Άλλοτε 30, άλλοτε 40 που το βράδυ μπορεί να φτάσουν τους 100, πρόσφυγες από την Συρία και το Αφγανιστάν κοιμούνται εδώ και ένα μήνα καθημερινά υποσιτισμένοι, σε σκηνές και στα πλακάκια πίσω από το άγαλμα Βενιζέλου στην πλατεία Αριστοτέλους, μέχρι να ξεκινήσουν το μακρύ ταξίδι τους για την Ειδομένη του Κιλκίς και από εκεί για τα σύνορα της χώρας με την ΠΓΔΜ.
Πολλοί από τους πρόσφυγες είναι μικρά παιδιά που μεγαλώνουν στην κυριολεξία στον δρόμο σε ένα ατελείωτο ταξίδι με βάρκες και με τα πόδια λόγω του πολέμου στην χώρα τους αλλά και της ευρωπαϊκής νομοθεσίας που τους αναγκάζει να βρίσκονται υπό έναν συνεχή διωγμό.
Εδώ και λίγες μέρες που έγινε εντονότερα αντιληπτό το φαινόμενο οι πρόσφυγες να ζουν χωρίς τα στοιχειώδη στα πλακάκια της πλατείας, μια ομάδα ανθρώπων άρχισε μέσω του Facebook και του twitter να ενεργοποιείται καλώντας τον κόσμο κάθε μεσημέρι να φέρνει φαγητό και είδη υγιεινής.
Παράλληλα μετά από πιέσεις προς το δημοτικό συμβούλιο από τις δημοτικές κινήσεις “Θεσσαλονίκη Ανοιχτή Πόλη” και “Γειτονιές σε δράση” , εγκαταστάθηκαν χθες χημικές τουαλέτες και δόθηκε και παροχή νερού ενώ από αύριο θα διασφαλιστεί και η τροφή μέσω συσσιτίων.
Ο πρόεδρος του Δημοτικού συμβουλίου ζητά ταυτόχρονα από την κυβέρνηση της αξιοποίηση στεγασμένων χώρων του Γ.Σ.Ν 424 που παραμένουν ανενεργοί για την φιλοξενεία των προσφύγων.
Μιλήσαμε με τον Adulguahit 54 χρονών από το Αφγανιστάν. Ζει με την οικογένειά του στο γρασίδια της πλατείας σε μια υπερβολικά μικρή σκηνή που χωράει μετά βίας δύο άτομα. “Φύγαμε από την χώρα μας για να βρούμε περισσότερη ασφάλεια να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας. Στο Αφγανιστάν υπάρχει τεράστιο πρόβλημα με τους Ταλιμπάν και η ζωή μας βρισκόταν σε κίνδυνο. Ταξιδέψαμε από το Ιράν στην Τουρκία από εκεί στην Μυτιλίνη διανύοντας τεράστιες αποστάσεις με τα πόδια. Στο καράβι ήμασταν περίπου πενήντα άτομα” διηγείται.
«Το ότι φύγαμε από μια άσχημη κατάσταση μας έκανε αρχικά χαρούμενους, δεν ξέραμε τι θα συναντήσουμε στον δρόμο. Οδηγός μας η επιθυμία να πάνε τα παιδιά μας σε ένα σχολείο στις χώρες της Β. Ευρώπης όπου ίσως μας δώσουν κάποια σημασία και ζήσουμε νόμιμα. Γνωρίζουμε σε ποια κατάσταση βρίσκεται η Ελλάδα, ούτε εδώ δεν υπάρχει μέλλον, και για τον λόγο αυτό κανείς σχεδόν από όσους μένουμε προσωρινά στην πλατεία Αριστοτέλους δεν θέλει να παραμείνει εδώ. Αύριο θα ξεκινήσουμε και εμείς για τα σύνορα”
Όλοι τους έχουν πληρώσει αδρά τους διακινητές, και ο τιμοκατάλογος ποικίλλει ανάλογα με την χώρα που θέλει κανείς να φτάσει. 3.000 ευρώ για Γερμανία, 4.000 ευρώ για Αυστρία κ.λ.π.
Σήμερα το μεσημέρι υπήρξε μια αυθόρμητη συνάντηση ανθρώπων που έμαθαν για τις ανάγκες των προσφύγων μέσω του twitter και έφτασαν στη 1μ.μ. στο σημείο φέρνοντας ρούχα και μαγειρεμένο φαγητό ενώ το απόγευμα συλλογικότητες της πόλης που είχαν συγκεντρώσει είδη πρώτης ανάγκης επισκέφθηκαν την πλατεία και τα παρέδωσαν στους πρόσφυγες.
Την πρωτοβουλία αυτή ξεκίνησε ο Craig Wherlock, καθηγητής αγγλικών και φωτορεπόρτερ. «Περνούσα από την πλατεία και τους έβλεπα. Αυτό συμβαίνει εδώ και έναν μήνα. Οικογένειες με μικρά παιδιά, άλλοτε τριάντα άτομα που το βράδυ αυξάνονται μέχρι και 100. Τα Σαββατοκύριακα η κίνηση είναι πάντα μεγαλύτερη, εξαρτάται από το πότε φτάνει πλοίο από την Μυτιλίνη στον Πειραιά απ`όπου ξεκινούν για να έρθουν εδώ» μας λέει ο Craig.
«Πήρα έτσι μια μέρα την πρωτοβουλία να το αναρτήσω στα social media και έτσι μαζευτήκαμε μέσα σε τέσσερις μέρες περισσότερα από δέκα άτομα που φέρνουν πράγματα. Ακόμη όμως υπάρχουν πολλές ανάγκες και κυρίως είδη υγιεινής, σαπούνι, pampers για τα μικρά παιδιά» συνεχίζει καταλήγοντας:
«Ζούμε σε μια εποχή τρέλας. Σκέψου ότι όλοι αυτοί οι πρόσφυγες ξοδεύουν χιλιάδες ευρώ τα οποία πηγαίνουν στους διακινητές για να ταξιδέψουν από την Τουρκία μέχρι την Γερμανία για μια απόσταση που εμείς με το αεροπλάνο θα την πληρώναμε τριάντα -πενήντα ευρώ. Ξοδεύουν μια ολόκληρη ζωή για να κάνουν ένα ταξίδι στον 21ο αιώνα. Ουσιαστικά ο ρατσισμός τροφοδοτεί με άπειρα χρήματα το κύκλωμα του trafficking ενώ οι πρόσφυγες συνεχίζουν να ταξιδεύουν χωρίς έγγραφα διακινδυνεύοντας την ζωή τους.»
Η νομοθεσία που υπάρχει μετατρέπει την ζωή των προσφύγων σε ένα διαρκές μαρτύριο αλλά δεν καταφέρνει ποτέ να τους σταματήσει από το να πασχίζουν να ταξιδέψουν για να βρουν μια καλύτερη ζωή.
Σταυρούλα Πουλημένη
