Συνέντευξη με τον Θεόδωρο Ζδούκο, υποψήφιο ΣΥΡΙΖΑ Β’ Θεσσαλονίκης.
Ποια είναι η πιο κρίσιμη λέξη σήμερα στο πολιτικό σου λεξιλόγιο;
Θα έλεγα αντίσταση και αλληλεγγύη. Δεν ξέρω ποια μπροστά από την άλλη. Αντίσταση χωρίς αλληλεγγύη είναι άτεχνη άμυνα, αλληλεγγύη χωρίς αντίσταση είναι πολιτικά ανώδυνη για τους κυρίαρχους.
Γιατί πολιτεύεσαι;
Για να υπάρξουν κάποιες καθαρές φωνές μέσα στη Βουλή, ασυμβίβαστες πάνω σε μερικά ζητήματα και ιδίως πάνω στο θέμα της περίθαλψης και της πρόσβασης όλων, με το οποίο και ασχολούμαι όλα αυτά τα τελευταία χρόνια. Να υπάρξει πραγματικά ένα ΕΣΥ για όλους, ποιοτικό, αποτελεσματικό και δωρεάν. Ταυτόχρονα, για να υπάρχει μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ μια ριζοσπαστική, μαχητική γραμμή στο σύνολο της πολιτικής του, που να συγκρούεται πραγματικά με τα συμφέροντα σε κάθε επίπεδο.
Ο πολιτικός λόγος του ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά παραπέμπει κυρίως στην προσπάθεια για μια νέα διαπραγμάτευση. Εάν αυτή η προσπάθεια δεν φέρει τα αποτελέσματα που θα θέλατε, τι κάνετε μετά;
Η γνώμη μου είναι πως θα έπρεπε να επεξεργαστούμε ένα σχέδιο διευρυμένης αναδιανομής εισοδήματος στην Ελλάδα. Πολιτικά σε αυτό είμαι ταγμένος. Εάν δεν καταφέρουμε να διαπραγματευτούμε στα πλαίσια του δανεισμού μία σύμβαση με ταυτόχρονη μείωση του χρέους, τότε θα πρέπει να γίνει ακόμη πιο επιθετική η πολιτική ανατροπής στα θέματα της ηγεμονίας του κεφαλαίου μέσα στην ελληνική κοινωνία και την άνιση συσσώρευση πλούτου μέσα στην Ελλάδα. Δεν βλέπω άλλη λύση.
Αν η λιτότητα ήταν δίκαιη, δηλαδή αν εφαρμοζόταν μια πολιτική λιτότητας που δεν εντείνει την ανισότητα, όπως αυτή που ακολουθείται τώρα, θα ήσασταν υπέρ της;
Αν για μικρό διάστημα χρειάζονταν να συμπιεστούν εισοδήματα ενός κομματιού υψηλότερα αμειβόμενων εργαζομένων για να ενισχυθεί η θέση των πιο φτωχών στρωμάτων και αν αυτό συνδυαζόταν με αναδιανομή εις βάρος των πλουσίων μπορεί να συζητηθεί και να γίνει αποδεκτό για κάποιο χρονικό διάστημα. Βέβαια, θα ήμουν υπέρ αν ήταν πραγματικά η μόνη λύση και εφόσον εξασφαλίζονται τα πεδία του κοινωνικού λεγόμενου μισθού, δηλαδή πρόσβαση στην Υγεία, στην Παιδεία, στις συγκοινωνίες και σε όλες τις βασικές λειτουργίες που εξασφαλίζουν στοιχειωδώς την αξιοπρέπεια του πολίτη.
Αποδέχεσαι τη διάκριση μεταξύ καλώς νοούμενων δικαιωμάτων και κακώς εννοούμενων κεκτημένων;
Ναι βέβαια την αποδέχομαι. Συνήθως τα κεκτημένα είναι αποτέλεσμα συντεχνιακών διεκδικήσεων και δεν είναι απαραίτητα κοινωνικά δίκαια. Τόσα χρόνια στους συνδικαλιστικούς αγώνες πάντα ήμουν ενάντια στις συντεχνιακές λογικές, ακόμη και αν αυτές είχαν την αγωνιστική τους εκδοχή. Προάσπιζα πάντα τη Δημόσια Περίθαλψη ως καθολικό δικαίωμα και μέσα από αυτό έβλεπα την αναβάθμιση της θέσης των εργαζομένων. Ειδικά, τα τελευταία χρόνια με την εμπειρία των αποκλεισμών είναι αδιανόητη η ανοχή σε κακώς εννοούμενα κεκτημένα. Από την άλλη βέβαια, να μη ξεχνάμε ότι η επίθεση στα δικαιώματα περνάει πολλές φορές μέσα από την επίθεση στα κεκτημένα. Χρησιμοποιούν πολλές φορές την έξωθεν απαξία των συντεχνιών στην κοινωνία, όχι για να χτυπήσουν την συντεχνιακή λογική, αλλά για να αμφισβητήσουν ιδεολογικά και τελικά να ακυρώσουν το δικαίωμα. Αυτό, ειδικά στον χώρο της Υγείας, παίχτηκε πολλές φορές.