Η ιδέα πως το Ισραήλ είναι σε άμυνα απέναντι σε απρόκλητες επιθέσεις είναι παράλογη. Άνθρωποι που ζουν υπό κατοχή έχουν το δικαίωμα να αντιστέκονται
του Seumas Milne.
Για τρίτη φορά σε πέντε χρόνια, η τέταρτη μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη παγκοσμίως έχει προβεί σε πλήρους κλίμακας ένοπλη επίθεση σε μία από τις πιο υποβαθμισμένες και πιο συνωστισμένες περιοχές της. Απ’ όταν ξεκίνησε να βομβαρδίζεται η Λωρίδα της Γάζας από το Ισραήλ, λίγο περισσότερο από μια βδομάδα πριν, περισσότεροι από 200 Παλαιστίνιοι έχουν σκοτωθεί. Σχεδόν το 80% των νεκρών είναι άμαχοι και από αυτούς ποσοστό μεγαλύτερο του 20% είναι παιδιά.
Περίπου 1.400 άνθρωποι έχουν τραυματιστεί και 1.255 σπίτια Παλαιστινίων έχουν καταστραφεί. Μέχρι στιγμής, τα παλαιστινιακά πυρά έχουν σκοτώσει έναν Ισραηλινό στην άλλη πλευρά των συνόρων, καθιστώντας την αποκλεισμένη Γάζα τη μεγαλύτερη υπαίθρια φυλακή παγκοσμίως.
Όμως, αντί να απαιτείται η παύση της εκστρατείας συλλογικής τιμωρίας των πολιτών σε έδαφος που εξακολουθεί να είναι παράνομα κατεχόμενο, οι δυτικές δυνάμεις κατηγορούν τα θύματα επειδή αντιστέκονται. Αν δεν ήταν οι ρουκέτες που εξαπολύει η Χαμάς από τη Γάζα, επιμένουν, όλη αυτή η αιματοχυσία θα τελείωνε.
“Καμία χώρα στον κόσμο δεν θα ανεχόταν μια βροχή πυραύλων που έρχεται από εκτός συνόρων να σφυροκοπεί τους πολίτες της” δήλωσε ο Μπάρακ Ομπάμα και την άποψή του αναπαρήγαγαν τα μέσα ενημέρωσης. Δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει πως κράτη που έχουν έχουν εισβάλει και καταλάβει μια σειρά από αραβικές και μουσουλμανικές χώρες κατά την τελευταία δεκαετία υποστηρίζουν μια άλλη δύναμη κατοχής την οποία χρηματοδοτούν και οπλίζουν.
Αλλά η ιδέα ότι το Ισραήλ απαντά σε ένα χαλάζι πυραύλων που έρχεται από τον ουρανό ξεπερνά κάθε φαντασία ως αφήγηση. Στην πραγματικότητα, μετά τη συμφωνία που έδωσε τέλος στην προηγούμενη επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα το 2012, η ρίψη ρουκετών από τη Γάζα έχει πέσει στο χαμηλότερο επίπεδο των 12 τελευταίων ετών.
Η πιο πρόσφατη βία υποτίθεται ότι προκλήθηκε από την απαγωγή και τη δολοφονία τριών Ισραηλινών εφήβων στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη, τον Ιούνιο, για τις οποίες η Χαμάς αρνήθηκε την ευθύνη. Αλλά η προέλευσή της βρίσκεται σαφώς στην κατάρρευση των συνομιλιών (με χορηγό τις ΗΠΑ) για την οριστική διευθέτηση της ισραηλινο-παλαιστινιακής σύγκρουσης την άνοιξη.
Ακολούθησε ο σχηματισμός μιας «κυβέρνησης εθνικής συμφιλίωσης» από τη Φατάχ και τη Χαμάς, των οποίων η διαίρεση αποτελεί βασικό πυλώνα της πολιτικής του Ισραήλ και των ΗΠΑ. Οι ισραηλινές επιδρομές και δολοφονίες στη συνέχεια κλιμακώθηκαν, συμπεριλαμβανομένων των επιθέσεων κατά Παλαιστινίων αμάχων από ένοπλους έποικους της Δυτικής Όχθης. Τον Μάιο, δύο Παλαιστίνιοι έφηβοι δολοφονήθηκαν από τον ισραηλινό στρατό, αλλά δεν ενδιαφέρθηκε σχεδόν κανείς εκτός συνόρων.
Είναι πια σαφές πως η κυβέρνηση του Ισραήλ ήξερε από την αρχή πως οι έφηβοι που απήχθησαν είχαν σκοτωθεί μέσα σε λίγες ώρες. Αλλά η είδηση θάφτηκε, ενώ η καμπάνια BringBackOurBoys (φέρτε πίσω τα αγόρια μας) εντάθηκε μαζί με την καταστολή της Χαμάς στη Δυτική Όχθη.
Περισσότεροι από 500 ακτιβιστές συνελήφθησαν και περισσότεροι από 6 σκοτώθηκαν – μαζί με έναν Παλαιστίνιο έφηβο που τον έκαψαν ζωντανό οι έποικοι. Ο Μπενιαμίν Νετανιάχου στόχευε να δώσει σήμα πως όποια συμφωνία κι αν υπέγραψε η Χαμάς με τον Μαχμούντ Αμπάς δεν θα γινόταν ποτέ αποδεκτή από το Ισραήλ.
Η Γάζα δεν είχε καμία σχέση με την απαγωγή, αλλά οι επιθέσεις του Ισραήλ στη Λωρίδα σκότωσαν ακτιβιστές της Χαμάς. Ήταν αυτές οι δολοφονίες και η καμπάνια της Δυτικής Όχθης που οδήγησαν τη Χαμάς να επαναλάβει τις επιθέσεις με ρουκέτες – και αυτό με τη σειρά του οδήγησε το Ισραήλ να προχωρήσει στον καταστροφικό βομβαρδισμό.
Η Χαμάς τώρα κατηγορείται επειδή αρνήθηκε να κάνει δεκτό το σχέδιο εκεχειρίας που μαγείρεψε ο Νετανιάχου και ο σύμμαχός του, ο Αιγύπτιος πρόεδρος Αλ Σίσι, που έριξε από την εξουσία τη Μουσουλμανική Αδελφότητα (αδερφή οργάνωση της Χαμάς) πέρυσι και από τότε έχει εντείνει την 8ετή πολιορκία της Γάζας.
Έχοντας όμως ήδη υποφέρει πολύ, πολλοί κάτοικοι της Γάζας θεωρούν ότι δεν πρέπει να συμφωνηθεί άλλη ανακωχή χωρίς την άρση του παράνομου αποκλεισμού που έχει οδηγήσει την πείνα και στην ανέχεια τη Λωρίδα, με αποτέλεσμα ο πληθυσμός να ζει σαν σε φυλακή.
Όπως το θέτει ο ανεξάρτητος Παλαιστίνιος βουλευτής Μουσταφά Μπαργκούτι, η πρόταση της Αίγύπτου ήταν ένα “παιχνίδι” που θα χρησιμοποιηθεί από το Ισραήλ για να κλιμακώσει τον πόλεμο. Μια ιδέα του τι πρόκειται να συμβεί έδωσε ο Ισραηλινός υποστράτηγος Ορέν Σατσόρ που εξήγησε: “Aν σκοτώσουμε τις οικογένειες τους, θα φοβηθούν”.
Η ιδέα πως το Ισραήλ αμύνεται απέναντι σε απρόκλητες επιθέσεις είναι ένας παραλογισμός. Παρά την απόσυρση των εποικισμών και των βάσεων του Ισραήλ το 2005, η Γάζα παραμένει υπό κατοχή τόσο στην πραγματικότητα όσο και στη βάση της παγκόσμιας νομοθεσίας, τα σύνορά της, οι ακτές της, οι πόροι, ο εναέριος χώρος και η παροχή ενέργειας ελέγχονται από το Ισραήλ.
Οπότε, οι Παλαιστίνιοι της Γάζας είναι ένας λαός υπό κατοχή, όπως εκείνοι στη Δυτική Όχθη που έχουν το δικαίωμα να αντισταθούν, με τη βία αν το επιλέξουν, αλλά όχι να στοχεύουν κατά αμάχων. Αλλά το Ισραήλ δεν έχει το δικαίωμα στην αυτοάμυνα σε περιοχές που έχει καταλάβει παράνομα. Αντίθετα έχει υποχρέωση να αποσυρθεί. Αυτή η κατοχή, που υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους της, κλείνει τώρα 48 χρόνια. Οι περισσότεροι από τους 1,8 εκατομμύρια Παλαιστίνιους που υπομένουν τον συνεχή βομβαρδισμό της Γάζας είναι οι ίδιοι πρόσφυγες ή οι απόγονοί τους, οι οποίοι εκδιώχθηκαν ή έφυγαν από πόλεις όπως η Τζάφα 66 χρόνια πριν, όταν ιδρύθηκε το Ισραήλ.
Δεν μπορεί να υποστηριχθεί σοβαρά ότι η άρνηση του Ισραήλ να αποχωρήσει από την περιοχή όπου τα Ηνωμένα Έθνη ψήφισαν για τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους το 1947 οφείλεται στο γεγονός ότι οι Παλαιστίνιοι ρίχνουν ρουκέτες. Άλλωστε, ήταν κατά την περίοδο της αδράνειας πέρυσι που η κυβέρνηση του Ισραήλ απέρριψε το σχέδιο των ΗΠΑ για λύση δύο κρατών – και ενέτεινε τον παράνομο εποικισμό. Όπως κατέστησε σαφές ο Νετανιάχου αυτή την εβδομάδα, δεν μπορεί να υπάρξει «οποιαδήποτε συμφωνία στην οποία θα παραιτηθούμε από τον έλεγχο ασφαλείας» της Δυτικής Όχθης.
Άρα μένουμε με τη λύση του ενός κράτους που θα λειτουργεί με εθνικές διαχωριστικές γραμμές σε λογική απαρτχάιντ, στο οποίο μεγάλο μέρος του πληθυσμού δεν θα έχει κανένα δικαίωμα αναφορικά με το ποιος κυβερνά, επ’ αόριστον. Αλλά είναι τρελό να φανταστεί κανείς πως αυτή η επαίσχυντη αδικία θα συνεχίζει χωρίς ένα κλιμακούμενο κόστος για εκείνους που την επιβάλλουν.
Η παλαιστινιακή αντίσταση συχνά δέχεται επικρίσεις πως είναι μάταιη με δεδομένη την γκροτέσκ ανισορροπία δύναμης των δύο πλευρών. Αλλά η Χαμάς, που αντλεί τη στήριξη περισσότερο επειδή περιφρονεί αυτή την ανισορροπία και λιγότερο για τον ισλαμισμό, έχει ενισχυθεί από τα γεγονότα της περασμένης εβδομάδας, καθώς έχει δείξει ότι μπορεί να ανταποδώσει τα χτυπήματα στο Ισραήλ, ενώ ο Αμπάς, εξαρτημένος από μια καταρρέουσα «ειρηνευτική διαδικασία», έχει εξασθενήσει ακόμη περισσότερο.
Οι εκρήξεις της σύγκρουσης είναι σίγουρα σφοδρότερες και συχνότερες. Παρά τις ηρωικές προσπάθειες του Ισραήλ να καθορίσει την αφήγηση, η διεθνής κοινή γνώμη δεν ήταν ποτέ πιο φιλική προς την Παλαιστίνη. Αλλά η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι δεν θα μπει τέλος στην κατοχή του Ισραήλ μέχρι οι Παλαιστίνιοι και οι υποστηρικτές τους να είναι σε θέση να αυξήσουν το τίμημα του κατακτητή, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, και να αλλάξουν την ισορροπία δυνάμεων στο έδαφος.
Πηγή: Η Αυγή