Κατά καιρούς γίνεται μεγάλη συζήτηση σχετικά με το κατά πόσο επιτυχημένο είναι το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, στη… δίνη του οποίου βρίσκεται η ελληνική κοινωνία και οικονομία από το 2010. Ανεξάρτητα από πολιτικές και ταξικές υποκειμενικότητες, υπάρχει ένα σημείο αυτού του προγράμματος το οποίο εντελώς αντικειμενικά μπορεί να χαρακτηριστεί ως απόλυτα πετυχημένο, μόνο που δεν αφορά κάποιο δημοσιονομικό στόχο, αλλά τη μείωση του μοναδιαίου κόστους εργασίας αποκλειστικά μέσα από το «εργαλείο» της μείωσης των μισθών.
Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία του ΙΚΑ, που αφορούν τον Ιανουάριο του 2014 ο μέσος μισθός στην Ελλάδα, μιλάμε για τους μεικτούς μισθούς στον ιδιωτικό τομέα εργαζομένων με πλήρη απασχόληση, ανήλθε σε 1.276 ευρώ, δηλαδή σε 17.864 σε ετήσια βάση, παρουσιάζοντας μείωση κατά 10,62% σε σχέση με τον Ιανουάριο του 2013. Μιλάμε δηλαδή, με εντελώς επίσημα στοιχεία, για μισθούς… Κροατίας, που σύμφωνα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης βρίσκονται, σε ετήσια βάση, στα 17.478 ευρώ. Υποθέτω ότι πολλοί και πολλές αναγνώστες και αναγνώστριες θα αναρωτιούνται για το που ακριβώς δίνει ο ιδιωτικός τομέας μισθούς, έστω μικτά, των 1.276 ευρώ.
Πράγματι, τα στοιχεία του ΙΚΑ μας δίνουν μία εικόνα «μέσο όρου», πάντα για αυτούς και αυτές που έχουν πλήρη απασχόληση, η οποία όμως δεν είναι και τόσο πραγματική. Με βάση τη μεθοδολογία που ακολουθούσε η επιστημονική έρευνα του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ – το οποίο ΙΝΕ, παρεμπίπτοντος, κινδυνεύει εξαιτίας άστοχων επιλογών της ηγεσίας της Συνομοσπονδίας να μετατραπεί σε… ΚΕΚ – ο πραγματικός μέσος μισθός, ο διάμεσος, προκύπτει αν βγάλουμε από το μέσο όρο το 5 με 10% των υψηλόμισθών, που κατά κύριο λόγο είναι διευθυντικά στελέχη μεγάλων επιχειρήσεων, τραπεζών, και πολυεθνικών εταιριών. Έτσι, με βάση τα στοιχεία της περιόδου 2009 – 2010, ενός ο μέσος μισθός ήταν στα 1.950, ο πραγματικός μέσος μισθός, ο διάμεσος, ήταν στα 1.550 ευρώ, πάντα μικτά, με τον οποίο αμειβόταν περίπου το 50% των εργαζομένων με πλήρη απασχόληση. Και αυτό πάει να πει πως αν η μείωση στο μέσο μισθό, μεταξύ 2010 και 2014, ήταν 674 ευρώ, τότε μία αντίστοιχη μείωση πρέπει να υπάρχει και στον πραγματικό μέσο μισθό, το διάμεσο, που είναι πολύ πιθανό να βρίσκεται κάπου κοντά στα 900 ευρώ, πάντα μικτά και πάντα για εργαζόμενους με πλήρη απασχόληση.
Το «δεν έτυχε πέτυχε» δεν έχει να κάνει μόνο με το πώς λειτουργεί σε βάρος των μισθών μία παγκόσμια οικονομική κρίση, αλλά και πολύ συγκεκριμένα με τις νομοθετικές παρεμβάσεις των ελληνικών κυβερνήσεων κατά τη διάρκεια αυτής της κρίσης, κυρίως με αυτές του 2012 που αφορούσαν τη μείωση του κατώτερου μισθού και περισσότερο κυρίως την καταστροφή του μηχανισμού που παρήγαγε κλαδικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας (μετενέργεια, προσφυγή στον ΟΜΕΔ και άλλα) μέσα από τις οποίες προέκυπτε και ο διάμεσος μισθός.
Το, ας πούμε, εντυπωσιακό αυτής της πορείας καταστροφής των μισθών και του βιοτικού επιπέδου του κόσμου της εργασίας είναι οι προκαθορισμένοι στόχοι του μεσοπρόθεσμου προγράμματος για την ελληνική οικονομία, ότι δηλαδή τον Ιανουάριο του 2015 θα πρέπει από τους μισθούς Κροατίας να μετακινηθούμε σε μισθούς Τσεχίας, δηλαδή στα 14.493 ευρώ σε ετήσια βάση. Νομίζω πως αυτή είναι μία… συμφωνία που μπορούμε να μη την κρατήσουμε.
Θεόφιλος Σιχλετίδης, δημοσιογράφος στο «Κόκκινο 93,4»