Το χειμώνα του 1990 στις κινηματογραφικές αίθουσες ανέβηκε η ταινία «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών», μία ταινία ύμνος στη ζωή, στην ποίηση και στο να… αδράξουμε τη μέρα, μία ταινία που τελείωνε με την αυτοκτονία ενός εφήβου που ήθελε να ζήσει κάτι άλλο από αυτό που σχεδίαζε γι’ αυτόν ο υπερσυντηρητικός πατέρας του.
Αν και δεν έχει καταγραφεί στην, σχετικά πρόσφατη, ιστορία των κοινωνικών κινημάτων, η ταινία, όπου πρωταγωνιστούσε ο Ρόμπιν Ουίλιαμς, υποδυόμενος έναν «διαφορετικό» καθηγητή της αγγλικής λογοτεχνίας, πυροδότησε τις συνειδήσεις των δεκαεπτάχρονων εκείνης της εποχής, που τελείωναν το λύκειο και που μπήκαν στο τριπ να ζήσουν μία ζωή διαφορετική από αυτή που σχεδίαζε γι’ αυτούς μία υπερσυντηρητική κυβέρνηση. Η ταινία, «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών», ήταν μια γέφυρα με την οποία κατορθώσαμε, εμείς οι από τότε… ειδικοί στις αντιστάσεις, να επικοινωνήσουμε με τα υπόλοιπα παιδιά, καθώς έδειχνε μία άλλη, ανθρώπινη και ποιητική, αντίληψη για το σχολείο και για τα χρόνια της εφηβείας μας.
Και κάπως έτσι τα καταφέραμε και δείξαμε στους, πράγματι, υποταγμένους γονείς μας το… μεγαλείο των παιδιών τους, που έφερε στα πρόθυρα του γκρεμού μία πανίσχυρη και ελεεινή κυβέρνηση, που για να λυγίσει τον αγώνα των δεκαεξάχρονων και των δεκαεπτάχρονων, που, όντως, γαμούσαν τα λύκεια, δεν δίστασε να κινητοποιήσει τον παρακρατικό μηχανισμό των δολοφόνων της κομματικής νεολαίας της.
Ο Ρόμπιν Ουίλιαμς, με την εξαιρετική ερμηνεία του, είναι αλήθεια πως αποτέλεσε πηγή έμπνευσης και για πολλούς από τους εκπαιδευτικούς της εποχής, καθώς τους έδειξε έναν άλλο δρόμο, έναν άλλο ρόλο, πέρα από αυτόν του δεξιού αυταρχισμού και της πασοκικής αδιαφορίας. Είναι πολύ πιθανό, ακόμα, να επηρέασε πολλά παιδιά εκείνης της εποχής στο να επιλέξουν τη δουλειά του εκπαιδευτικού, ελπίζοντας πως θα κατάφερναν το σύστημα της διδασκαλίας να πάψει να είναι η διδασκαλία του συστήματος.
Αυτά μου ήρθαν στο μυαλό και είπα να σου τα γράψω, όταν το πρωί της Τρίτης διάβασα για την αυτοκτονία του Ρόμπιν Ουίλιαμς, ενός ανθρώπου με μεγάλο ταλέντο, ενός μεγάλου κωμικού, ίσως του μεγαλύτερου της γενιάς του, που όπως όλοι οι μεγάλοι κωμικοί κρατούσε για τον εαυτό του πάρα πολλές στεναχώριες. Αυτά και το Leaves of Grass του Walt Whitman, αλλά και ότι το χωρίς φόβο ταξίδι μας συνεχίζεται.
Θεόφιλος Σιχλετίδης, δημοσιογράφος στο «Κόκκινο 93,4»