Η ιδέα για να ανέβει το «Κόκκινο» στη Θεσσαλονίκη γεννήθηκε κάπου στα μέσα του 2009 και από τότε, μέχρι πριν από ένα χρόνο ακριβώς, συζητήθηκε ξανά και ξανά και ξανά από την αρχή, όπου μπορείτε να φανταστείτε, κυρίως εκεί που χτυπούσε η ανάγκη για να υπάρξει, για να ακουστεί, ένα αριστερό ραδιόφωνο στην πόλη και όσο μακρύτερα στην Κεντρική Μακεδονία.
Σχέδια έγιναν ενώ περπατούσαμε μαζί με απεργούς στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, ενώ διαδηλώναμε στις πλαγιές του Κάκαβου, ενώ παρακολουθούσαμε συνελεύσεις απολυμένων, ενώ τρέχαμε σε γειτονιές και όπου αλλού υπήρχαν άνθρωποι που ήθελαν κάτι να πουν και σχεδόν κανένας, ουσιαστικά κανένα μέσο μαζικής ενημέρωσης, δεν τους άκουγε. Κι όλα αυτά ακούγοντας συνέχεια, από το διαδίκτυο, το μητρικό μας «Κόκκινο» της Αθήνας και συζητώντας για το τι εκπομπές θα μπορούσαμε να στήσουμε, με ποιους ανθρώπους, με τι χρήματα και μέσα.
Από το καλοκαίρι του 2013 ανεβάσαμε ρυθμούς και με βάση το παλιό γραφειάκι του alterthess.gr προετοιμάσαμε μεθοδικά (λέμε…) την ώρα και τη στιγμή που θα καθόμασταν μπροστά στο μικρόφωνο και θα λέγαμε «Ακούτε Κόκκινο από τη Θεσσαλονίκη!».
Με τη -χωρίς φειδώ -βοήθεια από το μητρικό μας «Κόκκινο» και την προσωπική συμβολή του Κώστα Αρβανίτη και του Παναγιώτη Χούντα, τα κομμάτια της εικόνας άρχισαν να μπαίνουν στη θέση τους και στις 17 Νοέμβρη του 2013 το «Κόκκινο» εξέπεμψε, αναμεταδίδοντας το πρόγραμμα της Αθήνας, στους 93,4 για τη Θεσσαλονίκη και το μεγαλύτερο μέρος της Κεντρικής Μακεδονίας.
Με τον Κώστα και τον Παναγιώτη πάντα δίπλα μας μπήκαμε σε μία μεγάλη παραζάλη ώστε στις 29 Γενάρη του 2014 να ήταν όλα έτοιμα στο νέο μας… σπίτι, στο κέντρο – κέντρο της Θεσσαλονίκης, στην Καρόλου Ντηλ 20. Και ήταν και αυτό έγινε γιατί υπήρξαν άνθρωποι που παράτησαν τα πάντα, που ξενύχτησαν δουλεύοντας, που το τελευταίο βράδυ κοιμήθηκαν μία – δύο ώρες πάνω στις μοκέτες που οι ίδιοι κουβάλησαν και τοποθέτησαν στο στούντιο μας, ένα πραγματικό κουκλί…
Αυτό που συνέβη εκείνη τη μέρα, πριν από ένα χρόνο ακριβώς, είναι δύσκολο να σας το δείξω σε αυτό το κείμενο, αυτό που ζήσαμε ήταν πάρα πολύ έντονο, ο κόσμος, τα αισθήματα, η συμπαράσταση, η αγάπη και η αλληλεγγύη, για να το περιγράψω χτυπώντας το πληκτρολόγιο.
Αυτό που συνέβη πριν από ένα χρόνο ήταν αυτό που μας βοήθησε στη συνέχεια για να τα βγάλουμε πέρα κάθε μέρα μέχρι και σήμερα, για να ξεπεράσουμε τα πάμπολλα προβλήματα που βρήκαμε μπροστά μας, για να αναμετρηθούμε με τις αδυναμίες και την απειρία μας, για να είμαστε κοντά και μέσα σε όλα τα κινήματα, μαζί με τους ανθρώπους που, κυριολεκτικά, ποδοπατήθηκαν από πολύ κακές κυβερνήσεις και πολιτικές, για να μας έρθουν, το Μάιο, τα πρώτα – πολύ καλά! – ποσοστά ακροαματικότητας, για να δώσουμε από την πρώτη γραμμή τη μάχη κατά της ιδιωτικοποίησης της ΕΥΑΘ και για να κινητοποιηθούν οι πολίτες, παντού, κατά του ΤΑΙΠΕΔ, για να παρουσιάσουμε και να συζητήσουμε το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και όλα τα προβλήματα της πόλης και της ευρύτερης περιοχής, για να μπορέσουμε να τα ξαναβρούμε μετά από τον κάθε ένα καυγά μας, για να μαζέψουμε τα πράγματα που έπεσαν κάτω και να ηρεμήσουμε τον Βάγγο, το σκύλο μας, που τρομάζει κάθε φορά που κάποιος (βασικά ο υπογράφων) χτυπάει το χέρι του στο γραφείο ή που κλείνει με δύναμη μία πόρτα.
Το «Κόκκινο» της Θεσσαλονίκης είναι πολλά πράγματα, όλοι και όλες που βρίσκονται μπροστά και πίσω από τα μικρόφωνα του, η Συνέλευση των Φίλων μας, που χωρίς αυτούς θα είχαμε κάνει πολύ λιγότερα πράγματα, οι υποστηρικτές μας που χωρίς δεύτερη σκέψη, και αφήνοντας απλήρωτους λογαριασμούς και νοίκια, έσπευσαν να μας βοηθήσουν οικονομικά τώρα που πάθαμε τη μεγάλη τη ζημιά με τον πομπό στο Χορτιάτη και φυσικά όλοι και όλες οι ακροατές και οι ακροάτριες μας που χωρίς αυτούς και αυτές δεν θα ήμασταν τίποτα. Τι άλλο… συνεχίζουμε!
Θεόφιλος Σιχλετίδης
Credit: Konstantinos Tsakalidis / SOOC