Από την εφημερίδα dinamopress.it
μετάφραση: Βαρβάρα Κυριλλίδου
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Στρασβούργου καταδίκασε την Ιταλία για τα γεγονότα στο Ντίατζ. Εκείνη τη νύχτα, κατά τη διάρκεια της επίθεσης στο σχολείο της Γένοβας «έγιναν βασανιστήρια», αλλά στην Ιταλία, η νομοθεσία για την τιμωρία των βασανιστηρίων απουσιάζει. Οι υπεύθυνοι έμειναν ατιμώρητοι ενώ οι διαδηλωτές καταδικάστηκαν για «καταστροφές και λεηλασίες».
Δεκατέσσερα χρόνια μετά τα γεγονότα στο Ντίατζ το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Στρασβούργου καταδίκασε την Ιταλία για βασανιστήρια. Αιτία στάθηκαν τα όσα διαπράχτηκαν από τους αστυνομικούς που έκαναν έφοδο στο σχολείο της Γένοβας την νύχτα ανάμεσα στις 21 και 22 Ιουλίου του 2001, μετά το τέλος των διήμερων διαδηλώσεων ενάντια στην Σύνοδο των G8: είχαν «τιμωρητική πρόθεση και σκοπό την αντεκδίκηση, ήθελαν την ταπείνωση των θυμάτων και την πρόκληση ηθικών και φυσικών βλαβών σε αυτά».
Το δικαστικό σώμα αποφάνθηκε ομόφωνα πως υπήρξε παραβίαση του άρθρου 3 της Συνθήκης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που αναφέρεται στην «απαγόρευση κάθε βασανιστηρίου και ταπεινωτικής και απάνθρωπης μεταχείρισης».
Η ετυμηγορία οφείλεται στην προσφυγή που κατέθεσε ενώπιον του δικαστηρίου ο Αρνάλντο Τσεστάρο, ένας διαδηλωτής που την κατά την περίοδο των γεγονότων ήταν 62 ετών και βρισκόταν στο σχολείο την ώρα της επίθεσης των αστυνομικών. Ο άνθρωπος αυτός υπέστη, όπως και πολλοί άλλοι την βίαιη καταστολή των δυνάμεων της τάξης, που με την είσοδό τους εξαπέλυσαν λυσσαλέα επίθεση στα άτομα που κοιμόντουσαν μέσα στο Ντίατζ. Ο Τσεστάρο υποφέρει μέχρι σήμερα εξ αιτίας των επιπτώσεων. Το ιταλικό κράτος υποχρεούται να του καταβάλλει, ως αποζημίωση, 45.000 ευρώ.
Στους αστυνομικούς που φέρουν την ευθύνη των ξυλοδαρμών δεν μπορούν να απαγγελθούν κατηγορίες για το αδίκημα των βασανιστηρίων επειδή στην Ιταλία υπάρχει «νομικό κενό» σχετικά με αυτό και «έλλειψη επαρκούς νομοθεσίας». Με άλλα λόγια, το αδίκημα των βασανιστηρίων δεν υπάρχει ως περίπτωση εντός του Ποινικού Κώδικα στην Ιταλία.
Η έγκληση του Δικαστηρίου επαναφέρει στην επικαιρότητα τον νόμο που κατατέθηκε πρόσφατα στη βουλή με λαϊκή πρωτοβουλία, χάρη στις υπογραφές χιλιάδων ατόμων με σκοπό την εισαγωγή του αδικήματος των βασανιστηρίων στον Ποινικό Κώδικα. Σαφώς δεν αρκεί μόνο ένας νόμος για να αποφευχθεί άλλο ένα Ντίατζ, αλλά σίγουρα θα αποτελούσε ένα βήμα μπροστά.
Με απόσταση δεκατεσσάρων χρόνων από το «μεξικάνικο σφαγείο», όπως είχε τότε χαρακτηριστεί, καταφτάνει μια ετυμηγορία που πιστοποιεί αυτό και μόνο που τα κινήματα είχαν διατυπώσει στην συλλογική μνήμη της Ιταλίας. Το καθεστώς ατιμωρησίας που απολάμβαναν, σε όλα τα επίπεδα, τα όργανα επιβολής της τάξης είναι ακριβώς αυτό που τους επέτρεψε να σκοτώνουν, να ξυλοκοπήσουν, να έχουν παραβατική συμπεριφορά τα προηγούμενα χρόνια στη Γένοβα, τόσο στους δρόμους όσο και στις φυλακές. Ενώ οι μοναδικοί που πλήρωσαν για εκείνες τις μέρες της Γένοβας ήταν μοναχά μια χούφτα διαδηλωτές, ορισμένοι από τους οποίους υποχρεώθηκαν σε φυλάκιση με την χρήση, στην κυριολεξία, προσχηματικών κατηγοριών, όπως αυτές της καταστροφής και της λεηλασίας.