
Δεν είναι ακριβώς συγκεκριμένα γεγονότα αλλά περισσότερο κάποιες καταστάσεις τις οποίες ζούμε τα τελευταία χρόνια εντονότερα στη χώρα μας, αλλά και σε όλη την Ευρώπη. Κάποιες συνθήκες με τις οποίες αργά και σταδιακά εξοικειωνόμαστε και μας κάνουν να συνηθίζουμε τη βαρβαρότητα. Δεν χρειαζόταν να φτάσει το προσφυγικό εδώ που έφτασε για να μιλήσουμε για τους ανθρώπους «έξω» από το Mall. Για τους ανθρώπους πέρα από την ασπίδα προστασίας. Ο αποκλεισμός και η περιθωριοποίηση, οι άστεγοι, οι άνθρωποι γύρω μας που ζουν από τα σκουπίδια… Παλιότερα τους βλέπαμε και τους παρατηρούσαμε. Τώρα είναι παντού. Τους κοιτάζουμε με μεγαλύτερη αδιαφορία απ’ ότι ένα αδέσποτο σκυλί. Εκείνο μπορεί να βρεθεί κάποιος να το πάρει. Είναι για μας απλά σώματα που κινούνται. Και για να απαλύνουμε τον πόνο μας και για να θάψουμε τη συμπόνια, τους αφαιρούμε την ανθρώπινη ιδιότητα. Είναι κάτι που σέρνεται στο δρόμο. Είναι κάτι που κινείται δίπλα στους κάδους. Την ίδια ώρα, σε μια καταχρεωμένη χώρα ο καταναλωτισμός παραμένει η βασική μορφή απόλαυσης. Και ενώ η πραγματικότητα γίνεται ολοένα και χειρότερη, οι χώροι κατανάλωσης γίνονται περισσότερο ελκυστικοί. Παρέχουν ασφάλεια, όχι μόνο σε επίπεδο πρακτικό, αλλά και ασφάλεια της ψυχής από θλιβερές εικόνες. Αυτό είναι το mall. Είναι ο μονόδρομος προστασίας και αποκλεισμού. Είναι η ψευδαίσθηση μιας ουτοπίας.
Γιατί οι χαρακτήρες δεν έχουν ονόματα;
Ακολουθώντας την παράδοση αρκετών συγγραφέων του «πολιτικού» θεάτρου, έκρινα άσκοπη την προσωποποίηση των χαρακτήρων μέσω των ονομάτων. Γιατί οι χαρακτήρες διατηρούν ένα σχήμα. Η ΝΕΑ θα μπορούσε να είναι κάθε νέα ή νέος που προσπαθεί να συμφιλιωθεί με τους συμβιβασμούς της. ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΕΛΕΓΧΕΙ θα μπορούσε να είναι κάθε γυναίκα ή άντρας που ασκεί έλεγχο σε άλλα πρόσωπα είτε στον επαγγελματικό είτε στον οικογενειακό της χώρο. Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΕ ΠΑΝΙΚΟ είναι κάθε γυναίκα ανασφαλής, επιρρεπής και έρμαιο των καταναλωτικών της παθών. Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΜΠΟΤΕΣ είναι κάθε άνθρωπος που ένα προϊόν έχει φτάσει στο σημείο να τον προσδιορίζει απόλυτα, να τον ορίζει ως προσωπικότητα. Αντίστοιχα και οι υπόλοιποι. Είναι τύποι ανθρώπων που βλέπουμε γύρω μας. Δεν είναι η ιστορία συγκεκριμένων χαρακτήρων.
Με ποιον από τους χαρακτήρες θα μπορούσες να ταυτιστείς περισσότερο;
Όλοι οι χαρακτήρες, ακόμα και οι περισσότερο «κωμικοί» έχουν στοιχεία από μένα. Αυτή είναι δύσκολη ομολογία αλλά αληθεύει. Γιατί οι περισσότεροι είναι μάλλον «αρνητικοί» χαρακτήρες. Βέβαια το πρόσωπο γύρω από το οποίο χτίστηκε η ιστορία και με κάποιον τρόπο ταυτίζομαι περισσότερο, είναι η ΝΕΑ στο βαθμό της πάλης που δίνει με τις ιδέες και τις αξίες της έτσι ώστε να βρει τον τρόπο να συμβιβαστεί και να επιβιώσει.
Γιατί είναι δυσκολότερο κάποιος να ταυτιστεί με ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΠΕΤΑΕΙ παρά με τους υπόλοιπους χαρακτήρες; Φταίνε μόνοι οι εξωτερικοί παράγοντες ή μήπως φταίει το τόσο «θνητό» μέσα μας;
Είναι παράξενη ερώτηση γιατί νόμιζα πως όλοι θα ταυτίζονταν με ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΠΕΤΑΕΙ. Αν δεν συμβαίνει αυτό, πιθανά έχει να κάνει ακριβώς με τον τρόπο που προσπαθούμε να εξορίσουμε από τη ζωή μας κάθε ονειρική διάσταση, κάθε δυνατότητα που μας παρέχει το μυαλό μας για απόδραση από τους καταπιεστικούς μονόδρομους. Όσον αφορά εμένα, η ταύτιση που αισθάνομαι με ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΠΕΤΑΕΙ είναι πολύ ισχυρή. Γιατί έχει να κάνει ακριβώς με τη δυσκολία να επιβιώσει κανείς μέσα σε ένα συγκεκριμένο καταπιεστικό πλαίσιο. Και εδώ είναι ένα κομμάτι που περιπλέκει τα πράγματα και αφορά τη σκηνοθετική επιλογή, στην οποία η γυναίκα αυτή πετάει πραγματικά. Ενώ στο κείμενο η απόδραση είναι μόνο εγκεφαλική, γιατί ο χαρακτήρας αυτός φοράει φτερά αλλά στην πραγματικότητα είναι καθηλωμένος.
Θα μπορούσες σε μια πρόταση να μας πεις τι θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας με το έργο αυτό;
Όσο δεν βλέπουμε και δεν οραματιζόμαστε την εναλλακτική, τόσο περισσότερο οι πόρτες του Mall θα κλείνουν μια μια γύρω μας.
Τι προοπτικές πιστεύεις ότι έχει ένας νέος θεατρικός συγγραφέας στην Ελλάδα του σήμερα;
Αυτό δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος να το απαντήσει. Έχω όμως την εντύπωση ότι όπως σε όλες τις τέχνες, έτσι και στη συγγραφή δύο είναι οι δρόμοι: ο αργός που θέλει εξάσκηση, υπομονή και αντοχή και ο «κυκλωματικός» που σου εξασφαλίζει γρήγορη αποδοχή στον καλλιτεχνικό χώρο. Νομίζω ότι και τα δύο συνυπάρχουν. Έχουν γραφεί πολύ ενδιαφέροντα κείμενα τα τελευταία χρόνια και έχουν βρει έδαφος και αποδοχή. Όλα όμως κρίνονται στο χρόνο. Τον τελευταίο λόγο τον έχει ο θεατής. Ο θεατρικός συγγραφέας αν βρει τον τρόπο να επικοινωνήσει το κείμενό του, και αν το κείμενο αυτό έχει μια αλήθεια να μοιραστεί, τότε το ίδιο το κοινό θα του δώσει τις προοπτικές να συνεχίσει.
—-
Η ομάδα CASUALI ύστερα από μια σειρά επιτυχημένων παραστάσεων στο θέατρο Αυλαία, ανεβάζει το έργο «Mall» της Στέλλας Παπαδημητρίου και σε σκηνοθεσία Στεφανίας Παπαμιχαήλ, στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς – Μελίνα Μερκούρη, Παρασκευή-Σάββατο-Κυριακή στις 12,13,14 και 19, 20, 21 Φεβρουαρίου στις 21:30.
Ένας πόλεμος μόλις τελείωσε. Οι νικητές βρίσκονται προστατευμένοι μέσα σε τεράστια εμπορικά κέντρα. Ο μηχανισμός κινείται με σχέδιο και ασφάλεια. Οχτώ πρόσωπα προσπαθούν να επιβιώσουν χαμογελώντας μέσα σε ένα πλαίσιο εξουσίας όπου τίποτα δεν αμφισβητείται. Ώσπου κάποια στιγμή ένα ερωτηματικό εισβάλλει στο mall και οι ισορροπίες διαταράσσονται. Ποιος είναι αυτός που σπέρνει την αμφιβολία; Ποιος υπενθυμίζει την ύπαρξη των «έξω»; Ποιος είναι αυτός, τελικά, που πρέπει να αποκλειστεί; Μια αλληγορία της σύγχρονης εποχής για τον καταναλωτισμό, τον αποκλεισμό και την αυταπάτη της ασφάλειας.
Η ομάδα CASUALI ξεκίνησε τη δράση της το 2012. Αυτή είναι η τρίτη παραγωγή και γίνεται σε συνεργασία με την εταιρεία «Push your art company». Στην καινούργια δουλειά οι CASUALI αναλαμβάνουν να ανεβάσουν το έργο MALL της Στέλλας Παπαδημητρίου. Πρόκειται για ένα νέο κείμενο, που γράφτηκε σήμερα και αναφέρεται στο σήμερα.
Ταυτότητα της παράστασης
Σκηνοθεσία: Στεφανία Παπαμιχαήλ
Κείμενο: Στέλλα Παπαδημητρίου
Σκηνικά- κοστούμια: Ελίζα Μοσχοπούλου
Μουσική: Άγγελος Μπουρνάς
Σχεδιασμός φώτων: Δήμητρα Αλουτζανίδου
Επιμέλεια βίντεο: Παρασκευή Καραδουλαμά
Σχεδιασμός αφίσας- φωτογραφίες: Γιώργος Χρηστινίδης
Κατασκευή σκηνικού: Κώστας Πασχαλίδης
Παίζουν: Βουρλιώτης Κώστας, Ευσταθίου Αθηνά, Ηλιάδης Χάρης, Κασιούμη Αλεξάνδρα, Μαυροφρύδου Κατερίνα, Ντασιώτη Δήμητρα, Συναπίδου Κατερίνα, Τάντου Μαριάννα.
Ακούγεται η φωνή της Νατάσσας Δαλιάκα.
Ευχαριστούμε την Έλενα Τζανάβαλου, τον Βασίλη Χατζόπουλο, την Κατερίνα Μπακαλιού, την Στέλλα Αναστασάκη και την Μαρία Αναστασάκη.
Info
Χώρος: Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς – Μελίνα Μερκούρη
Διάρκεια παραστάσεων: 12, 13, 14 και 19, 20, 21 Φεβρουαρίου
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή στις 21.30
Γενική είσοδος: 10 ευρώ
Ατέλειες (ΣΕΗ, Τμήματος Θεάτρου): 5 ευρώ
Κρατήσεις θέσεων: 6949009699 (πρωινά) και 6944290478, 6973895607 (απογεύματα).