Στα πλαίσια του προεκλογικού διαλόγου το alterthess έθεσε ερωτήσεις σχετικά με το μέλλον της Ευρώπης, τη κρίση στην Ελλάδα, την άνοδο του φασισμού σε υποψήφιους/ες Ευρωβουλευτές ενόψει των εκλογών της 25ης Μαϊου. Η Δάφνη Κατσίμπα, Υποψήφια Ευρωβουλευτής με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ απαντά στο alterthess.gr.
Οι ευρωεκλογές διεξάγονται σε μια κρίσιμη περίοδο όπου η χώρα τελεί υπό το καθεστώς επιτήρησης από την τρόικα, οι ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων ετών προωθούν τη πολιτική της λιτότητας και η κοινωνία μαστίζεται από τη φτώχεια και την ανεργία. Ο συνδυασμός με τον οποίο εσείς επιλέξατε να είστε υποψήφιος τι προτάσσει για την έξοδο από τη κρίση;
Είναι επιτακτική ανάγκη η συγκυβέρνηση και τα μνημονιακά και διαπλεκόμενα δεκανίκια της να καταβαραθρωθούν. Να διωχθούν οι υποτακτικοί της τρόικας που πλειοδοτούν στην ανεργία τη φτώχεια και την εξαθλίωση, στην ισοπέδωση των δικαιωμάτων, χρησιμοποιούν βία και τρομοκρατία εγκολπώνοντας και τους φασίστες, για να επιβάλουν τη βαρβαρότητα.
Πρέπει να καταργηθούν τα μνημόνια και οι δανειακές συμβάσεις. Να γίνει ανατροπή.
Σε ποια κατεύθυνση όμως; Κυβερνητική ή πραγματικά πολική ανατροπή; Με την αναγνώριση του χρέους που το έχουμε χιλιοπληρωμένο στους τοκογλύφους, δεχόμαστε τις δεσμεύσεις αποπληρωμής του. Αυτό σημαίνει ότι για πολλές δεκαετίες είμαστε δεμένοι με τις συμβάσεις και τους όρους αποπληρωμής, δηλαδή διαρκή μνημόνια, επιτήρηση για την εφαρμογή μιας δημοσιονομικής πολιτικής κομμένης και ραμμένης στην πολιτική της Ε.Ε και της Ευρωζώνης. Πολιτική δουλείας και λεηλασίας δικαιωμάτων, ζωής και πλούτου, στο όνομα της ελεύθερης διακίνησης και ανταγωνισμού του κεφαλαίου. Μ΄αυτούς τους όρους είναι τουλάχιστον αυταπάτη το να ισχυρίζεται κάποιος ότι θα διαπραγματευτεί ή θα διεκδικήσει λύσεις για τα προβλήματα επιβίωσης του λαού μέσα στο πλαίσιο και τους μηχανισμούς της EE, εκεί δηλαδή που εξυφαίνονται τα σχέδια σφαγιασμού του λαού Με τέτοιους όρους δεν γίνεται ανατροπή αλλά διαχείριση της κρίσης .
Για την έξοδο λοιπόν από την κρίση, πρόταγμά μας είναι η σύγκρουση με την εξουσία του κεφαλαίου στην προοπτική της πολιτικής ανατροπής της με: κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, διαγραφή του χρέους , έξοδο από ΕΕ και Ευρωζώνη για τη δυνατότητα εφαρμογής ενός φιλολαϊκού προγράμματος.
Είναι φανερό πως οι αρμοδιότητες του ευρωκοινοβουλίου συνεχώς υποβαθμίζονται ενώ έχουν αναδειχθεί ζητήματα έλλειψης δημοκρατίας εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης που θέτουν στο προσκήνιο το ζήτημα της συμπόρευσης, με αυτούς τους όρους, των χωρών της Ευρωπαϊκής Ηπείρου. Ποια είναι η άποψή σας για το μέλλον της Ευρώπης;
Κατ΄ αρχήν Ευρώπη και Ευρωπαϊκή Ένωση δεν ταυτίζονται. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν υπήρξε ούτε θα γίνει ποτέ μια δομή ισότιμων φίλων και αλληλέγγυων εταίρων. Στο εσωτερικό της ΕΕ κυριαρχούν η ανισότητα, και οι αντιθέσεις και συγκρούσεις των αστικών τάξεων κάθε κράτους μέλους. Επομένως, στη διαχείριση αυτών των αντιθέσεων δε χωράνε δημοκρατικές διαδικασίες αλλά μόνο μια κοινή στρατηγική: η εκμετάλλευση των εργαζόμενων, η κατάλυση εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων που στέκονται εμπόδιο στην κερδοφορία τους και η λεηλασία. Απ΄ την άλλη η Ευρώπη αποτελείται από κράτη και λαούς που δικαιούνται την πολιτική και εθνική ανεξαρτησία, την ισοτιμία, την ελευθερία, τη δημοκρατία και τη μεταξύ τους αλληλεγγύη , που δεν μπορούν να τα έχουν με την Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά με τη διάλυσή της.
Παρατηρούμε μία σταδιακή άνοδο νεοναζιστικών και φασιστικών κομμάτων σε όλες τις χώρες της Ευρώπης. Το παράδειγμα της Χρυσής Αυγής στη χώρα μας είναι χαρακτηριστικό. Τι προκαλεί κατά τη γνώμη σας την εκλογική άνοδο τέτοιων μορφωμάτων, όταν οι μνήμες στην Ευρώπη είναι ακόμη νωπές αλλά και πώς μπορούν οι λαοί να αντιμετωπίσουν αυτό το φαινόμενο;
Υπάρχουν ευνοϊκές κοινωνικοοικονομικές και πολιτικές συνθήκες ανάπτυξης .
Πρώτον: σε μια περίοδο ανεργίας, φτώχειας, εξαθλίωσης και κοινωνικής περιθωριοποίησης, η τάση αλληλοεξόντωσης , «ο θάνατός σου η ζωή μου» μπολιάζεται και θεριεύει, όταν δεν καταδεικνύεται ο πραγματικός αίτιος σκόπιμα (κυβέρνηση) ή λόγω οργανωτικής, κυρίως, αδυναμίας (αριστερά).
Δεύτερον: παρά τα αντίθετα τρικ (συλλήψεις, φυλακές, απαγορεύσεις κ.λ.π.), η ΕΕ και οι κυβερνήσεις νομιμοποιούν τους φασίστες και ναζιστές, είτε εγκολπώνοντάς τους (βλέπε Ουκρανία, κυβέρνηση Ν.Δ κ.ά) είτε χρησιμοποιώντας τους για την άσκηση βίας και τρομοκρατίας ενσωματώνοντάς τους στις δυνάμεις καταστολής ή καλύπτοντας τις ενέργειές τους.
Τρίτον: όταν η ΕΕ του νεοφιλελευθερισμού και οι κυβερνήσεις χρησιμοποιούν πολιτική ρατσισμού, κάνοντας νεκροταφεία μεταναστών τις παραλίες των Μεσογειακών κρατών, χτίζοντας πλέγματα – τείχη για να φυλακίσουν το δικαίωμα στη ζωή, την ελευθερία, την αξιοπρέπεια, όταν βγαίνουν φιρμάνια για συλλήψεις και ελέγχους μειονοτήτων ή επαγγελματικών ομάδων, όταν στιγματίζουν τη διαφορετικότητα ουσιαστικά νομιμοποιούν το φασισμό αφού και οι ίδιοι μια μορφή του χρησιμοποιούν
Τι συμβολίζει η δική σας συμμετοχή στο ευρωψηφοδέλτιο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ;
Πιστεύω ότι μόνη αισιόδοξη προοπτική είναι η ενίσχυση της τάσης ανάπτυξης και χειραφέτησης κινημάτων και αναβάθμισης του ρόλου τους, ώστε να ξεκινήσουν, με άλλον αέρα, νέοι αγώνες για εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, αξιοπρέπεια, ελευθερία, δημοκρατία. Κινήματα των εργαζόμενων και των άνεργων, ντόπιων και μεταναστών, της νεολαίας και των συνταξιούχων, κινήματα κοινωνικά, αλληλεγγύης, αντιρατσιστικά, αντιφασιστικά, οικολογικά. Που θα συνιστούν ένα μέτωπο με σαφή ταξικό προσανατολισμό, που θα συγκρούεται για την κατάκτηση και υπεράσπιση των εργασιακών, κοινωνικών και ατομικών δικαιωμάτων της λαϊκής πλειοψηφίας. Γιατί χωρίς συγκρούσεις με τον πραγματικό αντίπαλο δεν πρόκειται τίποτα να μας χαριστεί ακόμα και με την καλύτερη κυβέρνηση. Η ενίσχυση της λογικής ότι όλες οι αντικαπιταλιστικές δυνάμεις της αριστεράς πρέπει να συνευρεθούν σε μια ενιαία δράση σ΄αυτή την κατεύθυνση. Αυτό, κατά την άποψή μου, περνάει μέσα από την ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Την ενίσχυση εκείνης της αριστεράς που, της δουλείας και της λεηλασίας, ακολουθεί τον αντικαπιταλιστικό δρόμο, της εθνικής και πολιτικής ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρχίας. Που απέναντι στη λογική της υποταγής προτάσσει την ανάγκη εξέγερσης. Που απέναντι στην πολιτική αδράνειας, χειραγώγησης ή διάσπασης των κινημάτων, επιλέγει την πολιτική ανάπτυξης και χειραφέτησης των κινημάτων και όσμωσής τους σε συγκρουσιακό μέτωπο. απέναντι στον καπιταλιστικό ευρωμονόδρομο που απέναντι στη λογική της διαχείρισης και συνδιαλλαγής επιλέγει την πολιτική της σύγκρουσης.